Είμαστε οι πράξεις μας…
Τα λόγια έχουν μια δική τους δυναμική. Μπορούν να φέρουν κοντά σου ή να απομακρύνουν τους ανθρώπους. Τα έχεις ανάγκη κάποιες φορές, κακά τα ψέματα.
Μπορούν, ωστόσο, και να παραπλανήσουν. Να δώσουν μια διαφορετική εικόνα στον άλλον από αυτό που είσαι, από αυτό που σκέφτεσαι και νιώθεις. Και για να είμαστε ειλικρινείς, ο χώρος που πλέον τα λόγια έχουν κυρίαρχη θέση είναι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Μιλάς με έντονο πατριωτικό αίσθημα, κριτικάρεις την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα, τους κυβερνώντες – νυν και περασμένους – αλλά από την καρέκλα. Τι να τα κάνουμε, ρε φίλε, τα λόγια σου όταν έχεις ανασφάλιστους υπαλλήλους και τους δίνεις ένα ξεροκόμματο στο χέρι στο όνομα της κρίσης;
Μιλάς για καλοσύνη και για ανθρωπιά, αλλά όταν σου φέρουν τα προσφυγόπουλα στο σχολείο των παιδιών σου, γίνεσαι θηρίο ανήμερο να τα κατασπαράξεις. Ποια; Τα παιδιά! Επιλεκτικά ανθρώπινος, επιλεκτικά ξενοφοβικός, επιλεκτικά πατριώτης που δε θέλεις να του κλέψουν την κουλτούρα.
Μιλάς για έρωτα, παραμυθιάζεις με αποστηθισμένα ερωτόλογα, φορεμένα και ξεφτισμένα, ξεσηκώνεις μια ψυχή κι ένα κορμί, για να το εγκαταλείψεις με την πρώτη ευκαιρία και να ξαναπαίξεις το λεκτικό παιχνιδάκι σου λίγο παραπέρα.
Αυτό, όμως, που πραγματικά είμαστε, είναι οι πράξεις μας. Να το θυμάσαι!
Αυτές είναι που χαρακτηρίζουν την υπόστασή μας, την ουσία και την ποιότητά μας ως άνθρωποι. Και δε χρειάζεται να είναι κραυγαλέες. Όλα αυτά τα αυτονόητα που διεκδικούμε, μπορούν να υπάρξουν και μέσα από απλές, μικρές καθημερινές πράξεις. Πράξεις ανθρωπιάς. Πράξεις συναισθηματικής ωριμότητας. Πράξεις σεβασμού.
Μόνο τότε τα λόγια έχουν νόημα. Όταν βρίσκουν υπόσταση στις πράξεις προς τον συνάνθρωπό μας. Αλλιώς σκορπίζονται, τα παίρνει ο χρόνος και εξανεμίζονται μέσα στην ανυπαρξία του αύριο.
Οι πράξεις μας, όμως, αφήνουν μια παρακαταθήκη. Το στίγμα του ανθρώπου που πορεύτηκε στη ζωή του με αξιοπρέπεια, με σεβασμό προς τον άλλον και με το όραμα να κάνει αυτόν τον κόσμο λίγο καλύτερο. Για τον ίδιο. Για τον άνθρωπο δίπλα του. Για τα παιδιά του. Για τα παιδιά του κόσμου.
Ας αρχίσουμε, λοιπόν, από μέσα μας. Ας γίνουμε πρώτα εμείς οι πράξεις εκείνες που θα τολμήσουν να αλλάξουν αυτό που είμαστε σε κάτι καλύτερο. Σε κάτι πιο ανθρώπινο. Κι ας έρθουν μετά τα λόγια. Έχουν κι αυτά τη θέση τους. Αλλά η δική τους θέση δεν βρίσκεται ποτέ στην κορυφή.
Στην κορυφή οι πράξεις είναι αυτές που πάντα θα κυριαρχούν και θα δίνουν ταυτότητα στον εαυτό μας. Κι αν αμφιβάλλεις στα λόγια μου, κοίταξε τους ανθρώπους δίπλα σου. Στα πρόσωπά τους θα δεις μόνο τις πράξεις τους. Το ίδιο βλέπουν κι εκείνοι σε σένα. Τις πράξεις σου. Γιατί αυτές καθορίζουν αυτό που είσαι!
Αυτές είναι η παρακαταθήκη σου!
Της Γεωργίας Ανδριώτου.
