Ερωτικές επιστολές που άφησαν ιστορία. Vol. 1
“Στην Αγάπη, ένα κι ένα κάνουν ένα.” είπε κάποτε ο σπουδαίος φιλόσοφος, Ζαν Πωλ Σαρτρ. Πόσο εύκολα, άραγε, μπορεί να συμβεί αυτό το μαγικό “ένα” της αγάπης;
Όσο πιο πίσω ανατρέξουμε σε εποχές, τόσο μεγαλύτερη η πιθανότητα να συναντήσουμε ένα γενναίο, αληθινό έρωτα. Ενώ όσο πιο πολύ πλησιάζουμε στο σήμερα…οι πιθανότητες, δυστυχώς, ελαχιστοποιούνται.
Οι σχέσεις των ανθρώπων έχουν γίνει τόσο πολύπλοκες και τόσο “εύκολες” συγχρόνως. Όπως γρήγορα δημιουργούνται, έτσι στιγμιαία καίγονται. Μπορεί να μην είμαι ειδήμων στα θέματα σχέσεων, ωστόσο, γοητεύομαι από το ρομαντισμό μιας άλλης εποχής…
Αν θέλετε κι εσείς να ταξιδέψετε μαζί μου στα χρόνια της αγάπης και του έρωτα που διεκδικούνταν με ασύγκριτο πάθος, αξίζει να διαβάσετε τις παρακάτω ερωτικές επιστολές. Γράμματα από… καρδιάς…
Ναπολέων Βοναπάρτης προς Ζοζεφίνα
Τί κι αν υπάρχουν γραμματικά λάθη… κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει το πάθος με το οποίο έγραφε ο κυριευμένος από έρωτα, Ναπολέοντας στην αγαπημένη του Ζοζεφίνα. `Ενας άντρας στο βεληνεκές του Βοναπάρτη να παραδέχεται με τον πιο γοητευτικό και όμορφο τρόπο τα υπέροχα συναισθήματά του για εκείνη… Και η Ζοζεφίνα να νιώθει απίστευτο δέος και θαυμασμό για τον προσωπικό της θεό. Τον Στρατηγό που προκαλούσε δέος στο πέρασμά του. Είναι ιδιαίτερα συγκινητική η κίνηση του Ναπολέοντα όταν έφυγε από τη ζωή η σύντροφος της ζωής του. Έκοψε από τον κήπο της μερικές βιολέτες και τις έκλεισε σε ένα μενταγιόν που δεν αποχωρίστηκε μέχρι να κλείσουν τα μάτια του για πάντα.
«Τρία φιλιά, ένα στην καρδιά σου, ένα στα χείλη σου και ένα πάνω στα μάτια σου»…
«Από τότε που σε άφησα είμαι συνεχώς θλιμμένος. Η ευτυχία μου βρίσκεται κοντά σου. Συνεχώς σκέφτομαι και ζω ξανά και ξανά στη μνήμη μου τη φροντίδα σου, τα δάκρυά σου, την τρυφεράδα σου. Ζοζεφίνα, η γοητεία της συντροφικότητάς σου δίνει γέννηση σε μια φλεγόμενη και λαμπερή φωτιά στην καρδιά μου. Πότε, απελευθερωμένος από κάθε έγνοια, θα μπορέσω να περάσω δίπλα σου τον καιρό μου, να μπορώ να σε αγαπώ, να σκέφτομαι την ευτυχία μας και να σου την αποδεικνύω;».
Μπετόβεν προς «Αθάνατη Αγαπημένη»
Τρεις ιδιωτικά έγγραφα του Λούντβιχ Βαν Μπετόβεν προς την Αθάνατη Αγαπημένη , βρέθηκαν μετά το θάνατό του σ` ένα μυστικό συρτάρι μαζί με την αποκαλούμενη Διαθήκη του Χάιλιγκενσταντ (εξομολογητική επιστολή προς τα δύο αδέρφια του)Μερικοί υποστηρίζουν πως απευθυνόταν στην κουνιάδα του, Γιοχάννα Βαν Μπετόβεν.Το σίγουρο είναι ότι οι επιστολές ξεχειλίζουν από συναισθήματα αγάπης, ενότητας και δέσμευσης.
