The way we were: H αιώνια ρομαντική ταινία με το εκπληκτικό τραγούδι της Barbara Streisand…
Τα καλύτερά μας χρόνια… (The Way We Were) … Ένα τραγούδι από μια υπέροχη δραματική ταινία του 1973 του Σίντνει Πόλακ που έγραψε τη δική της, μεγάλη ιστορία στον κινηματογράφο… Ερμηνεύτρια, το αηδόνι…Η ηθοποιός, τραγουδίστρια, παραγωγός, σκηνοθέτις, σεναριογράφος, η Μπάρμπαρα Στρέιζαντ. Ένα πολυεπίπεδο ταλέντο που όσα χρόνια και αν περάσουν, δεν χάνει την ικανότητα να μας εκπλήσσει. Στην ομώνυμη ταινία – που πρωτάθηκε για 6 Όσκαρ, μεταξύ των οποίων και Α` γυναικείου ρόλου για τη Στρέιζαντ- συμπρωταγωνιστής της ήταν ο ανεπανάληπτος Ρόμπερτ Ρέντφορντ.
Ο έρωτάς τους θυελλώδης… Συναντιούνται ενώ σπουδάζουν κατά τη δεκαετία του 1930. Οι δρόμοι τους παράλληλοι. Και όμως ερωτεύονται δυνατά, παρά τις διαφορές τους. Η Κέιτι (Μπάρμπρα Στρέιζαντ) είναι πρόεδρος της κομμουνιστικής νεολαίας, μια Εβραία, δυναμική, παθιασμένη, πολιτικοποιημένη και μαχητική γυναίκα που κερδίζει τα προς το ζην δουλεύοντας. Ο Χάμπελ (Ρόμπερτ Ρέντφορντ) ουδέτερος, καλομαθημένος, γοητευτικός, Αμερικανός συγγραφέας κι εντελώς αδιάφορος για τα πολιτικά δρώμενα. Θα καταφέρουν, όμως, να θα βρουν κοινό έδαφος στον έρωτα και θα ζήσουν μια υπέροχη ιστορία αγάπης. Τελειώνουν το κολλέγιο και οι δρόμοι τους χωρίζουν για λίγο. Βρίσκονται και πάλι κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η σπίθα φουντώνει μεταξύ τους, συνάπτουν σχέση και παντρεύονται. Ωστόσο, οι διαφορές τους είναι αγεφύρωτες για να μπορέσουν να παραμείνουν μαζί. Κι ας αγαπιούνται ακόμα…
Ο Σίντνει Πόλακ αφηγείται τον δυνατό έρωτα δυο ανθρώπουν που αναπτύσσουν μια ιδιόρρυθμη σχέση μεταξύ τους. Μια σχέση απόρριψης, θαυμασμού και απαγορευμένου.
Ανάμεσα στους δύο ερωτευμένους, υπάρχει σύγκρουση αξιών που τους χωρίζει… Ναι μεν τα αντίθετα έλκονται. Μπορεί αυτό να συμβαίνει, γιατί ο ένας συμπληρώνει τον άλλο. Ίσως όμως, ο έρωτας δεν είναι αρκετός όταν υπάρχει σύγκρουση αξιών και ιδεολογιών.
Η Κέιτι λέει κάπου στα μέσα της ταινίας:”Οι άνθρωποι μετράνε περισσότερο από κάθε αξία και κάθε σκοπό.” μέσα στο φανατισμένο πλήθος μαζί με τους άλλους αντιδρώντες αντιτάσσει στην επιτροπή την πρώτη τροπολογία. Ο Χάμπελ αντιδρά στη γυναίκα του, φωνάζοντας οργισμένος. Εκείνη του απαντά ότι “οι άνθρωποι είναι οι αξίες τους”.
“Για ποια διακήρυξη δικαιωμάτων μου μιλάς, για ποια ελευθερία λόγου; Πότε δεν είχαμε, ούτε θα έχουμε ελευθερία λόγου σε αυτή την χώρα. Δεν είμαστε στο πανεπιστήμιο Κέιτι. Αυτή είναι πολιτική για μεγάλους και είναι ηλίθια και επικίνδυνη. Κι όταν τελειώσουν όλα αυτά και κάποιος φασίστας παραγωγός χρειαστεί κάποιον κομμουνιστή σκηνοθέτη να σώσει την ταινία του θα δουλέψουν μαζί σαν να μην τρέχει τίποτα. Τίποτα από όλα αυτά δεν θα έχει σημασία.” της λέει εκείνος…
Κι εκείνη, λίγο πριν χωρίσουν θυμάται όλα όσα έζησαν μαζί, αναπολεί τα όνειρά τους,που δυστυχώς δεν μπορούν να κρατήσουν…”Δεν θα ήταν υπέροχο, αν ήμασταν γέροι και είχαμε επιβιώσει από όλα αυτά” λέει η Κέιτ πριν χωρίσουν οριστικά.. Όλα όσα νιώθει για το μεγάλο έρωτα που έζησαν, βρίσκονται στο υπέροχο τραγούδι…
“Τhe way we were…”
