Σοκαριστικές εικόνες από τα ψυχιατρικά ιδρύματα της Ινδονησίας
Η λέξη pasung είναι ο όρος που χρησιμοποιείται στην Ινδονησία για να περιγράψει τον περιορισμό ή την συγκράτηση. Ο όρος αυτός απαγορεύτηκε το 1977, αλλά χρησιμοποιείται ακόμα σε μια χώρα που οι ψυχικές ασθένειες είναι θέμα ταμπού. Ανησυχώντας για την δύσκολη θέση των ανθρώπων αυτών, η φωτογράφος Andrea Star Reese με έδρα την Νέα Υόρκη, ασχολήθηκε 2 χρόνια με το θέμα αυτό, διερευνώντας τις συνθήκες των εγκαταστάσεων ψυχικής υγείας για το ντοκιμαντέρ “Διαταραχή”, που προβλήθηκε το 2013.
“Το να περνάς το κατώφλι είναι εύκολο. Το να φεύγεις είναι δύσκολο και ενοχλητικό. Συνεχίζω το ντοκιμαντέρ, επειδή οι συνθήκες παραμένουν κρίσιμες, η πρόοδος είναι αργή και η κυβέρνηση της Ινδονησία δίνει μεγάλη προσοχή στον Διεθνή Τύπο. Διεθνείς και εθνικές Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις χρησιμοποιούν τις φωτογραφίες και τις αναφορές μου για να ενισχύσουν τις προσπάθειές τους. Δεν μπορώ να αφήσω αυτή την ιστορία”, δήλωσε η φωτογράφος στο Feature Shoot.
Ο Agus τραγουδάει μέσα στο κελί του. Οι φύλακες δεν τον αφήνουν να βγει έξω, γιατί φοβούνται ότι θα δραπετεύσει. Το κελί έχει γίνει το σπίτι του.
Οι παραισθήσεις της Evi ξεκίνησαν, όταν ήταν 15 ετών. Οι γονείς της πλήρωσαν για το ξύλινο κρεβάτι και για μια ισλαμική προσέγγιση στην θεραπεία της.
Το Ίδρυμα Galuh στην Τζακάρτα της Ινδονησίας έχει αδειοδοτηθεί από την κυβέρνηση. Κανείς δεν απορρίπτεται, αλλά η κυβέρνηση παρέχει τροφή μόνο για 2 μήνες, δεν υπάρχει ουσιαστική στέγαση, αλλά μόνο κελιά που οι άντρες χωρίζονται από τις γυναίκες με συρματόπλεγμα.
Ο Μοχάμεντ (αριστερά) κάνει μια μαζική θεραπεία. Για ολόκληρη την μέρα και την νύχτα οι ασθενείς θα πίνουν βότανα, θα προσεύχονται, θα κάνουν εμετό και στο τέλος να μπουν σε μια κατάσταση ύπνωσης.
Για 10 χρόνια η Anne κρατούνταν σε ένα δωμάτιο χωρίς παράθυρα και σύμφωνα με τον πατέρα της δεν χρειαζόταν πολύ φαγητό. Παλιότερα, της άρεσε να τρέχει και τώρα δεν μπορεί καν να σταθεί όρθια.
Η κράτηση των ασθενών σε κελιά είναι μια συνηθισμένη πρακτική.
Οι ασθενείς έρχονται κάθε μέρα αντιμέτωποι με την έλλειψη φαγητού.
Ο Saimun έχει ξύλινο πόδι και τα τελευταία 5 χρόνια ζει απομονωμένος. Είναι 40 χρονών, δεν μπορεί να μιλήσει και ζει μαζί με τον αδερφό του, ο οποίος πάσχει από ψυχικές διαταραχές. Οι ίδιοι και η μητέρα τους ζουν πλήρως εξαρτημένοι από την φιλανθρωπία των γειτόνων τους.
Το προσωπικό είναι εκπαιδευμένο να αντιμετωπίζει ακραίες καταστάσεις (αριστερά). Τα πόδια του Seapudin είναι δεμένα με αλυσίδες εδώ και 9 χρόνια. Οι μύες έχουν ατροφήσει, καθώς τους κινεί.
Οι ασθενείς στερούνται φαγητού, ρουχισμού, εξάσκησης και κοινωνικής αλληλεπίδρασης.
Η χρηματοδότηση είναι ελλιπής για βασικά πράγματα, όπως το φαγητό, οπότε οι πιο ακριβές διαδικασίες, όπως η διατήρηση των εγκαταστάσεων δεν υπάρχουν καν.
Οι ζωές των ασθενών περιορίζονται σε μικρούς χώρους, που κάνουν τα πάντα εκεί: τρώνε, κοιμούνται, κάνουν μπάνιο.
Κάποιες από τις οικογένειες των ασθενών πληρώνουν για ειδικές θεραπείες που έχουν μια πιο πνευματική προσέγγιση.
Νεαρή γυναίκα είναι δεμένη στο Ίδρυμα Bina Lestari (αριστερά). Το ψυχιατρικό νοσοκομείο Wediodiningrat Lawang (δεξιά) έχει αναγνωριστεί ως το καλύτερο ψυχιατρείο στην Ινδονησία. Είναι το πρώτο νοσοκομείο που συνειδητοποίησε την ανάγκη ύπαρξης γηριατρικού τμήματος.
Το κρεβάτι είναι μια από τις μεγαλύτερες πολυτέλειες για τους ασθενείς.
Οι κοινωνικές αλληλεπιδράσεις είναι σπάνιες και δεν γίνονται συστηματικά.
Το ψυχιατρείο Wediodiningrat Lawang έχει θεωρείται το καλύτερο της Ινδονησίας.
Η ζωή στην απομόνωση.