” `Ηδη από το κρεβάτι οι σκέψεις μου τρέχουν προς εσένα, αθάνατη αγαπημένη μου, κάποτε χαρούμενες, κι έπειτα πάλι λυπημένες, προσδοκώντας από τη μοίρα να μάθουμε αν θα μας ακούσει – μόνο μαζί σου μπορώ να ζήσω πλήρως, αλλιώς καθόλου, Ναι, αποφάσισα να περιπλανηθώ μακριά μέχρι να μπορέσω να πετάξω στην αγκαλιά σου και να πω ότι δίπλα σου είμαι στο σπίτι μου, μέχρι να μπορέσω να στείλω τη ψυχή μου στεφανωμένη από σένα στη Βασιλεία των πνευμάτων – ναι δυστυχώς αυτό πρέπει να γίνει – θα το καταλάβεις καλύτερα γνωρίζοντας πόσο πιστός σου είμαι, ποτέ καμία άλλη δεν θα μπορέσει να κατακτήσει την καρδιά μου, ποτέ – ποτέ – Ω Θεέ γιατί πρέπει να αποχωριζόμαστε αυτούς που αγαπάμε τόσο πολύ, και πράγματι η ζωή μου στο V. όπως τώρα είναι μία άθλια ζωή – Ο ερωτάς σου με κάνει τον πιο ευτυχισμένο και πιο δυστυχισμένο ταυτόχρονα – στην ηλικία μου θα μου ήταν αναγκαία μία ζωή ομοιόμορφη και επίπεδη – αυτό μπορεί να συμβεί, δεδομένης της σχέσης μας ; – `Αγγελε, μαθαίνω μόλις πως το ταχυδρομείο φεύγει κάθε μέρα – κι επομένως πρέπει να σταματήσω για να λάβεις αμέσως το γράμμα – να είσαι ήρεμη, μόνο αν δούμε την ύπαρξή μας νηφάλια θα μπορέσουμε να πετύχουμε το σκοπό μας να ζήσουμε μαζί – μείνε ήρεμη – αγάπα με – σήμερα – χθες – πόση επιθυμία λουσμένη με δάκρυα για σένα – σένα – σένα (…) Ζωή μου – το παν για μένα – Αντίο – Ω, συνέχισε να μ` αγαπάς – μην παραγνωρίζεις την τόσο πιστή καρδιά του αγαπημένου σου L. για πάντα για σένα για πάντα για μένα για πάντα για μας.”
Σιμόν ντε Μπoβουάρπρος Ζαν Πολ Σαρτρ
«Αγάπη μου .. μου είχες πει κάποτε ότι μ’ αγαπάς επειδή με κάνεις ευτυχισμένη. Σ’ ευχαριστώ, είναι τόσο γλυκό να σ’ αγαπάει κανείς, σήκωσες ένα βάρος από την καρδιά μου και τώρα αρχίζω πάλι να ταξιδεύω προς το μέρος σου αργά αλλά σταθερά. Η σκέψη να νοικιάσουμε ένα εξοχικό σπίτι μ’ αρέσει πάρα πολύ.
Θα είμαι τόσο ευγενική και καλή, θα δεις, θα σφουγγαρίζω το πάτωμα, θα σου μαγειρεύω όλα τα γεύματα, θα γράφω το βιβλίο σου μαζί με το δικό μου, θα σου κάνω έρωτα δέκα φορές κάθε νύχτα κι άλλες τόσες κάθε μέρα, ακόμη κι αν αισθάνομαι λίγο κουρασμένη. Αγάπη μου.. είμαι σίγουρη ότι ποτέ δεν έκανες κάποιον τόσο ευτυχισμένο όσο έκανες εμένα.
Μπορείς να είσαι περήφανος. Φαίνεσαι πια τόσο κοντά, αν γυρίσω το κεφάλι μου θα σε δω αναπαυτικά ξαπλωμένο στο κρεβάτι μου, μισοκοιμισμένο και ζεστό, μου φαίνεται ότι μπορώ όποτε θέλω, να πάω να ξαπλώσω δίπλα σ’ αυτό το ζεστό και δυνατό σώμα. Το λαχταρώ.
Αγαπημένε μου, που είναι τόσο γλυκό να σ’ αγαπώ».
Ερνεστ Χέμινγουεϊ προς Μάρλεν Ντίντριχ
Γνωρίστηκαν το 1934 σε ένα κρουαζιερόπλοιο . Ο έρωτας τους ήταν δίχως αμφιβολία κεραυνοβόλος, παρόλο που στα 30 χρόνια που κράτησε η σχέση τους – μέχρι την αυτοκτονία του Χέμινγουεϊ – δεν υπήρξαν ποτέ εραστές. Ήταν περισσότερο δύο φίλοι που φλέρταραν διαρκώς αλλά ήταν όπως περιέγραφε ο συγγραφέας «Είμαστε θύματα ενός ασυγχρόνιστου πάθους».
«Δεν μπορώ να σου το εξηγήσω, αλλά κάθε φορά που σε αγκαλιάζω αισθάνομαι σαν να έχω επιστρέψει σπίτι μου…».
Kι εκείνη του απαντούσε: «Έχει έρθει η ώρα να σου πω ότι σε σκέφτομαι συνέχεια. Διαβάζω τα γράμματά σου και έχω φέρει τη φωτογραφία σου στην κρεβατοκάμαρά μου».«Καθώς θα προσγειώνεσαι στη σκηνή μεθυσμένη και γυμνή, θα εμφανίζομαι από το βάθος με επίσημο ένδυμα και θα ανακοινώνω ότι λυπούμαστε, δεν ξέραμε ότι η κυρία τα είχε κοπανήσει (…) σ` αγαπώ πάντα»
