Μήνυμα του Ιωάννη Καραπανάγου για την επέτειο του Πολυτεχνείου
Η εξέγερση των φοιτητών, 46 χρόνια πριν, τη “νύχτα του Πολυτεχνείου”, αποτελεί μια κορυφαία ιστορική πράξη διεκδίκησης της αξιοπρέπειας, της ελευθερίας και της Δημοκρατίας στη σύγχρονη ελληνική ιστορία.
Η αυτοθυσία των φοιτητών, τη βραδιά της 17ης Νοεμβρίου 1973, δεν ήταν μια απλή αντιεξουσιαστική ενέργεια, αλλά κίνηση που έκανε την αντίσταση καθήκον ενάντια στην καταπίεση μιας μη εκλεγμένης δημοκρατικά εξουσίας, που είχε αναδείξει τη λογοκρισία, την παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την αυθαιρεσία, ως χαρακτηριστικά γνωρίσματα στην καθημερινή πρακτική της.
Μπορεί να πέρασαν αρκετά χρόνια από τότε, όμως το Πολυτεχνείο παραμένει σύμβολο αντίστασης ενάντια στον ολοκληρωτισμό. Αποτελεί οχυρό της δημοκρατίας, της ανθρώπινης αλληλεγγύης, αλλά κυρίως εθνική παρακαταθήκη που συνεχίζει να επηρεάζει και να καθορίζει όλες τις εκφάνσεις τις κοινωνίας μας.
“Δίχως τουφέκι και σπαθί, με τον ήλιο στο μέτωπο, υπήρξατε ήρωες και ποιητές μαζί. Είστε το Ποίημα.” γράφει στο ποίημά του, Μικρός Τύμβος, ο Νικηφόρος Βρεττάκος. Οι αποφάσεις των φοιτητών και η δράση τους στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, με τόλμη και παρρησία, αποτελούν ορόσημο και παράδειγμα προς μίμηση των νέων γενεών, όταν απειλούνται τα δικαιώματά τους αλλά και τα δικαιώματα μιας ολόκληρης κοινωνίας.
Όπως μας δίδαξαν οι φοιτητές της βραδιάς του Πολυτεχνείου πρέπει να αποφεύγουμε εκπτώσεις, εξαρτήσεις και παραχωρήσεις στους αγώνες για Δημοκρατία, Ελευθερία, Παιδεία, Εθνική Ανεξαρτησία. Οι νέες γενιές δεν πρέπει να ξεχνούν ότι χρειάζονται θυσίες, τόλμη και αποφασιστικότητα για να προασπίσεις και να διαφυλάξεις τα ιδανικά του δημοκρατικού πολιτεύματος και την εδαφική ακεραιότητα της Χώρας σου.
Η επέτειος λοιπόν του Πολυτεχνείου πρέπει, κάθε χρόνο, να υπενθυμίζει, προς κάθε κατεύθυνση, ότι επιβάλλεται να διεκδικείς, πάντα στο πλαίσιο των δημοκρατικών θεσμών, ότι σου στερούν ή σου επιβάλλουν με άνομο και βίαιο τρόπο.
