ΜΗΤΡΟΤΗΤΑ: ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ!

Δύο πράγματα ζητούνται από εμάς καθώς κινούμαστε στο ταξίδι της μητρότητας – το ένα είναι το άνοιγμα της καρδιάς μας και το άλλο η απελευθέρωση. Η μητρότητα είναι ένα ταξίδι αγάπης και απελευθέρωσης. Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί για το ταξίδι της αφύπνισης, της διαφώτισης.

Προς τιμήν της Ημέρας της Μητέρας, θα εξερευνήσουμε το πνευματικό ταξίδι της μητρότητας, μέσα από τις θεές. Είτε είμαστε μητέρες είτε όχι, γυναίκες ή άντρες – όλοι έχουμε αυτές τις ενέργειες μέσα μας και όλοι έχουμε αυτή την ευκαιρία να προχωρήσουμε από τις προσωπική μας αγάπη στην παγκόσμια αγάπη αναγνωρίζοντας τον ίδιο μας τον εαυτό ως θεϊκή αγάπη.

Πολλές γυναίκες με το πέρασμα στη μητρότητα έχουν πει «ποτέ δεν περίμενα ότι θα μπορούσα να αγαπήσω κάποιον τόσο πολύ». Υπάρχει μια δύναμη στη μητρική αγάπη που μπορεί να μας βγάλει από την ύπνωση μας. Όλο το σώμα μας – φυσικό και αιθερικό – είναι έτοιμο να θυσιαστεί για το καλό του παιδιού μας. Ίσως αυτό να εξουθενωτικό, εξαντλητικό και να επιθυμούμε τον ύπνο και την ηρεμία, ενώ ταυτόχρονα δεν θέλουμε τίποτα περισσότερο από το να κρατάμε απλά στην αγκαλιά μας το παιδί μας. Ένας χείμαρρος συναισθημάτων απελευθερώνεται. Και στις καλύτερες στιγμές υπάρχει αυτή η τρυφερή αγάπη, που συλλαμβάνεται στο όμορφο πορτρέτο του Gustav Klimt, και αυτή η εγγύτητα και ο δεσμός που νιώθουμε δεν μπορεί ποτέ να χαθεί από το μυαλό και την ψυχή μας.

Υπάρχει μια πληρότητα, που έρχεται με τη μητρότητα και μια έντονη προστατευτικότητα. Οι πρώτες ινδουιστικές μητέρες θεές κρατούν ένα παιδί στο ένα χέρι και ένα σπαθί στο άλλο. Γρήγορα μαθαίνουμε ότι υπάρχει ένα μέρος μας που θα έκανε τα πάντα για να προστατεύσει το παιδί μας. Η εργασία με αυτό το έντονο φυλετικό συναίσθημα – φυλετικό, στο ότι εστιάζεται στο παιδί μας, στον κόσμο μας, ακόμη και εις βάρος των άλλων – είναι ίσως μια από τις μεγαλύτερες πνευματικές προκλήσεις της μητρότητας. Είναι εύκολο να καταναλωθούμε θέλοντας μόνο το καλύτερο για τα δικά μας παιδιά, με λίγη σκέψη για το πώς επηρεάζει τους άλλους. Ανεξέλεγκτα, αυτό μπορεί να μας οδηγήσει στο να πιέσουμε τα παιδιά μας ή να απομακρύνουμε τους άλλους από κριτική ή από φόβο. Αυτή είναι η πνευματική έκκληση της μητρότητας – πώς να επιτρέψουμε στο άνοιγμα της καρδιάς μας να επεκταθεί, να επεκταθεί η παγκόσμια μας συνειδητότητα και η κατανόηση μας.

Μέσα από τα παιδιά μας βιώνουμε το πέρασμα του χρόνου έντονα, «Μου φαίνεται ότι μόλις χθες ήταν π.χ που άρχισε να μιλάει». Κάθε γονέας που έχει μεγαλώσει τα παιδιά του θα σας πει «δεν κατάλαβα πότε πέρασε ο καιρός, πότε μεγάλωσαν». Μέσα από αυτό έχουμε την ευκαιρία να αισθανθούμε ότι είμαστε συνδεδεμένοι με έναν αρχαίο κύκλο – ο αρχαίος κύκλος της γέννησης, της ωρίμανσης και του θανάτου. Δεν είμαστε οι πρώτοι που μεγαλώνουν παιδιά και δεν θα είμαστε οι τελευταίοι. Στην αρχαία Αίγυπτο, η Mut ήταν η πρώτη «παγκόσμια μητέρα» ή «η μητέρα των θεών» (αν και πολλές θεότητες, ιδιαίτερα η Ίσις, ανέλαβε τις ιδιότητές της με την πάροδο του χρόνου.) Η Mut αντιπροσώπευε τις αρχαίες, αρχέγονες πτυχές του κύκλου της γέννησης και της μητρότητας- τον ατελείωτο κύκλο μέσα στον οποίο όλοι βρισκόμαστε- στο δικό μας χρόνο και χώρο. Όταν αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας ως μέρος αυτού του μεγαλύτερου κύκλου, τότε είμαστε συνδεδεμένοι με το Σύμπαν.

