Ελληνικό: Ένα ιστορικό αεροδρόμιο (ΦΩΤΟ-ΒΙΝΤΕΟ)
Ελληνικό Αττικής.
Βρίσκεται στη δημοτική ενότητα του Δήμου Αργυρούπολης – Ελληνικού στο νότιο τμήμα των Αθηνών της Περιφέρειας Αττικής. Είναι συνολικής έκτασης 7,5 τετραγωνικά χλμ. Από αυτά τα χιλιόμετρα τα 5,5 χλμ ανήκουν στο παλαιό Διεθνές Αερόδρομιο Ελληνικού.
Αποτελείται από τη περιοχή των Σουρμένων, του Άνω Ελληνικού καθώς και του Κάτω Ελληνικού αλλά και τη συνοικία της Αγίας Παρασκευής. Η πιο γνωστή λεωφόρος που συναντά κανείς στη περιοχή του Ελληνικού είναι η Λεωφόρος Βουλιαγμένης. Σε αυτή συναντούμε τα δυο (2) αεροδρόμια καθώς και τον χώρο των βάσεων που χωρίζουν το Δήμο Ελληνικού σε τέσσερις επιμέρους συνοικίες. Ωστόσο, η περιοχή του Ελληνικού συνορεύει με άλλες ακόμη πιο γνωστές περιοχές όπως η περιοχή του Αλίμου, της Αργυρούπολης και της Γλυφάδας. Διαθέτει επίσης, δεκατέσσερις (14) πλατείες και δεκαπέντε (15) παιδικές χαρές.
Όσον αφορά, φυσικά, με την οδική και κυκλοφοριακή σύνδεση του Ελληνικού με το κέντρο της πόλης των Αθηνών, επιτυγχάνεται σήμερα με τους άξονες της ταχείας κυκλοφορίας. Συμπεριλαμβανομένων της Λεωφόρου Βουλιαγμένης και της παραλιακής Λεωφόρου Ποσειδώνος.
Ιστορία και Ονομασία της Περιοχής
Η αρχική ονομασία του Ελληνικού ήταν Λοιμικό η οποία προέκυπτε από το λοιμοκαθαρτηρίου που υπήρχε για χρόνια εκεί. Ωστόσο, με το πέρας των αιώνων και πιο συγκεκριμένα τον 20ό αιώνα η ονομασία άρχισε σταδιακά να διαφοροποιήται και να παίρνει τη τελική της ονομασία, ονομασία που υπάρχει μέχρι και σήμερα,Ελληνικό. Βέβαια, η αλλαγή της ονομασίας προέκυψε λόγω μιας πιο εύηχης παραλλαγής της αρχικής ονομασίας. Δεν κατάφερε να επικρατήσει όμως, παρά μόνο μετά τον Δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο καθώς χρησιμοποιήθηκε μια διαφορετική ονομασία: Χασάνι, λόγω ενός πύργου κάποιου Τουρκοαλβανού με το όνομα Χασάν.
Κατά τη διάρκεια της μικρασιατικής καταστροφής και τη διαρροή πληθυσμών, το 1922, εγκαταστάθηκαν στη βόρεια πλευρά της περιοχής του δήμου Ελληνικού πρόσφυγες που είχαν έρθει από τη Πόλη και πιο συγκεκριμένα από τη περιοχή Σούρμενα του Πόντου και η περιοχή πάνω από τη λεωφόρο Βουλιαγμένης που χωρίζει τον δήμο ονομάσθηκε Σούρμενα.
Το 1925 το υπουργείο Γεωργίας έδωσε κλήρους ανταλλάξιμης γης 5 στρεμμάτων. Η παροχή αυτή έχει συγκεκριμένους όρους. Για τα Σούρμενα τα στρέμματα δεν είναι ενιαία και αφαιρώντας την εισφορά για δρόμους και κοινόχρηστους χώρους είναι 4 στρέμματα. Στο Κάτω Ελληνικό προϋπόθεση για την εγκατάσταση ήταν η δήλωση ότι αναλάμβανε ο κάτοικος να κάνει εκβραχισμούς του οικοπέδου του, περιμάνδρωση και κήπο. Τις εν λόγω προϋποθέσεις μπορούσαν να εκπληρώσουν μόνο οι πιο εύποροι της εποχής, με αποτέλεσμα η περιοχή να κατοικηθεί από εμπόρους, εφοπλιστές, εύπορους και εγγράμματους που κατάγονταν από τη Σμύρνη, τον Πόντο, την Πόλη. Την ονόμασαν Κηπούπολη κι ήταν «όνομα και πράμα».
Το 1928 δίνονται οι αποζημιώσεις των ανταλλάξιμων περιουσιών και κτίζονται αρκετά πέτρινα σπίτια. Την ίδια χρονιά ανοίγουν δημόσιο πηγάδι στην οδό Ιασωνίδου και η ζωή παίρνει το δρόμο προς το καλύτερο. Ειδικά για το νερό μέχρι το 1956 που μπαίνει το δίκτυο της ύδρευσης, οι κάτοικοι ή άνοιγαν πηγάδια βάθους 22 – 30 μέτρων ή το αγόραζαν από τον νερουλά με το δίκυκλο.
