Μην αφήσεις τις προσδοκίες των άλλων να σε επηρεάζουν

Είναι Παρασκευή βράδυ. Ετοιμάζεσαι να βγεις. Έχεις στολιστεί, έχεις αρωματιστεί, έχεις γίνει ένα αριστούργημα και περνάς μια τελευταία φορά απ’ τον καθρέφτη να σε φτύσεις και να φύγεις γιατί έχεις αργήσει. Αφού σε θαυμάζεις για εσχάτη φορά, βγαίνεις απ’ το σπίτι με την αυτοπεποίθησή σου στα ύψη. Και κάπου εκεί, ανάμεσα στα βλέμματα και στην ψηλή σου μύτη, βρίσκεσαι να αναρωτιέσαι αν όντως αξίζεις όλη αυτήν την προσοχή.

Κι αυτό γιατί; Μήπως τελικά έχεις υπερεκτιμήσει τον εαυτό σου; Ή μήπως η φαινομενικά πολλή σου αυτοπεποίθηση εξαφανίζεται όταν περνάς τα όρια του σπιτιού σου με τον έξω κόσμο;

Πάντα θα υπάρχει κάποιος ομορφότερος από σένα. Πάντα θα υπάρχει κάποιος εξυπνότερος από σένα. Πάντα κάποιος θα βρεθεί να σε συγκρίνει και να σε κάνει να νιώθεις ένα ασήμαντο ανθρωπάκι που δεν αξίζει τίποτα παραπάνω από μια φευγαλέα ματιά στον καθρέφτη για να πειστεί ότι αξίζει κάτι. Το θέμα είναι να μη μένεις στις προσδοκίες που έχει ο κόσμος για σένα. Το θέμα είναι να φτιάχνεις δικές σου προσδοκίες και να τις εφαρμόζεις για να ικανοποιείσαι εσύ και κανένας άλλος.

Ο κόσμος έχει αυτό το κακό. Ανεξάρτητα από το πόσο καλός είσαι, ανεξάρτητα από το πόσο όμορφος είσαι, ανεξάρτητα από το πόσο έξυπνος είσαι, πάντα θα βρει να σου κολλήσει ταμπέλες για ό,τι δεν είσαι «αρκετός». Και τι πάει να πει αρκετός; Μήπως δεν είσαι αρκετά άνθρωπος για τον κόσμο;

Να τον χέσω τον κόσμο. Να τους χέσω όλους αυτούς που δεν ικανοποιούνται με τίποτα λιγότερο από μία τελειότητα που στο κάτω-κάτω δεν υπάρχει. Δεν υφίσταται τελειότητα. Τίποτα στον κόσμο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί «τέλειο», πόσο μάλλον εκείνοι που το μόνο που ξέρουν είναι να συγκρίνουν και να ασχολούνται με σένα και με κάθε εσένα.

Μην κολλάς σε ξένες προσδοκίες. Μην κολλάς στο «αρκετά» του κόσμου. Είσαι «αρκετός» για σένα κι αυτό είναι το μόνο πράγμα που πρέπει να πιστέψεις. Με το να προσπαθείς να γίνεις ικανοποίηση για τους άλλους, υποτιμάς τον εαυτό σου. Κανείς δεν είναι τέλειος, πίστεψέ με. Κι αυτοί που φαίνονται τέλειοι, ή τουλάχιστον που πλησιάζουν τον όρο, κρύβουν ατέλειες πολύ ασχημότερες απ’ αυτές που κοροϊδεύουν.

Είναι πολύ εύκολο να κριτικάρεις τους άλλους. Είναι πολύ εύκολο να κρυφτείς πίσω από ένα «δεν είσαι αρκετά…» προκειμένου να προστατεύσεις τα δικά σου κενά, τις δικές σου ελλείψεις. Το να μειώνεις τον κόσμο δε σε κάνει αυτόματα ανώτερο. Σε κάνει εκείνο το ασήμαντο ανθρωπάκι που δεν έχει με τίποτα άλλο να ασχολείται από το να σαμποτάρει και να κρίνει τις ζωές εκείνων που ξέρει ότι ποτέ δε θα φτάσει.

Οπότε διάλεξε τι είναι καλύτερο. Να επηρεάζεσαι απ’ αυτά που έχουν να σου πουν άνθρωποι που δεν έχεις καν σε μια κάποια εκτίμηση, ή να γίνεις εκείνος που θα πιστέψεις σε σένα και θα χαράξεις μια πορεία άξια θαυμασμού από μεριάς σου;

Δεν έχεις ανάγκη από σχόλια κι απόψεις τρίτων για να πειστείς ότι αξίζεις τον κόσμο ολόκληρο. Πάντα θα βρεθεί κάποιος που θα κρίνει την προσπάθειά σου, ανεξάρτητα από το αν δε θα ‘πρεπε να είναι καν στη θέση του κριτή. Είσαι κριτής του εαυτού σου κι αυτό είναι το μόνο που πρέπει να έχεις ως προτεραιότητα. Να είσαι πάντα αυτός που θα ικανοποιείς εσένα.

Ζεις για τον εαυτό σου, όχι για τον κόσμο, όχι για να πληροίς τις δικές τους προσδοκίες, τα δικά τους «αρκετά». Τα «αρκετά» τους δε θα ‘πρεπε να σε κρατάνε πίσω, αλλά να σε πεισμώνουν να ξεπερνάς τον εαυτό σου. Να γίνεσαι καλύτερος, να βάζεις στόχους και να τους πετυχαίνεις όταν όλοι εκείνοι που πιστεύουν λίγα για σένα, ψάχνουν την μπλόφα εκεί που δεν υπάρχει.

Έχεις φως μέσα σου. Μην το διοχετεύεις σε ανθρώπους που βολεύονται στο σκοτάδι τους. Και κυρίως μην τους επιτρέπεις να σε σκοτεινιάζουν. Είσαι το φεγγάρι, είναι μικροσκοπικά αστέρια που μπορεί να τα βλέπεις φωτεινά κι όμορφα, αλλά το πιθανότερο να έχουν πεθάνει πολλά έτη φωτός πριν.

 

Επιμέλεια Κειμένου Μαριάννας Συμεωνίδη: Πωλίνα Πανέρ