Τα χρέη της κληρονομίας ως θρυαλλίδα αλλαγών υπό του πρίσμα του νέου κληρονομικού δικαίου: Προβληματισμοί και προτάσεις.

 

 

Ο νομοθετικός σχεδιασμός στον τομέα του ελληνικού κληρονομικού δικαίου, είναι αναντίρρητο πως πρέπει να είναι συνδεδεμένος με την λειτουργία μίας αποτελεσματικότερης θεσμοθέτησης λύσεων επί ζητημάτων για τα οποία ως σήμερα δεν υφίστανται ρεαλιστικές επιλογές αντιμετώπισής τους.

 

 

Μείζον ζήτημα, ως ένας διαρκής προβληματισμός που συγκεντρώνει στοιχεία νομικής αλλά και πρακτικής δυσχέρειας, είναι τα χρέη τα οποία συγκαταλέγονται σε ένα κληρονομικό σύνολο.

 

Στο υφιστάμενο καθεστώς προβλέπεται η ευθύνη του κληρονόμου με την ίδια του την ατομική-προσωπική περιουσία, όταν ο ίδιος αποδεχθεί (δηλαδή δεν αποποιηθεί) μία κληρονομία στην οποία ενυπάρχουν παντός είδους προς τρίτους οφειλές του κληρονομούμενου προσώπου.

 

 

 

Οι επιχειρούμενες επεμβάσεις επί βασικών ζητημάτων της κληρονομικής διαδοχής, αναδεικνύουν όπως προκύπτει από πρόσφατα δημοσιεύματα, την ανάγκη μίας τροποποιητικής πρωτοβουλίας η οποία θα ισοσταθμίσει κατά το δυνατόν τα οφέλη από τα μειονεκτήματα επί της αποδοχής μία χρεωμένης κληρονομίας.

 

Εκ των νομοθετικών σκέψεων που φέρεται να έχουν τεθεί επί τάπητος αντιμετωπίζοντας όμως αντίλογο, είναι η πρόταση να παραμένει η κληρονομιαία περιουσία ως «ξεχωριστό περιουσιακό σύνολο», ώστε τα χρέη να εξοφλούνται αποκλειστικά από αυτήν. Πρόκειται αναμφισβήτητα για μία ριζοσπαστική σκέψη η οποία προφανώς κατατείνει στην προστασία της ατομικής περιουσίας του κληρονόμου. Αναμενόμενη βέβαια αντίθετη άποψη είναι το ότι υπό το πρίσμα μίας τέτοιας θεσμοθέτησης καταστρατηγούνται τα συμφέροντα των δανειστών της κληρονομίας.