Έως το 1929, τα Σούρμενα ανήκαν στην Κοινότητα Καλαμακίου, οπότε αποσπώνται και γίνονται δύο κοινότητες:
Α. Κοινότητα Ελληνικού με το Διάταγμα 8-3-1930 ΦΕΚ Α΄ 80/1930 και
Β. Κοινότητα Κομνηνών (Χασάνι) με το Βασιλικό Διάταγμα 4-7-1929 ΦΕΚ Α΄ 221/1929.
Η δημιουργία και κατασκευή της Λεωφόρου Βουλιαγμένης άρχισε το 1937 και ολοκληρώθηκε ένα χρόνο μετά. Η λεωφόρος αποτέλεσε τη πρώτη λεωφορειακή γραμμή για το Κέντρο, το οποίο είχε ως αφετηρία από την οδό Ακαδημίας. Μέχρι τότε το μόνο συγκοινωνιακό μέσο που εξυπηρετούσε κατοίκους και μη ήταν τα ταξί και τα λεωφορεία, που το ναύλωσαν οι ίδιοι οι κάτοικοι για να ανεβοκατεβαίνουν στην Αθήνα. Το 1925 όλοι οι κάτοικοι της περιοχής συσπειρώνονται και δημιουργούν όλοι μαζί το κτίσιμο του πρώτου δημοτικού σχολείου της περιοχής, μια παράγκα σκεπασμένη με φύλλα αμίαντου στην πλατεία Σουρμένων (το κτίριο σώζεται ακόμα και σήμερα και στεγάζει το Ποντιακό Μουσείο).
Το 1943 μετά τη Γερμανική Κατοχή δίνεται η εντολή εκκένωσης της περιοχής και οι κάτοικοι βρίσκουν καταφύγιο σε διάφορα σπίτια της Καλλιθέας και της Νέας Σμύρνης. Η περιοχή αρχίζει και διαμορφώνεται σε εικονικό αεροδρόμιο για να μη βομβαρδιστούν οι πραγματικές εγκαταστάσεις. Οι βομβαρδισμοί επέτειναν την καταστροφή και την ερήμωση. Στην Κατοχή οι κοινότητες Γλυφάδας και Ελληνικού καταργούνται και στη θέση τους δημιουργείται ο Δήμος Ευρυάλης με το Νόμο 239/1943 ΦΕΚ Α΄ 174/1943. Το 1945 αποσπάστηκε από το Δήμο Ευρυάλης και ανασυστάθηκε ως Κοινότητα Ελληνικού. Το 1968 καταργήθηκε εκ νέου ως κοινότητα και αποτέλεσε με την Κοινότητα Καλαμακίου το Δήμο Αλίμου. Επανασυστάθηκε όμως το 1975 με το Νόμο 185/1975.Το 2010 με τον Καλλικράτη καταργήθηκε και αποτέλεσε με το σημερινό δήμο Αργυρούπολης το δήμο Ελληνικού – Αργυρούπολης.Αεροδρόμιο
Η κυβέρνηση του Μεταξά παίρνει την απόφαση να δημιουργήσει ένα αεροδρόμιο στο Ελληνικό. Όπου η λειτουργία του ξεκίνησε το 1938 με διάδρομο προσγειώσεως 1.800 μέτρων.
Από το 1938 ως το 2001 στο Ελληνικό λειτουργούσαν στην αρχή ένα στη συνέχεια δύο και από το 1970 τρία αεροδρόμια, το ομώνυμο Αεροδρόμιο Αθηνών ή Ανατολικό, το Αεροδρόμιο Εσωτερικού, ή Δυτικό και το πολεμικό αεροδρόμιο της αμερικανικής βάσης που εξυπηρετούσε και την ελληνική αεροπορική βάση Ελληνικού. Σήμερα τμήμα του Δημαρχείου στεγάζεται σε πρώην εγκαταστάσεις του άλλοτε Ανατολικού αερολιμένα.
Έπειτα από τον τερματισμό λειτουργίας του το 2001 το Αεροδρόμιο του Ελληνικού παραμένει κλειστό καθως ο Νέος Διεθνής Αερολιμένας “Ελευθέριος Βενιζέλος” αποτελεί πλέον το κεντρικό αεροδρόμιο των Αθηνών.
Κλίμα
Το Ελληνικό έχει γενικά ήπιο και ξηρό κλίμα με λίγες βροχές.Από τα στοιχεία της Εθνικής Μετεωρολογικής Υπηρεσίας προκύπτει πως το Ελληνικό κατατάσσεται στα θερμά ημίξηρα κλίματα σύμφωνα με την Κλιματική ταξινόμηση Κέππεν .
loutrakiblog.gr
