Υπάρχουν κι αυτοί που σου κλέβουν τις ιδέες και τις πλασάρουν για δικές τους

Η δημιουργία, η καινοτομία, η θέληση να αναπτύσσεις νέες ιδέες σε χαρακτηρίζουν επαρκώς. Ίσως δε γεννήθηκες δημιουργικός, ίσως τη δημιουργία σου να τη γέννησαν οι ανάγκες των καιρών μα το μόνο σίγουρο είναι πως εθίστηκες στο καλλιτεχνικό καβούκι σου κι αναλώθηκες με μανιασμένη όρεξη στο να ανακαλύψεις κάτι καινούριο.

Οι ιδέες σου είναι σαν τα παιδιά σου. Με μελετημένη στρατηγική, με προσοχή, με θυσίες και με πάθος σε κάθε επιτυχή έκβασή τους. Οι ιδέες σου είσαι εσύ, είναι η προέκταση κι η επαλήθευση των οραμάτων, των πιο κρυφών δισταγμών και των πιο έντονων επιθυμιών σου. Και μαζί με αυτά, ο ύπνος σου για καιρό ερχόταν με σταθερές διακοπές από εμβόλιμες ιδέες που σου κτυπούσαν το μυαλό για τη δουλειά, τις εργασίες σου ως φοιτητής, για τα πλάνα της οικογένειάς σου κι η νύκτα φάνταζε αιώνια στο ξημέρωμά της.

Κάτι τόσο δικό σου, κάτι τόσο αναπόσπαστα κολλημένο στο μόχθο σου κι όμως ενίοτε κάτι επεμβαίνει, ή μάλλον παρεμβαίνει στην πορεία σου. Άνθρωποι, εμείς οι αχόρταγοι, οι άπληστοι μα πάνω απ’ όλα οι φορτωμένοι φθόνο, ζήλια κι επιθυμία για τα εύκολα. Ο άνθρωπος λένε, αντέχει κι αποδέχεται μέχρι εκεί που δεν απειλείται το βασίλειο του εγώ του, μέχρι το σημείο εκείνο που δεν κινδυνεύει να διαφανεί η αδυναμία του, η ανεπάρκειά του σε κάτι. Κι όταν το ζήσεις, ζεις παράλληλα κι όλη την ψυχρολουσία που φέρνει μαζί της η τόσο αρρωστημένη ζήλια.

Σου κλέβουν τα παιδιά σου, τις ιδέες σου, τις εφευρέσεις σου, τις προτάσεις σου για το μέλλον και τις παρουσιάζουν σαν δικές τους. Τι κι αν μέχρι πρώτα δουλεύατε μαζί; «Oμαδικά» λες κι αντιλαμβάνεσαι την ιερότητα της λέξης μα ο κίνδυνος να υποσκελιστεί ο εγωισμός και να μην είναι στο επίκεντρο ο ένας, είναι μια σκέψη που θα οδεύει πάντοτε και κατευθείαν στην καταστροφή, κυρίως της αξιοπρέπειάς μας.

Μα ήταν, ή μάλλον είναι ακόμη, δικά σου σχέδια, κτήμα σου. Στη δική σου σκέψη, στο δικό σου μυαλό, στη δική σου βάση καταπιάνονται άλλοι για να κτίσουν τι; Όταν κτίζεις ψεύτικο πάνω στο αυθεντικό και το μπολιασμένο με αμέριστη κι αγνή αγάπη, αντιλαμβάνεσαι ότι η αποτυχία, αργά ή γρήγορα είναι δεδομένη. Γιατί εσύ που κλέβεις τις ιδέες του άλλου και τις ενσωματώνεις στον υποτιθέμενο εγκέφαλό σου ως δικές σου, ξεχνάς πως για να τις υλοποιήσεις χρειάζονται επιμέρους κι επιπλέον καινοτόμες σκέψεις. Μα κυρίως ξεχνάς πως γνωρίζεις μόνο τα μισά πλάνα, μιας κι η έκβαση δεν μπορεί να στηρίζεται μόνο στην αρχή. Κλέβεις, άρα δεν αγαπάς αυτό που προσποιείσαι πως δημιούργησες. Δεν αγαπάς άρα δε θα πετύχεις, μανάρι μου!

Κι ας σε βρίσκουν οι επόμενες ώρες, μέρες, μήνες στα πρόθυρα της ισορροπίας μεταξύ θυμού κι απελπισίας που σου πήραν κάτι ολότελα δικό σου, κάτι για το οποίο έκανες όνειρα κι εσύ ξέρεις καλά πως μόνο όμορφα όνειρα έμαθες να κάνεις, το μόνο σίγουρο είναι πως δεν έχεις κανένα λόγο να ντρέπεσαι. Αν η όρεξή σου να δημιουργείς και να προσφέρεις ήταν κάποτε εκεί, είναι για πάντα δίπλα σου.

Κάποτε με συμβούλεψαν να προσέχω γιατί ο κόσμος είναι κακός κι ήμουνα πολύ μικρή για να το αντιληφθώ. Στην πραγματικότητα ο κόσμος είναι ακόμη πιο κακός, ζηλόφθων, ύπουλος κι εκδικητικός. Μα όσο υπάρχουν ακόμη αγνοί οραματιστές, κάθε ύπουλη παρεμβολή μπορεί να γκρεμοτσακίζεται. Κι όπως είπε πολύ σωστά κάποτε η Μαλβίνα, από τον ατάλαντο άνθρωπο να μην περιμένεις τίποτα καλό, γιατί ακόμα κι ο παράδεισός του είναι ανούσιος.

Γιατί το μέλλον ανήκει σε αυτούς που πιστεύουν στα όνειρά τους και κυρίως σε αυτούς που βάζουν το μυαλό τους να γεννήσει κάτι καινούριο ώστε να κάνει τα όνειρα ακόμα πιο μεγάλα στην πράξη τους!

Επιμέλεια Κειμένου Ήβης Παπαϊωάννου