Κουβεντιάζοντας με μια μαμά, που είναι και μπαμπάς…

 

 

“Την είδες αυτήν που μπήκε τώρα στο ασανσέρ; Είναι ανύπαντρη μητέρα. Κανένας δεν ξέρει ποιος είναι ο πατέρας του γιου της. Κρίμα! Κι είναι ένα τόσο γλυκό αγοράκι”.

 

Αυτές ήταν οι πρώτες “συστάσεις” που πήρα για την Ιουλία από τη διαχειρίστρια της πολυκατοικίας, όπου ζει μαζί με το 9 χρονο μοναχοπαίδι της. Μου της μετέφερε χαμηλόφωνα, σαν να επρόκειτο για κάποιο ένοχο μυστικό, με ύφος που ξεχείλιζε από απόρριψη, χωρίς φυσικά να της το ζητήσω. Δεν μπήκα στον κόπο να της απαντήσω, ήξερα ότι δεν είχε κανένα νόημα. Στον μικρόκοσμο της, κάθε είδους αρσενικό, ακόμη και το χείριστο, είναι αποδεκτό στο πλευρό μιας γυναίκας. Αρκεί να μην είναι μόνη της…

Ένα πρόβλημα στην γειτονιά και η ανάγκη συλλογής υπογραφών ήταν η αφορμή για να γνωρίσω καλύτερα την “ανύπαντρη μητέρα¨ λίγες εβδομάδες αργότερα. Ετών 36, καλλιτέχνης -δημιουργός χειροποίητων ειδών διακόσμησης και μητέρα ενός υπέροχου πλάσματος, που όταν μεγαλώσει σκοπεύει να εφεύρει “σόμπες- μπουφάν για να της φοράνε τα παιδάκια που δεν έχουν σπίτι και να μην κρυώνουν”, όπως μου εξήγησε.

Στα 25 της χρόνια η Ιουλία ερωτεύτηκε παράφορα έναν άντρα 30 ετών. Η σχέση τους έμοιαζε βγαλμένη από τα παραμύθια και ίσως γι αυτό στα δύο χρόνια έκανε την εμφάνιση του ο…δράκος.

“Όταν του είπα πως είμαι έγκυος, ένιωσα σαν να με έσπρωξε κάποιος από ένα αεροπλάνο στο κενό. Είχε περάσει από το μυαλό μου η σκέψη ότι μπορεί να ξαφνιαζόταν, να δίσταζε ή να δείλιαζε, αλλά η αντίδρασή του ξεπέρασε και την πιο άρρωστη φαντασία. Με κατηγόρησε ότι τον παγίδευσα, θαρρείς και τον βίασα ή τον νάρκωσα για να κλέψω το πολύτιμο σπέρμα του! Όταν κατάλαβα τι μου έλεγε, απλώς σηκώθηκα και έφυγα από το σπίτι του. Μια φράση μόνο του είπα χωρίς φωνές και ένταση:

-Το μωρό αυτό είναι καρπός ενός πολύ μεγάλου έρωτα, που η μοίρα επέλεξε να λήξει βίαια, κόβοντας το νήμα της ζωής του πατέρα. Γιατί για εμένα από αυτή τη στιγμή είσαι νεκρός. Για το παιδί μου, όμως, θα είσαι πάντα ένας άνθρωπος που δεν είχε το μεγαλείο ψυχής να γίνει ο πατέρας του.

Άνοιξα την πόρτα και δεν τον ξαναείδα ποτέ. Βγαίνοντας στον δρόμο ήξερα πως θα γινόμουν η μητέρα και ο πατέρας που άξιζε το αγγελούδι μου”, ήταν τα λόγια που χρησιμοποίησε η Ιουλία όταν μου μίλησε για την απόφαση της να φέρει μόνη στον κόσμο τον γιο της.

