Αυτό το κορίτσι θα αποκαταστήσει την πίστη σας στην ανθρωπότητα..

 

Αυτό το κορίτσι θα αποκαταστήσει την πίστη σας στην ανθρωπότητα..

«Ήμουν σε ένα κατάστημα παιχνιδιών και έκανα κάποια τελευταία Χριστουγεννιάτικα ψώνια. Καθώς τριγύριζα στους διαδρόμους του καταστήματος σκέφτηκα να αγοράσω μερικές κούκλες Μπάρμπι για να τις κάνω δώρο στις δυο ανιψιές μου.

Όταν πλησίασα στο σημείο όπου ήταν οι κούκλες, είδα ένα όμορφα ντυμένο κoριτσάκι να τις κοιτάζει ενθουσιασμένο κρατώντας στο χεράκι του σφιχτά μερικά χαρτονομίσματα.

Όταν έβλεπε μια Μπάρμπι που του άρεσε, γυρνούσε στον μπαμπά του που στέκονταν πίσω της και τον ρωτούσε αν τα χρήματα που κρατούσε έφταναν για να την αγοράσει.

Αυτός τις περισσότερες φορές της έλεγε «ναι». Αλλά παρά την θετική του απάντηση, το κoριτσάκι δεν σταματούσε το ψάξιμο.

Πίσω από τον μπαμπά της μικρής, ξαφνικά εμφανίστηκε ένα μικρό αγοράκι. Στάθηκε δίπλα τους και κοίταζε απέναντι από τους κούκλες, εκεί που βρίσκονταν τα παιχνίδια Πόκεμον. Τα ρούχα του ήταν καθαρά αλλά φαίνονταν παλιά και πολυφορεμένα. Το μπουφανάκι που φορούσε μάλλον δεν πρέπει να ήταν καν δικό του γιατί του έπεφτε μεγάλο ενώ το παντελόνι του ήταν αρκετά κοντό. Προφανώς το είχε από τότε που ήταν πιο μικρός.

Κρατούσε και αυτό χρήματα στο χεράκι του. Πρέπει να ήταν ένα χαρτονόμισμα των 5 ευρώ και ίσως μερικά ψιλά. Αλλά τα κράταγε τόσο σφιχτά που δεν μπορούσα να καταλάβω πόσα ακριβώς ήταν από την απόσταση που στεκόμουν.

Λίγα λεπτά αργότερα εμφανίστηκε και ο πατέρας του. Οι κινήσεις τους θύμιζαν πολύ το κoριτσάκι δίπλα τους με τον μπαμπά του. Με μια διαφορά..

Κάθε φορά που το αγόρι έβλεπε ένα Πόκεμον που του άρεσε, γυρνούσε στον μπαμπά του και τον κοίταζε. Εκείνος αμίλητος κούναγε το κεφάλι του αρνητικά. «Όχι, δεν φτάνουν». Και το βλέμμα του ήταν τόσο θλιμμένο όταν του έλεγε αυτό..

Το κoριτσάκι κάποια στιγμή κατέληξε στην κούκλα που θα έπαιρνε. Μια όμορφα ντυμένη Μπάρμπι που σίγουρα θα προκαλούσε ζήλια σε όλες τις φίλες της που θα την έβλεπαν. Αλλά αντί να την πάρει και να φύγουν με τον μπαμπά της, γύρισε και παρακολουθούσε τι έκανε το αγόρι.

Το αγόρι μη μπορώντας να βρει ένα ωραίο παιχνίδι που θα μπορούσε να αγοράσει με τα χρήματα που είχε, κατέληξε σε ένα βιβλίο, από αυτά που κολλάς αυτοκόλλητα με φιγούρες μέσα.

Το πήραν με τον μπαμπά του και χάθηκαν σε κάποιον άλλο διάδρομο.

Το κoριτσάκι έβαλε πίσω στο ράφι την Μπάρμπι που διάλεξε και έτρεξε όσο πιο γρήγορα μπορούσε στο ράφι με τα Πόκεμον. Πήρε ενθουσιασμένο το πιο εντυπωσιακό και κατευθύνθηκε προς το ταμείο ενώ ταυτόχρονα κάτι έλεγε στον μπαμπά του.

Πήρα και εγώ τις κούκλες για τα ανίψια μου και τους ακολούθησα για να δω τι θα ακολουθήσει.

Στο ταμείο το κoρίτσι με τον μπαμπά του ήταν ακριβώς μπροστά μου και πίσω μου ήρθαν και στάθηκαν στη σειρά το αγόρι με τον δικό του μπαμπά.

Όταν το κoριτσάκι πλήρωσε, έδωσε το κουτί με το Πόκεμον πίσω στην κοπέλα που κάθονταν στο ταμείο και της ψιθύρισε κάτι στο αυτί. Η κοπέλα χαμογέλασε και τοποθέτησε το παιχνίδι κάτω από τον πάγκο της.

Πλήρωσα τις δικές μου κούκλες, πήγα λίγο πιο πέρα προσπαθώντας να βάλω τα δώρα σε τσάντες, όταν ήρθε η σειρά του αγοριού να έρθει στο ταμείο.

Η ταμίας κράτησε τα χρήματα για το βιβλίο του και στη συνέχεια του είπε: «Συγχαρητήρια, είσαι ο εκατοστός πελάτης μας σήμερα! Μόλις κέρδισες ένα δώρο!»

Έβγαλε από τον πάγκο της το Πόκεμον και του το έδωσε χαμογελαστή.

Το αγοράκι την κοίταζε δύσπιστο στην αρχή αλλά στη συνέχεια άρχισε να γελάει και να ευχαριστεί την ταμία. Έμοιαζε τόσο ευτυχισμένο!

Το κoριτσάκι και ο μπαμπάς της στέκονταν αμίλητοι στην πόρτα και κοίταζαν χαμογελαστοί όλη τη σκηνή. Το ευγενικό κoρίτσι είχε το πιο μεγάλο, το πιο όμορφο, το πιο ευτυχισμένο χαμόγελο που έχω δει ποτέ στη ζωή μου!

Στη συνέχεια βγήκαν από το κατάστημα και κατευθύνθηκαν προς το αυτοκίνητο τους. Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα βγήκα και εγώ.

Καθώς περπατούσα πίσω τους άκουσα τον μπαμπά της να την ρωτάει γιατί το έκανε αυτό. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια του κoριτσιού..

«Μπαμπά, η γιαγιά και ο παππούς δεν ήθελαν να αγοράσω κάτι που θα με κάνει πολύ ευτυχισμένη;»

«Φυσικά γλυκιά μου», της απάντησε ο μπαμπάς της.

Τότε το κoρίτσι του είπε, «Ε, αυτό που αγόρασα μπαμπά με έκανε πολύ πολύ ευτυχισμένη! Πάρα πολύ!!»

Ακολούθησαν γέλια και πολλές αγκαλιές μέχρι που μπήκαν στο αυτοκίνητο τους και έφυγαν.

Το χαμόγελο του κoριτσιού ήταν πανέμορφο. Είχε κάνει στον εαυτό του την ερώτηση «Έχω αρκετά;» και την απάντησε με τον καλύτερο τρόπο!

Νιώθω πολύ προνομιούχα που έζησα μια σκηνή που θυμίζει λίγο το αληθινό πνεύμα των Χριστουγέννων. Ένα πνεύμα που εμφανίστηκε σε αυτό το κατάστημα παιχνιδιών, με τη μορφή ενός μικρού κοριτσιού που ξέρει καλύτερα από πολλούς ενήλικες τι σημαίνει προσφορά και τι καλοσύνη».