Περί Δημοκρατίας λόγος

Ακάθεκτη ορμούσε στο κενό
….
Με τη σοφία εκείνου που γνωρίζει πως το ανύπαρκτο
θέλει δραστήρια τέχνη να το αδράξεις

Αντ.Φωστιέρης,Η Αράχνη

Αισθάνεται κάποιος ότι μετά την πρώτη φοβική περίοδο του Κορονο’ι’ού η ελληνική κοινωνία επανέρχεται στις παλιές κακές συνήθειές της.Στο επίκεντρο των επι-θέσεων βρίσκεται[πλην των ανθρώπων της όποιας εξουσίας]η αποτελεσματικότητα της Δημοκρατίας.Ακραίες φωνές,συμψηφισμοί οικονομικών σκανδάλων,λα’ι’κισμοί και αφορισμοί επαναφέρουν το γνωστό άρρωστο κλίμα.
Επειδή στη χώρα μας ποτέ δεν συμφωνήσαμε για το ποιοί είναι οι ‘βάρβαροι’[και τι ακριβώς επιδιώκουν]στρέφουμε όλες τις καταγγελίες μας κατά των δημοκρατικών θεσμών.Δεν φταίνε τα κόμματα με τα λάθη τους,δεν φταίνε πολλοί πολιτευτές με τις διαπλοκές τους,δεν φταίνε οι κερδοσκόποι και τα λαμόγια,δεν φταίνε οι παραβιάζοντες καθ’έξιν και κατ’επάγγελμα τους νόμους ,αλλά για όλα τα κακά του τόπου υπεύθυνο είναι το Πολίτευμα,το οποίο άλλοι το υπονομεύουν,άλλοι το συκοφαντούν κι άλλοι το πολεμάνε [όχι πάντοτε με ειρηνικά μέσα]

Ακόμα και μέσα ή πίσω από τη βία[λόγων και έργων] κρύβεται μια κοινωνικοπολιτική δίκοπη πρόθεση. Όλοι τη χρησιμοποιούν ενώ γνωρίζουν ότι στο τέλος κανείς δεν θα κερδίσει από την εξάπλωσή της.
΄’Σφαίρες δηλητηριωδών διαρροών’’,πισώπλατα μαχαιρώματα, καλάσνικωφ,μολότωφ χρησιμοποιούνται για να λύσουν τα προβλήματα της Δημοκρατίας από ακραίους, από εγκληματίες, από τάχατες επαναστάτες, από φοβισμένους πολίτες, από ένοπλα τμήματα της αταξίας,από/ και για ενγένει ‘εσωτερικούς εχθρούς’..
Στη Δημοκρατία του τσαμπουκά, όχι του ισχυρότερου αλλά του οποιουδήποτε, οι πλειοψηφίες και οι μειοψηφίες χάνουν το οποιοδήποτε θεσμικό ή πολιτικό τους νόημα αφού και οι δύο ακολουθούν το μονοπάτι της ανομίας. Ουδείς ασχολείται με τα όρια των νόμων και τις υποχρεώσεις των πολιτών.
Τους πολυδαίδαλους νόμους τους γράφουν άλλοτε πολύχρωμα golden boys της εξουσίας κι άλλοτε εμμονικοί ιδεοληψίες, όμως στο κυνήγι των εξαιρέσεων συμμετέχουμε όλοι.

Αναρωτιέμαι για το ποιος πολιτικός σχηματισμός εκφράζει σήμερα καλύτερα τη δύναμη της δημοκρατίας.
Όχι της ολιγαρχικής δημοκρατίας, ούτε της (δήθεν) συνεχώς διαβουλευόμενης αδρανούς δημοκρατίας, ούτε της λαϊκής δημοκρατίας, ούτε της δημοκρατίας της (αγανακτισμένης) κοινής γνώμης, (ούτε βέβαια της εθνικιστικής βίαιης μη-δημοκρατίας), αλλά της γνήσιας Δημοκρατίας όλων (και όχι των πολλών ή των ημετέρων ή των δυναμικών μειοψηφιών)
Η Δημοκρατία – μάνα δεν ξε-χωρίζει τα παιδιά της. Και βέβαια δεν νοείται αυταρχική ή και ανελεύθερη Δημοκρατία που ξέρει μόνο να δια-τάζει ή και να τιμωρεί.
Η γνήσια Δημοκρατία σκέπτεται, διαλέγεται, αποφασίζει, λογοδοτεί (κινούμενη πάντοτε μέσα στις επιταγές του Συντάγματος και τις οριοθετήσεις των νόμων) και αφήνοντας πίσω της τα «μεγάφωνα των διακηρύξεων», δια-χειρίζεται με νηφαλιότητα, σύνεση και μέτρο την κρίση.
Υπέρ των αδυνάτων αλλά όχι εναντίον όλων των άλλων. Υπέρ των αθώων αλλά όχι ενοχοποιώντας όλους τους άλλους. Υπέρ του μέλλοντος αλλά όχι εναντίον της ιστορίας και της παιδείας μας.
Έχω την αίσθηση ότι εξακολουθούμε να ταξιδεύουμε χωρίς εθνική πυξίδα,δίχως πιστούς κωπηλάτες και με συνεχώς υπό αμφισβήτηση καπετάνιο.
Έτσι όμως ο κύκλωπας ‘’Κανένας’’ θα φάει τελικά τον Οδυσσέα και τους συντρόφους του και ούτε εκείνοι,ούτε εμείς,θα φτάσουμε ποτέ στην Ιθάκη.