Αυτή ήταν η μοναδική φορά που «στέγνωσαν» οι Καταρράκτες του Νιαγάρα μετά από 12.000 χρόνια!
Για αρκετούς μήνες το 1969, η ροή του νερού σε έναν από τους τρεις καταρράκτες που συνθέτουν τους Καταρράκτες του Νιαγάρα, σταμάτησε για τεχνικούς λόγους.
Οι Αμερικανικοί Καταρράκτες χαρακτηρίζονται από τους τεράστιους σωρούς βράχων ως αποτέλεσμα μιας σειράς από φυσικές κατολισθήσεις κατά τη διάρκεια των χρόνων. Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, υπήρξαν πολλές ανησυχίες ότι οι συνεχιζόμενες κατολισθήσεις θα μπορούσαν να αποσαρθρώσουν τελείως τους καταρράκτες.
Για τη μελέτη της γεωλογικής σύνθεσης των καταρρακτών και προκειμένου να προλάβουν την πιθανή καταστροφή τους, μια κοινή αμερικανο-καναδική Επιτροπή αποφάσισε να τους «στεγνώσει» για πέντε μήνες.
Για τρεις ημέρες τον Ιούνιο του 1969, πάνω από 1.200 φορτηγά φόρτωσαν σχεδόν 28.000 τόνους βράχων και τους μετέφεραν σε μια ξηρά δεξαμενή πλήρωσης, εκτρέποντας τη ροή του ποταμού Νιαγάρα μακριά από τους καταρράκτες και προς τους πολύ μεγαλύτερους Horseshoe Falls.
Με τους καταρράκτες στεγνούς για πρώτη φορά σε χιλιετίες, η Στρατιωτική Υπηρεσία Μηχανικών των ΗΠΑ άρχισε την έρευνά της.
Δύο πτώματα ανακαλύφθηκαν κάτι που για ορισμένους παρατηρητές, αποτελούσε έναν εκπληκτικά χαμηλό αριθμό, δεδομένης της ιστορίας των ατυχημάτων και των αυτοκτονιών.
Καθώς οι μηχανικοί έσκαβαν στην κοίτη του ποταμού για να χαρτογραφήσουν και να δοκιμάσουν τις τάσεις, τις διαταραχές και τις πιέσεις των βράχων, δεκάδες τουρίστες είχαν κατακλύσει όλη την ξηρά έκταση, μαζεύοντας νομίσματα που είχαν πεταχτεί στο νερό δεκαετίες πριν.
Όργανα τοποθετήθηκαν για να παρακολουθούν τις κινήσεις των βράχων σε διάφορες τοποθεσίες, βίδες και καλώδια από χάλυβα εγκαταστάθηκαν για να σταθεροποιηθούν οι βράχοι σε διάφορα σημεία ενώ ανοίχτηκαν τρύπες αποστράγγισης για να εκτονωθεί η υδροστατική πίεση σε διάφορα σημεία.
Όσο για τα συσσωρευμένα κορήματα (πετρώδη θραύσματα και γεώδη υλικά που αποτελούν προϊόντα της μηχανικής αποσάθρωσης απότομων πρανών) στη βάση των καταρρακτών, επικράτησε η άποψη να τα αφήσουν όπως τα έφτιαξε η φύση. Αν και οι μηχανικοί επέμεναν να τα αφαιρέσουν, συμφώνησαν τελικά ότι αν το έκαναν θα ήταν χάσιμο χρόνου για καθαρά αισθητικούς λόγους.
Τον Νοέμβριο του 1969, η ξηρά δεξαμενή σιγά-σιγά απομακρύνθηκε, και οι Αμερικανικοί Καταρράκτες βρυχήθηκαν για μια ακόμη φορά.
Ωστόσο θα μπορούσαν να αποξηρανθούν προσωρινά και πάλι, σύντομα, καθώς δύο παλιές γέφυρες πάνω από τους καταρράκτες πρέπει να αντικατασταθούν, μια επιχείρηση που θα χρειαστεί και πάλι την απομάκρυνση του νερού.
