Σέιμους Χίνι (1939 – 2013)

Τελευταία ενημέρωση: 13 Απριλίου 2018

Ιρλανδός ποιητής, θεατρικός συγγραφέας, μεταφραστής και πανεπιστημιακός δάσκαλος. Θεωρείται η μεγαλύτερη ποιητική φωνή που γέννησε η Ιρλανδία μετά τον Γέιτς, τον μυστικιστή βάρδο της κελτικής αναγέννησης. Το 1995 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Λάτρευε την Ελλάδα και θαύμαζε τον Καβάφη.

Ο Σέιμους Χίνι (Seamus Heany) γεννήθηκε στις 13 Απριλίου 1939 (χρονιά θανάτου του επίσης βραβευμένου με Νόμπελ Γουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς) στην οικογενειακή φάρμα Μόσμπον, που βρισκόταν στην επαρχία Λοντόντερι της Βορείου Ιρλανδίας. Ήταν το μεγαλύτερο από τα εννέα παιδιά δύο πιστών καθολικών, του κτηνοτρόφου Πάτρικ Χίνι και της Μάργκαρετ ΜακΚαν.

Φοίτησε σε καθολικό σχολείο και σπούδασε αγγλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Κουίνς του Μπέλφαστ. Δούλεψε για ένα χρόνο ως καθηγητής μέσης εκπαίδευσης και στη συνέχεια ακολούθησε πανεπιστημιακή καριέρα. Έγινε λέκτορας στο πανεπιστήμιο Κουίνς και στη συνέχεια κατέλαβε την έδρα της Ποίησης στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης (1989-1994). Δίδαξε, ακόμη, σε πανεπιστήμια των Ηνωμένων Πολιτειών και κυρίως στο Χάρβαρντ και ήταν επίσης επίτιμος καθηγητής στο κολέγιο Τρίνιτι του Δουβλίνου.

Το 1966 εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο Death of a Naturalist (Ο Θάνατος ενός Φυσιοδίφη), στην οποία ήδη συνέκρινε τη γραφή με την καλλιέργεια της γης. Το 1972 μετακόμισε στο Δουβλίνο της Δημοκρατίας της Ιρλανδίας, όπου πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του μαζί με τη σύζυγό του και τα τρία παιδιά του. Παράλληλα με την πανεπιστημιακή του καριέρα εργάστηκε στην ιρλανδική ραδιοτηλεόραση, το BBC και πολλές εφημερίδες.

Στις 6 Οκτωβρίου του 1995 η Σουηδική Ακαδημία ανακοίνωσε ότι θα του απονεμηθεί το Νόμπελ Λογοτεχνίας «για τη λυρική ομορφιά και το ηθικό βάθος» του έργου του. Η είδηση τον βρήκε σ’ ένα ταξίδι στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Πελοπόννησο, στην Αρκαδία, στην οποία, όπως δήλωνε ο ίδιος, επέστρεφαν τόσο αυτός όσο και τα ποιήματά του (Μέσα στην Αρκαδία, Πύλος, Κάστανα, Οι Σταύλοι του Αυγεία, Αρίων, Δεσφίνα, Η Βίγλα των Μυκηνών, Η Πηγή της Κασταλίας, είναι οι τίτλοι ποιημάτων του με ελληνική θεματολογία).

Ο Χίνι άντλησε έμπνευση από τη δεξαμενή του μοντερνισμού, όπως τον διαμόρφωσαν οι ομοεθνείς του Γέιτς, Τζόις και Μπέκετ. Στο έργο του συνδύαζε τις προσωπικές μνήμες του με εικόνες από την ιρλανδική κληρονομιά και το βορειοιρλανδικό τοπίο. «Αγαπούσα τις μαύρες σταγόνες της βροχής, τον παγιδευμένο ουρανό, τις μυρωδιές των ζιζανίων, των μυκήτων και των βρύων» έγραφε. Στην ποίησή του υπάρχουν αναφορές στην Αγγλο-Ιρλανδική διαμάχη και τη σύγκρουση Καθολικών και Προτεσταντών στην Ιρλανδία.

Πιστός Ιρλανδός και Καθολικός, αρνήθηκε το 1982 να συμπεριληφθεί ποίημά του στην Ανθολογία της Σύγχρονης Βρετανικής Ποίησης των εκδόσεων Πένγκουιν. Αιτιολόγησε την άρνησή του με το ακόλουθο τρίστιχο: «Ξέρεις, το διαβατήριό μου είναι πράσινο / κανένα μας ποτήρι δεν υψώθηκε ποτέ / σε πρόποση για τη Βασίλισσα». Ήταν μια μάλλον ασυνήθιστη περίπτωση ποιητή, καθώς οι κριτικοί τον επευφημούσαν, παρόλο που τα βιβλία του γίνονταν μπεστ-σέλερ. Κάποτε είχε χρειαστεί τρεις ώρες για να περπατήσει τον κεντρικό δρόμο του Δουβλίνου, καθώς εκατοντάδες άνθρωποι του ζητούσαν αυτόγραφο.

Ο Σέιμους Χίνι απεβίωσε το πρωί της 30ης Αυγούστου του 2013 σε νοσοκομείο του Δουβλίνου, έπειτα από σύντομη ασθένεια, που είχε ως γενεσιουργό αιτία ένα εγκεφαλικό του 2010.