Παιδιά είναι και φοβάμαι
Φοβάμαι για το κοριτσάκι που χάθηκε
Με το κίτρινο φορεματάκι και τα εννιά του χρόνια.
Ενημερώσεις σε βαρύ κλίμα και η αγωνία να χτυπά κόκκινο
«μπορείτε να βοηθήσετε;»
-Όχι πάλι μονολογώ και το μυαλό μου πάει στο κακό –
Τόσα συφιλιασμένα μυαλά κυκλοφορούν ελεύθερα
μπορούν να ξεριζώσουν από μέσα σου ό,τι ζει και αναπνέει
να το βάλουν στο ψυγείο της ασυδοσίας και ν’ αλλάξει σώμα!
Φοβάμαι για το παιδί που κάποιο αρρωστημένο μυαλό
Φορώντας το «μανδύα του καλού»
Το σημαδεύει εξ επαφής γιατί ορέγεται σάρκα Αγγέλου
και με τις ευλογίες
Ενός ανυποψίαστου περίγυρου ικανοποιεί τις όποιες ορέξεις του!
Φοβάμαι για το παιδί που κλαίει και διψάει μέσα στην αγκαλιά της μάνας του
με το άδειο στομάχι, τα σπυριασμένα χείλη, το πλισαρισμένο δέρμα της αφαγίας
κι οι μύγες να πηγαινοέρχονται και να τσιμπολογάνε δυστυχία!
Φοβάμαι για το παιδί που βρήκε καταφύγιο σε «ψεύτικους κόσμους»
Και ακροβόλισε τη ζωή του στ’ αχνάρια του θανάτου,
Το άμυαλο κι ευαίσθητο παιδί
που ψάχνει με απόγνωση, μαύρα μάτια, χαμένη διανόηση και σάπια δόντια…
ψάχνει στους δρόμους «μια δόση να δει τον κόσμο καλύτερο» και όμως ξέρει καλά
– αλλά πεισματικά το αρνείται – πως ο κόσμος θέλει μαγκιά και αγώνα
Για να γίνει καλύτερος!
Φοβάμαι για το παιδί… το ευαίσθητο και ευάλωτο παιδί που αντάμωσε την κόλαση στο
προαύλιο της ψυχής του
εκεί που η μάθηση χάνει το νόημά της
γιατί μια παρέα «σκληρών παιδιών» έτσι για να «κάνει πλάκα, για να γελάσει»
χωρίς ίχνος ευαισθησίας
στήνει ένα αδυσώπητο παιχνίδι πολέμου
και μετατρέπει τη ζωή του σε σχολικό Νταχάου.
ένα παιδί που βρήκε την έξοδο κινδύνου μα συνεχίζει να ακροβατεί
στα χνάρια του θανάτου αφήνοντας πίσω του παιδιά θύτες!
Φοβάμαι για το παιδί που ταξιδεύει στην αγκαλιά της μάνας του
μέσα σ’ ένα παλιό σκαρί δίπλα σε ανθρώπινα τσουβάλια
μέρες και νύχτες με προορισμό Ανύπαρκτες Ιθάκες
κι αν είναι τυχερό και δεν γίνει ναυάγιο
στα μαύρα θανατερά νερά
και τα γυμνά ποδαράκια του πατήσουν χώμα τότε θα δει με
μαθηματική ακρίβεια τη συνέχεια ενός δράματος χωρίς έλεος!
Φοβάμαι για το παιδί που μεγάλωνε στα μετάξια με δούλες και παρατρεχάμενους
Κι έκανε τα πρώτα του βήματα στις ρίζες της Ακρόπολης, το παιδί που το στιγμάτισαν
Οι γεννήτορές του γιατί η απληστία είχε σαπίσει τα μυαλά και τις συνειδήσεις τους.
H αληθινή ευτυχία δεν χωράει σε αριθμούς με πολλά μηδενικά!
Ένα παιδί είναι ευτυχισμένο μ’ ένα ψεύτικο αυτοκινητάκι
μ’ ένα ψεύτικο αλογάκι, μια κούκλα με σπασμένο
χέρι και μια ζεστή μανουλίσια αγκαλιά!
Φοβάμαι για το παιδί που είναι στη φυλακή
Κι είναι πιο ορφανό κι απ’ την ορφάνια, εκείνο που στα δεκαπέντε του
Αψήφισε τους νόμους και πήρε λάθος δρόμους
Και τώρα με σκληρό αντάλλαγμα την ελευθερία του, μαθαίνει το «σωστό»
Ο Φόβος γίνεται οργή. Για το παιδί που κύλησε το αίμα του στην άσφαλτο
Και την έβαψε κόκκινη γιατί το χέρι ενός ανεγκέφαλου πατριώτη που δεν ήξερε σημάδι
Πυροβόλησε τη Δημοκρατία, πυροβόλησε τους εχθρούς
Που ζουν αυθαίρετα στο μυαλό του
αλλά σκότωσε ένα παιδί αθώο που η γαμημένη στιγμή το έδωσε βορρά
στη μαυροφορεμένη μάννα του!
Φοβάμαι για τη μάνα που η ζωή την πέταξε στα βράχια
Την κάθε μάνα που έχασε το παιδί που βύζαξε
Τη μάνα του Μπεν, του Αλεξ, του Παύλου, του κάθε παιδιού…
Παιδιά μιας μάνας όλα! Της κάθε μάνας που δεν πρόλαβε το κακό
και περπατάει ξυπόλητη στα συντρίμμια της ψυχής της
Και κουβαλάει το φορτίο του πόνου – την πιο βαριά αποσκευή της ζωής της –
Η μάννα που ψάχνει την ελπίδα στο «μάταια»
Με την ίδια δυνατή και λαβωμένη αγάπη
Απόρθητη κι αναλλοίωτη στους αιώνες
«Η Ακρόπολη της αγάπης»
ΜΑΝΕΣ: Μετρήστε τα παιδιά μας να μη λείπει ούτε ένα στην απογραφή της ζωής!
«Παιδιά είναι» και φοβάμαι!
