Ξεσπά ο ξάδελφος της φαρμακοποιού που πνίγηκε στο Μουζάκι το 2020: «Πάλι ψάχνω την οικογένεια μου»
Η Καρδίτσα πνίγεται ξανά, μετά την κακοκαιρία «Ιανός» που είχε ως αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους μια 41 ετών φαρμακοποιός και ακόμη τρεις κάτοικοι, ήρθε η κακοκαιρία «Daniel». Τα χωριά έχουν μετατραπεί σε λίμνες και οι κάτοικοι βρίσκονται στις στέγες των σπιτιών τους κάνοντας έκκληση για βοήθεια καθώς έχουν εγκλωβιστεί στα πλημμυρισμένα σπίτια τους και ζουν ξανά τον ίδιο εφιάλτη.
Ο ξαδερφός της φαρμακοποιού, με ανάρτηση του στο Facebook ξεσπά για την κατάσταση που επικρατεί στην περιοχή, στηλιτεύοντας την… ετοιμότητα του κρατικού μηχανισμού απέναντι στα ακραία καιρικά φαινόμενα, καθώς ζει για δεύτερη φορά την ίδια κατάσταση. Όπως αναφέρει «ήμασταν απροετοίμαστοι τότε ΟΛΟΙ ΜΑΣ απέναντι στην απρόβλεπτη οργή της φύσης».
Ο ίδιος αναφέρει ότι τρία χρόνια μετά, αναζητά πάλι την οικογένεια του. «Τρία χρόνια μετά, σήμερα το βράδυ, είμαι και πάλι στη δουλειά μου, αρκετά χιλιόμετρα μακριά από την οικογένεια μου και προσπαθώ να επικοινωνήσω μαζί τους αλλά δε μπορώ καν να τους βρω στο τηλέφωνο» σημειώνει.
Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά: «Εξατμίζονται πια, ολοκληρωτικά, οι ελπίδες μου ότι κάποιος άκουσε ή θα ακούσει τις κραυγές μας και θα φροντίσει για την επόμενη μέρα, όχι επειδή το χρωστάει κάπου, αλλά επειδή είναι η δουλειά του».
Αναλυτικά η ανάρτηση:
«Γεια, δεν ξέρω αν με θυμάστε, ο Ορέστης ο Πλακιάς είμαι, ο ξάδερφος της «άτυχης» φαρμακοποιού από το Μουζάκι Καρδίτσας, αυτής που την έπνιξε η ασυγκράτητη ορμή του Ιανού το 2020, τότε που βουτήξαμε μόνοι μας στις λάσπες για μια βδομάδα ώστε να τη βρούμε. Όμως, εντάξει μωρέ, ήμασταν απροετοίμαστοι τότε ΟΛΟΙ ΜΑΣ απέναντι στην απρόβλεπτη οργή της φύσης.
Τρία χρόνια μετά, σήμερα το βράδυ, είμαι και πάλι στη δουλειά μου, αρκετά χιλιόμετρα μακριά από την οικογένεια μου και προσπαθώ να επικοινωνήσω μαζί τους αλλά δε μπορώ καν να τους βρω στο τηλέφωνο. Και κάπως ενώ θέλω τόσο πολύ να σκέφτομαι οτι οκ, «that’s life», «έτσι είναι μωρέ», «τι θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει διαφορετικά ώστε να προστατευτούμε απο όλο αυτό;», κάπως εξατμίζονται πια, ολοκληρωτικά, οι ελπίδες μου ότι κάποιος άκουσε ή θα ακούσει τις κραυγές μας και θα φροντίσει για την επόμενη μέρα, όχι επειδή το χρωστάει κάπου, αλλά επειδή είναι η δουλειά του.
Ο ένας τον άλλον έχουμε μόνο, κι αν δεν το καταλάβουμε αυτό όσο ακόμα είναι καιρός θα μας πνίγουν στα λιμάνια και στα ποτάμια, θα μας δολοφονούν για ένα εισιτήριο και θα μας δουλεύουν και στα μούτρα μας».
Πηγή Documento