Ακριβώς όπως συνδεόμαστε με το χρόνο με έναν καινούργιο τρόπο, έτσι συνδεόμαστε και με τη φύση. Η μητρότητα ήταν πάντα συνδεδεμένη με τη γη – η Γαία, η θεά της γης, είναι η «μητέρα της γης». Μέσω της μητρότητας γνωρίζουμε τα σώματά μας ως μέρος της φύσης με έντονο τρόπο – δημιουργούν, φροντίζουν και συντηρούν τη φυσική ζωή. Οι κύκλοι μας δεν είναι μόνο δικοί μας, αλλά μέρος των μεγαλύτερων κύκλων της φύσης, που συνδέονται με το φεγγάρι, τη γονιμότητα και το φαγητό. Η μητρότητα μας γειώνει ψυχολογικά, ενεργειακά και πνευματικά, και αυτή η γείωση μας προσφέρει ένα θεμέλιο με το οποίο εξελισσόμαστε σε όλα αυτά τα επίπεδα.

Η μητρότητα μας ανοίγει νέες διαστάσεις αγάπης και αγνότητας, τόσο από την άποψη της ανιδιοτέλειας όσο και από την πρόθεση. Αυτή η αγνότητα ήρθε στην πιο διάσημη έκφρασή της μέσα από την εξύψωση της Παναγίας. Η αγνότητα του μυαλού, της καρδιάς και της πρόθεσης είναι που μας ανοίγει στην καθαρότητα της μητρότητας. Τότε αρχίζουμε να βιώνουμε το άνοιγμα της καρδιάς μας ως σύνδεση με την αγνή Πηγή – ή τον εαυτό μας ως έκφραση του Φωτός της.

Ιδανικά μέσα από τη μητρότητα μεταμορφωνόμαστε από το κορίτσι σε σοφή γυναίκα. Η μητρότητα μας σφυρηλατεί πραγματικά, μέσα από την αγάπη και τον πόνο, σε μια ωριμότητα και σοφία που ποτέ δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε. Συνδεόμαστε με τη δική μας μοναδική δύναμη και με το μεγαλείο μας. Αυτό το είδος μητρότητας αντιπροσωπεύεται από τη θεά Ρέα, μητέρα-βασίλισσα των Ολύμπιων θεών, συνοδευόμενη πάντα από τα βασιλικά λιοντάρια της.

Η Δήμητρα είναι η θεά που εκφράζει καλύτερα την ανάγκη των ανθρώπων να φροντίζουν τους άλλους. Όλες οι γυναίκες που έχουν τα στοιχεία της θεάς Δήμητρας παρέχουν υποστήριξη στους άλλους, συνήθως σε τρία επίπεδα, φροντίζοντας για τις φυσικές ανάγκες, προσφέροντας συναισθηματική υποστήριξη και κατανόηση.

Οι γυναίκες αυτές έχουν μεγάλη σοφία και πνευματική κατανόηση. Μέσα από την εμπειρία τους έμαθαν ότι μπορούν να ανταπεξέλθουν στις δύσκολες στιγμές. Η αγάπη της Δήμητρας είναι άνευ όρων και είναι περήφανη και υποστηρικτική για τα παιδιά της, ανεξάρτητα από τις επιλογές που κάνουν κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Είναι πάντοτε διαθέσιμη να συζητήσει μαζί τους τα όνειρα τους, τις απογοητεύσεις και τους προσφέρει την αγκαλιά της για να νιώσουν ασφάλεια και σταθερότητα.

Η θεά της μητρότητας βρίσκεται μέσα στην καρδιά και στην ψυχή μας. Με τη σοφία και την αγάπη της μας καθοδηγεί σε αυτό το μοναδικό πνευματικό ταξίδι της δημιουργίας και της εξέλιξης.