Νατάσα Χατζιδάκι (1946 – 2017)

Eξέδωσε τις ποιητικές συλλογές «Στις εξόδους των πόλεων» (1971), «Ακρυλικά» (1976), «Δυσαρέσκεια» (1984), «Άλλοι» (1990), «Βαθυέρυθρο» (2005), «Άδηλος αναπνοή» (2008), τις νουβέλες «Συνάντησέ την, το βράδυ» (1979), «Ιβίσκοι, νάρκισσοι» 1985 και τη συλλογή διηγημάτων «Ξένοι στην πόλη» (1993).

Συνεργάστηκε στη σύνταξη των λογοτεχνικών περιοδικών «Πρόσωπα», «Σήμα» και «Ρεύματα». Επίσης, συνεργάστηκε ως παραγωγός εκπομπών λόγου στην Ελληνική Ραδιοφωνία (Τρίτο και Πρώτο Πρόγραμμα) και στην ΕΤ1.

Παρουσίασε «οπτικά ποιήματά» της σε ομαδικές εκθέσεις και συμμετείχε σε διεθνή φεστιβάλ ποίησης σε Ιταλία, Γαλλία, Αγγλία και Ισπανία.

Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά και στα γαλλικά.

Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων.

Η Νατάσα Χατζιδάκι πέθανε στις 24 Ιανουαρίου 2017 στην Αθήνα, σε ηλικία 71 ετών.

Είπαν…

Από τις πιο χαρακτηριστικές φωνές της γενιάς του ‘70 η Χατζιδάκι, με τη βίαια και θραυσματική στιχοπλοκή της, τη φαντασμαγορική εικονοποιία της, το ανατρεπτικό και οξύ της βλέμμα μάς έχει χαρίσει ποιήματα μεγάλης διεισδυτικότητας και δύναμης, που στοχάζονται όχι μόνο τη θέση της γυναίκας σ έναν καθαρά εχθρικό, ανδροκρατούμενο κόσμο, αλλά και τη σημασία της ποίησης στη σύγχρονη μετανεοτερική, βιομηχανοποιημένη και γι’ αυτό χυδαία στη μη αυθεντικότητά της πραγματικότητα.

Χάρης Βλαβιανός, ποιητής και κριτικός λογοτεχνίας

Η ποίηση της Χατζιδάκι χαρακτηρίζεται από παράδοξη και αντιφατική εικονοπλασία, μέσω της οποίας άλλοτε σατιρίζονται και σαρκάζονται και άλλοτε μυθοποιούνται ή και εξιδανικεύονται τα αποσπασματικά βιώματα, οι συναισθηματικές διακυμάνσεις και η ψυχική περιπέτεια της σύγχρονης γυναίκας.

Αλέξης Ζήρας, κριτικός λογοτεχνίας

Η Νατάσα Χατζιδάκι διαφοροποιείται από αυτή την ομάδα από τη στιγμή που οι εικόνες της αρχίζουν και μαρτυρούν μια στάση εσωστρεφή, από τη στιγμή που αρχίζει να εντοπίζει το αντικείμενο της σάτιρας και του σαρκασμού στο δικό της πρόσωπο και πιο συγκεκριμένα στο φύλο της.

Κ. Γ. Παπαγεωργίου, ποιητής και κριτικός λογοτεχνίας

Η Νατάσα Χατζηδάκη, μια από τις πολύ αξιόλογες πεζογράφους της δεκαετίας, γράφει και ποίηση. Για να παραστήσει, με τις τερατικές εικόνες μιας ερωτικής ζωής, από το μέρος, το όλο: την τερατογονία της εποχής στο σύνολό της. Πράγματι τα πλάσματα των ποιημάτων της, όπως και των πεζογραφημάτων της, είναι τερατικά: εν μέρει άνθρωποι, εν μέρει πράγματα· κατά κανόνα αντικείμενα της σύγχρονης τε­χνολογίας. Αυτή η ετερόκλητη σύσταση μπαίνει ως μέσα βαθιά, ή ανεβαίνει ως πάνω, στη σκέψη. Θα μπορούσα να πω, ότι παράλληλα προς την ανθρώπινη λειτουργία της σκέψης συντε­λείται και μια μεταλλική ή φυτική κλπ. λειτουργία. Το ίδιο συμβαίνει και στον έρωτα. Όταν κάνουν έρωτα δύο πρόσωπα, συνευρίσκονται συγχρόνως και ρολόγια, μαχαιροπίρουνα, κοριοί κ.ά.