Τίμος Μωραϊτίνης (1875 – 1952)

Στα γράμματα πρωτοεμφανίστηκε με ποιήματα, μαθητής ακόμα του γυμνασίου, και το 1894 άρχισε τη δημοσιογραφική του σταδιοδρομία ως χρονογράφος στην εφημερίδα «Εμπρός» με το ψευδώνυμο «Περίεργος». Έκτοτε και για περίπου εξήντα χρόνια εργάστηκε ως ρεπόρτερ, πολιτικός αρθρογράφος, αρχισυντάκτης και διευθυντής στις κυριότερες αθηναϊκές εφημερίδες («Εστία», «Έθνος»). Το Σεπτέμβριο του 1912 εξέδωσε τη δική του εφημερίδα με τίτλο «Ημερήσια Νέα». Από το 1938 έως το 1941 διετέλεσε πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ.

Ως θεατρικός συγγραφέας εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1906 με την κωμωδία «Μαραθώνιος Δρόμος», που γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Με το έργο αυτό αποκαλύφθηκε το σατιρικό του πνεύμα και η σκηνική του δεξιοτεχνία. Ακολούθησε πλήθος κωμωδιών και επιθεωρήσεων, όπως «O άνθρωπος της ημέρας» (1907), «Η πρωθυπουργίνα» (1908), «Ο εύθυμος χήρος» (1909), «Ένεκα ο πόλεμος» (1915), «Βαμπίρ» (1917), «Ξιφίρ μπαλέρ» (1920), «Καρναβάλι της Νίτσας» (1922), «Η επιστροφή των θεών» (1923), «Ένα ταξιδάκι στη σελήνη» (1924), «Όνειρο αποκριάτικης βραδιάς» (1924), «Δακτυλογράφος ζητεί θέσιν» (1925), «Μοντέρνο Σπίτι» (1926), «Άρχοντας του κόσμου» (1928), «Αιωνία ζωή» (1929), «Η ιστορία της Αθήνας» (1931), «Α μπε σε ντε» (1938), «Όνειρα κοριτσιών» (1939), «Η κυρία που κοροϊδεύει» (1942), «Ένας καλός άνθρωπος» (1946), «Επάτησε πεπονόφλουδα» (1950).

Για ένα διά­στημα συνεργάστηκε με τους Μπάμπη Άννινο και Γιώργο Τσοκόπουλο, που είχαν ιδρύσει την ετήσια επιθεώρηση «Παναθήναια» και το 1910 δημιούργησε τη δική του καλοκαιρινή επιθεώρηση, το «Πανόραμα», την οποία κράτησε έως το 1922. Η σκηνοθεσία και ο χορός στις παραστάσεις του «Πανοράματος» υπήρξαν δημιουργήματα του Μωραϊτίνη και θεωρούνται πρωτοπο­ριακά για την εποχή τους.

Έγραψε, ακόμη, ποιήματα («Τα Φθινοπωρινά») και πεζά («Ολόκληρη Ζωή», «Τα ρομαντικά χρόνια της Αθήνας»). Τα «Άπαντά» του εκδόθηκαν σε επτά τόμους (1960-1971), με την επιμέλεια της συζύγου του Μαρίας Μωραϊτίνη. Το 1937 τιμήθηκε με το Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών της Ακαδημίας Αθηνών.

Ο Τίμος Μωραϊτίνης άφησε την τελευταία πνοή στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» της Αθήνας στις 22 Σεπτεμβρίου 1952, ύστερα από ολιγοήμερη νοσηλεία, εξαιτίας ενός ατυχήματος.