Επτα ψυχες δεν φτανουν

Άρθρο: Μένη Κουτσοσίμου
Ψυχολόγος – Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
ΜΔΕ στην Κοινωνική Ψυχιατρική-Παιδοψυχιατρική
Διδάκτωρ Ιατρικής Σχολής Παν/μίου Ιωαννίνων
Μεταδιδάκτωρ Ιατρικής Παν/μίου Ιωαννίνων στην Ποιότητα Υπηρεσιών

… και νιώθω ότι τις εξαντλώ μία – μία (όπως οι γάτες).

Τη μέρα που έπεσα από την κούνια έχασα την 1η, για να μεγαλώσω μου είπαν.

Μην απορείτε. Εμείς οι μεγάλοι επικαλούμαστε αστείες δικαιολογίες για να επικοινωνούμε τη λογική μας. Σ’ αυτές τις περιπέτειες λέμε: «θα ψηλώσεις», «έλα να το φιλήσω να περάσει», με αποτέλεσμα, όταν ξαναπέσεις, να νιώθεις ότι ακούς τις ίδιες φωνές να σου ψιθυρίζουν τις ίδιες λέξεις, ακόμη κι όταν όλα είναι μέσα στο μυαλό σου.

Ας συνεχίσω το μέτρημα.

Τη μέρα που με τσίμπησε τσούχτρα έχασα τη 2η, για να γνωρίσω το τέλος της αθωότητας.

Καθόμουν αμέριμνη στην ακρογιαλιά, εκεί που έσκαγε το κύμα και τότε δέχτηκα επίθεση. Γραπώθηκε στο δεξί μου χέρι ένα ροζ γλοιώδες πράγμα και μου έδωσε πόνο… αφόρητο πόνο, ακόμη τον νιώθω, φροντίζει το σημάδι που άφησε χαραγμένο σαν σφραγίδα, στο εσωτερικό του καρπού μου, να μου θυμίζει ότι οι μνήμες ενίοτε έχουν δηλητήριο.

Και συνεχίζω να μετρώ.

Τη μέρα που έπεσα από τα σύννεφα, έχασα την 3η, γιατί ταξίδευα στη λάθος πλευρά, για να ξυπνήσω από το λήθαργο, που είχα επιβάλλει τη ζωή μου.

Ακόμη αρνούμαι να ανακαλέσω αυτή την περίοδο, καθώς τα σημάδια της στο χρόνο βγαίνουν καθοδόν μεταλλαγμένα. Κι εκεί που λες ότι τελείωσε το καλό ή το κακό, εκεί αρχίζει αυτό που νομίζεις ότι τέλειωσε.

Και συνεχίζω ακάθεκτη.

Τη μέρα που έπεσα από τη γέφυρα, έχασα την 4η, για να μάθω την αλήθεια.

Τώρα γνωρίζω πλέον ότι κοστίζει πολύ ακριβά η αποκάλυψη της αλήθειας, πολύ περισσότερο όταν δεν πιάνουν τα φρένα στο οδόστρωμα και είναι βουτιά από ψηλά απροειδοποίητα. Ο πόνος να στραγγίζει για μία ακόμη φορά τα αποθέματα ψυχικής δύναμης, με τίμημα την αλήθεια.

Από την 1η μέχρι την 4η ο πόνος ήταν αλόγιστα παρόν. Μοναδικός του ανταγωνιστής, οι επιλογές μου. Και ό,τι δεν μαθαίνεται ομαλά, έρχεται εντέλει ως αποκάλυψη με τον σκληρότερο τρόπο.

Στην ασημαντότητά σου, για να νιώσεις την ειδοποιό διαφορά. Στην απόλυτη έκθεσή σου, για να επιβάλεις εκ νέου τα όριά σου.

Στην καλύτερη των περιπτώσεων, για τη χειρότερη, δεν το συζητώ.

Στο μέτρημα λοιπόν, μου μένουν άλλες τρεις ζωές.

Ζώντας στα μαθήματά μου, αναλογίζομαι ότι ο πόνος είναι διάχυτος στην καθημερινότητά μας, άλλοτε καλά καμουφλαρισμένος, όπως όταν κατέχουμε χωρίς να έχουμε αυτό που θέλουμε κι άλλοτε πρωτόγονος, στο κρεβάτι του πόνου ενδεχομένως.

Αν υποθέσουμε ότι ισχύει αυτό που λένε, ότι η γέννηση του κάθε παιδιού σημαίνει πως ο Θεός αποφάσισε ότι ο κόσμος θα συνεχίσει, με τον ίδιο τρόπο μπορούμε να υποθέσουμε ότι η κάθε μέρα είναι ένα ακόμη δώρο ζωής και εμπειρίας.

Το πρόβλημα είναι ότι τα λόγια δεν φτάνουν. Όταν πέφτεις, χρειάζεσαι χρόνο για να σηκωθείς, πόσο μάλλον όταν εκείνη τη στιγμή, το να σταθείς στα πόδια σου, φαντάζει αδύνατο. «Να το φιλήσω να περάσει (;)»… αν δεν ακούγεται όμως με όποιο τρόπο στις πράξεις των άλλων, τότε πονάει πιο πολύ.

Γνωρίζουμε ότι δεν θα έχουμε άλλη ζωή σαν κι αυτή. Δεν θα παίξουμε ποτέ ξανά το ρόλο που παίζουμε τώρα, ούτε όμως θα βιώσουμε άλλη φορά τη ζωή όπως μας έχει δοθεί. Ένας απολογισμός λοιπόν, δεν έβλαψε ποτέ κανέναν, ακόμη κι αν δεν σας βγαίνει το μέτρημα.

Και κάτι ακόμη.

Για να μπορέσετε να συνεχίσετε τον αγώνα σας προς την ευτυχία, χρειάζεται να είστε σωστοί κι επιμελείς στο μέτρημα, γιατί είναι ο τρόπος να υπενθυμίζετε στον εαυτό σας, ότι η ζωή δεν έχει να κάνει μόνο με απώλειες. Κάντε εσείς την προσπάθεια: να επιλέξτε συνειδητά τις καταστάσεις εκείνες που θα σας κάνουν να νιώθετε καλά με την ίδια τη ζωή, με αυτό που είστε και όχι με αυτό που βλέπουν οι άλλοι. Έτσι θα έχετε επιλέξει την αγάπη, τη ζωή και την ευτυχία.

Ναι, είναι τόσο απλό τελικά.