“ Ο δρόμος είναι δύσκολος. Αν δεν είχα την ηθική και οικονομική στήριξη του αδερφού μου, δεν ξέρω πώς θα τα κατάφερνα. Εκείνος μπήκε μπροστά, 22χρονο αγόρι τότε, για να δεχτούν οι γονείς μας την «δυστυχία» όπως την ονόμασαν που μας βρήκε. Κοιτάζοντας πίσω, θα σου πω ότι οι μεγαλύτεροι «εχθροί» που είχα να αντιμετωπίσω ήταν το κοινωνικό περιβάλλον και το κράτος. Τα υπονοούμενα, τα βλέμματα καχυποψίας και κατηγόριας, την προκατάληψη του πρώτου και την απάνθρωπη αδιαφορία του δεύτερου. Όταν είπα στη γυναικολόγο μου πως το μωρό μου δεν θα έχει πατέρα, με κοίταξε προβληματισμένη.

-Το «αγνώστου πατρός» σαν τίτλο στα επίσημα έγγραφα θα ήθελα μόνο να το αντιμετωπίσουμε, για όλα τα άλλα δεν σε φοβάμαι”, μου είπε.

Και το αντιμετώπισαν. Με ένα τρόπο που η ίδια η Ιουλία μου ζήτησε να μην αναφέρω δημόσια για ευνόητους λόγους.

“Μέχρι τα 4 χρόνια η απουσία του πατέρα δεν είχε γίνει αντιληπτή από τον μικρό. Στο προνήπιο, όμως, τα πράγματα άλλαξαν.

– Τα άλλα παιδιά έχουν μπαμπά. Εγώ γιατί δεν έχω;, με ρώτησε ένα πρωί που τον πήγαινα στο σχολείο και έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Δεν γίνεται να είσαι έτοιμος γι αυτή τη στιγμή όσο κι αν την περιμένεις.

– Μα κι εσύ έχεις μπαμπά, αντράκι μου, του είπα και του υποσχέθηκα ότι το μεσημέρι θα το κουβεντιάζαμε με την ησυχία μας. Εκείνη τη μέρα έκλαψα για πρώτη και τελευταία φορά για το θέμα αυτό” συνέχισε η Ιουλία την αφήγηση της.

“Στο πρακτικό κομμάτι οι μονογονεϊκές οικογένειες έχουν να αντιμετωπίσουν πάνω κάτω τα ίδια τεράστια προβλήματα. Στο ψυχολογικό, όμως, έχει διαφορά η μονογονεϊκη που προκύπτει μετά τον θάνατο ενός γονιού χωρίς την θέληση κανενός, ή εκείνη που δημιουργείται μετά από ένα διαζύγιο που είναι συχνά αναπόφευκτο. Οι οικογένειες σαν τη δική μας,  γεννιούνται συνειδητά. Και από τις δύο πλευρές. Ο κίνδυνος να νιώσει το παιδί πως ο μπαμπάς του το απέρριψε είναι τεράστιος κι αυτή ήταν και παραμένει η μόνιμη αγωνία μου. Δεν ξέρω αν υπάρχουν κανόνες, αλλά ο τρόπος που βρήκα εγώ για να αντιμετωπίσω τον κίνδυνο ήταν ενστικτώδης. Εξήγησα πολλές φορές στο γιο μου πως δεν είναι όλοι οι άνθρωποι έτοιμοι να γίνουν γονείς και ο μπαμπάς του δυστυχώς δεν ήταν, όταν εγώ έμεινα έγκυος. Κυρίως, όμως, δεν έπαψα στιγμή να του επαναλαμβάνω πως για να αγαπήσουμε έναν άνθρωπο πρέπει να τον γνωρίσουμε. Και ότι είμαι βέβαιη πως εάν ο μπαμπάς του τον γνώριζε θα τον λάτρευε, αφού είναι ένα ξεχωριστό παιδί που αξίζει όλη την αγάπη του κόσμου. Ξέρω πως πλησιάζει η στιγμή που θα με ρωτήσει «πότε θα με γνωρίσει;» και δεν είμαι έτοιμη να του απαντήσω. Μα είμαι ήσυχη.  Η απέραντη αγάπη μου για αυτόν, θα με οδηγήσει στο σωστό δρόμο».