Ο Καθηγητής Γιάννης Πανούσης : Γενναίος ή δειλός ο Νέος Κόσμος;

Γενναίος ή δειλός ο Νέος Κόσμος;

 

Ούτε να φοβάσαι το θάνατο,ούτε να τον αποζητάς.

Η κατανόηση της αντικειμενικής ροής των πραγμάτων

απαλλάσσει τη σκέψη από ιδεοληπτικές παραφορές

και υποκειμενικές φρικιάσεις

 

Ν.Γ.Μουρτζούχος, Οδοιπορικό ιδεών

 

Όλοι έχουμε λίγο-πολύ συνειδητοποιήσει ότι η Επόμενη[μετά τον έλεγχο(;) του Κορονο’ι’ού] Μέρα δεν θα μας επαναφέρει ακριβώς στην προτέρα κατάσταση.

Και βέβαια δεν αναφέρομαι στις ανθρώπινες απώλειες,τις κοινωνικές ανα-δια-τάξεις ή τις οικονομικές καταστροφές.Πιστεύω ότι η urbi et orbi νόσος[;] ,η οποία έχει προκαλέσει ένα πρωτόγνωρο ‘’ιατρο-βιολογικό (σιδηρούν;) παραπέτασμα’’,θα συνοδευτεί  και από μη-προβλέψιμες συνέπειες σε διάφορα επίπεδα.

-η αυτοανακυκλούμενη αγωνία της ατομικής/συλλογικής επιβίωσης θα υπερβεί τις ιδεαλιστικές και ταξικές προσεγγίσεις και θα εντάξει τον πραγματισμό του φόβου σε μία εθνικού και πολιτικού σωτηρολογικού χαρακτήρα φαντασίωση

-οι κοινωνικοί ειρηνοποιοί θα παραχωρήσουν τη θέση τους σε άγνωστης προέλευσης θεραπευτές

Ο αρχέγονος τρόμος μήπως η Ιστορία καλπάζει προς τα πίσω ή μήπως ο Θεός θύμωσε μαζί μας ή μήπως θα ξαναγυρίσουμε ‘στις σπηλιές’ νεοπρωτόγονων υπερπολιτισμένων ανθρώπων ή μήπως αποτελούμε ‘παράπλευρες απώλειες’ μίας βιασθείσας Φύσης που εκδικείται θα ελλοχεύει σε κάθε μας ενέργεια.

Η κοινωνική ηθική,η προσωπική ευθύνη,η πολιτικοθεσμική αποτελεσματικότητα,η εθνική αξιοπρέπεια θα υπερβούν,ως έννοιες και πρακτικές,τις μέχρι σήμερα κοκκινο-πρασινο-γαλάζιες κάθετες γραμμές.Ο φόβος των πρώην Ημίθεων[;] για ένα κλειστό μέλλον της Ιστορίας που δεν μας περιλαμβάνει ,θα θέσει δύσκολα ερωτήματα.

Ποιός είναι ο εγγυητής της περαιτέρω επιβίωσής μας[κι όχι απλώς της ασφάλειάς μας]:

-ο ,κατά πολλούς,απών Θεός;

-το τρωθέν Εθνικό Πεπρωμένο;

-οι φιλέλληνες οικουμενικοί σύμμαχοι;

-η αριστερή ή η δεξιά εκδοχή του Πολιτεύματος;

Νομίζω ότι η πρώτη απάντηση σε αυτή την ψυχαναγκαστική κατάσταση θα είναι η αναζήτηση του ‘Καλού Σωτήρα’,δηλαδή του Καθαρού Έθνους[;],του Ισχυρού Κράτους,της Σύγχρονης Διοίκησης,του Νέου Κοινωνικού Συμβολαίου στη βάση [ του προτεινόμενου μοντέλου] επιβίωσης.Μία Νέα Τάξη Φοβισμένων πολιτών θα υπερβεί τις ιδεολογικές διαχωριστικές γραμμές [ίσως και τα παλαιά κόμματα] και θα γυρέψει το φάρμακο σ’ένα εθνοβιοτικό σφρίγος αντιμετώπισης κινδύνων.Κακό πράγμα ο ιός αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε χορηγούμενο μέσο είναι και γενικότερα θεραπευτικό.

ΥΓ.Είμαστε άραγε έτοιμοι ν’αναλάβουμε το βάρος του αυτοπροσδιορισμού των μορφών της ίασης[ακόμα και μέσα από ‘πολεμικές κινήσεις Κράτους ανάγκης’ ],ν’αντιληφθούμε πως το δίλημμα δεν είναι πλέον’βαρβαρότητα ή πολιτισμός;’αλλά ‘απάθεια ή επιβίωση;’,ότι δεν πρέπει μόνο να μην βρεθούμε θετικοί σε [οποιονδήποτε ] ιό αλλά και να μην υποκύψουμε στον κάθε …ισμό που εξαγγέλει συνταγές άμεσης σωτηρίας;Η Ζωή ξαναποκτάει την πρωταρχική της αυταξία,η συλλογική επιβίωση σχετίζεται με τον προσωπικό βίο,η επιστήμη δεν μπορεί να υποκαταστήσει την ψυχική μας ηρεμία και τελικά αξίζει να λεγόμαστε ‘συν-άνθρωποι’ γιατί πρωτίστως φοβόμαστε χωρίς να δειλιάζουμε και να κρυβόμαστε από τις ευθύνες μας προς όλους.

ΥΓ2.’’Τέλος πάντων τί θέλετε από μένα;

Τί μου ζητάτε;

Ό,τι κι αν σας πω πρέπει να ξέρετε όμως πως το φοβούνται οι λέξεις’’[Γ.Ναζλίδης,Ανήλικη Αρχιτεκτονική]