“Να η ευκαιρία”

Κώστα Δημ.Χρονόπουλου
(Αρθρογράφου -Σχολιογράφου)

Ραγδαίες – και επικίνδυνες οι εξελίξεις στη Μ. Ανατολή και στην ευρύτερη περιοχή. Θα ήθελα να αναφερθώ στα καρτάσια (εν Νάτω) την Τουρκία και την Ελλάδα.
Τουρκία:
Μεγαλοϊδεατισμός, αυτοκρατορικού /σουλτανικού τύπου. Ύπουλος, καιροσκοπικός ο ρόλος της.
Αρχικά (μετά από χρηματοδότησή της κυρίως από Σ. Αραβία και Κατάρ) διευκόλυνε την ενδυνάμωση /διευκόλυνση των Τζιχαντιστών προκειμένου να χτυπηθεί /εξουθενωθεί το καθεστώς Άσσαντ στη Συρία.
Όταν γιγαντώθηκε το χαλιφάτο και έγινε ανεξέλεγκτη η βίαιη συμπεριφορά του, τόσο εκεί, όσο και εδώ στην Ευρώπη, η Τουρκία – κάτω από την διεθνή κατακραυγή – συντάχθηκε (υποκριτικά) με τους πολέμιους των Τζιχαντιστών.
Παράλληλα όμως διευκόλυνε, με την διακίνηση (λαθρεμπόριο) των πετρελαίων (τους) την οικονομική τους ενίσχυση.
Τέλος επέφερε πλήγμα /ρήγμα στο Μέτωπο των Δυτικών και της Ρωσίας με την ρίψη του Ρωσικού αεροπλάνου.
Άφρονη ενέργεια με ανυπολόγιστες επιπτώσεις (Σ.Σ ενδέχεται να συνέβησαν και δύο άλλα – αντικρουόμενα και μη αποδεικνυόμενα επί του παρόντος -τινά: Ή να ενήργησαν κατόπιν υπόδειξης των Αμερικανών, ή οι τελευταίοι – παρασκηνιακά – να συνεργάζονται με τους Ρώσους ώστε να αφεθεί να εκτεθεί η Τουρκία και στη συνέργεια να την πλήξουν απομονώνοντας την επειδή συνεργάζεται και βοηθάει τους Τζιχαντιστές).
Το πάλαι ποτέ τέλος των Οθωμανών, θα ακολουθήσει / αντιγράψει και το τέλος των Νεοοθωμανών νομοτελειακά!
Εκτιμώ ότι η Τουρκία θα είναι ένα από τα – μεγάλα, τραγικά- θύματα της σύρραξης που θα επακολουθήσει. Θα διαμελιστεί!
Ελλάδα:
Θα το πω με μια γνωστή φράση: “Να η ευκαιρία”. Ας μην περάσει ανεκμετάλλευτη για άλλη μια φορά.
Προϋπόθεση: Η ύπαρξη ηγετικών προσωπικοτήτων και η εθνική ομοψυχία!
Τα διαθέτουμε; Προσωπικά θεωρώ πως: όχι!
Θυμίζω:
1.Πριν μερικά χρόνια – επί εποχής του …. “καταλληλότερου” Πρωθυπουργού (του φιάσκου των Ιμίων) και του Υπουργού του των εξωτερικών (γνωστού και ως συνδαιτυμόνα μας, αφού “μαζί τα φάγαμε”) παίχτηκε ένα βλακώδες εθνικά επικίνδυνο παιχνίδι με την παράδοση του κούρδου ηγέτη Οτσαλάν στους Τούρκους.
Χάθηκε τότε μια τεράστια ευκαιρία να έχουμε τους Κούρδους (αντίπαλο δέος των Τούρκων) στο πλευρό μας εσαεί!
Διπλό το τσιμπούσι /φαγοπότι: Αφ’ενός “Μαζί τα φάγαμε” τα “φαγώσιμα”!
Αφ’ετέρου “Μαζί φάγαμε” και την εθνική σφαλιάρα ταπείνωσης, εξευτελισμού εξαιτίας της επαίσχυντης πράξης παράδοσης του Οτσαλάν.
2. Είχα γράψει παλαιότερα πως δεν με προβλημάτιζε τόσο η οικονομική κρίση / ύφεση / χρεωκοπία η οποία (τότε) είχε ξεκινήσει, όσο το ότι το πολιτικό μας σύστημα δεν διαθέτει τους ταγούς εκείνους που έχουν την ικανότητα και τη βούληση να τραβήξουν το κάρο μπροστά, έξω από την λάσπη.
ΥΓ Μοναδική, αμυδρή ελπίδα η αντιμετώπιση από κοινού – όλων ανεξαιρέτως των κομματικών σχηματισμών – των γεγονότων και η εκμετάλλευση των ευκαιριών. (Σ.Σ Πρώτη ευκαιρία : Η “ευαισθησία” – Τούρκων και Νατοϊκών – για παραβίαση του εναέριου χώρου της Τουρκίας η οποία συστηματικά και διαχρονικά παραβιάζει τον ελληνικό εναέριο χώρο , χωρίς κανείς ποτέ να ευαισθητοποιείται!).