Δεν μπορούσε να βλέπει το κopιτσάκι να κλαίει επειδή του ξύριζαν τα μαλλιά. Έτσι έκανε κάτι απίθανο..

Όταν μια νεαρή γυναίκα πήγε στο κομμωτήριο για να κόψει λίγο τα μαλλιά της, είδε ένα κopιτσάκi που έκλαιγε ασταμάτητα. Αυτό που έκανε στη συνέχεια ήταν καταπληκτικό.

«Σήμερα ζήτησα και πήρα άδεια από την δουλειά επειδή ένιωθα λίγο άρρωστη. Ήθελα όμως απεγνωσμένα να κόψω τις άκρες των μαλλιών μου και έτσι άφησα τη μικρή μου αδερφή στον πατέρα μου και πήγα κομμωτήριο.

Όταν μπήκα μέσα, ήταν και ένα μικρό κopίτσι με όμορφα μακριά ξανθά μαλλιά παρέα με τη μαμά της. Το παιδί αλλά και η μαμά του έκλαιγαν συνέχεια.

Κάθισα δίπλα τους και λίγο πριν πάω για λούσιμο άκουσα την μαμά του να λέει:

«Μην ανησυχείς, μετά από τη χημειοθεραπεία θα μεγαλώσουν και πάλι».

Η καρδιά μου ράγισε. Μπήκα και εγώ στη συζήτηση και τους συστήθηκα. Το όνομα του παιδιού ήταν Ρέιτσελ. Ήταν 8 χρονών και είχε καρκίνο σταδίου 3, έναν όγκο στο δεξί μέρος του εγκεφάλου της. Αν και ήταν τόσο στεναχωρημένη που θα έχανε τα μαλλιά της, μου έκανε κοπλιμέντα για τα δικά μου μαλλιά.

Έτσι κάθισα και της είπα:

«Τα μαλλιά είναι υπερτιμημένα για αυτό ας το κάνουμε μαζί. Άλλωστε δεν θα αργήσουν να μεγαλώσουν και πάλι».

Η Ρέιτσελ είχε σταματήσει να κλαίει και γελούσε όταν μου ξύριζαν το κεφάλι μου. Η αλήθεια είναι ότι με τα μισά μαλλιά μου να λείπουν, έμοιαζα εντελώς γελοία.

Ποτέ δεν ένιωσα πιο ευτυχισμένη στη ζωή μου για κάτι που έκανα. Που κατάφερα να κάνω για λίγο αυτό το τόσο πονεμένο μικρό παιδί, χαρούμενο.

Κατά πάσα πιθανότητα η Ρέιτσελ δεν θα ζήσει για να δει πως είναι να είσαι 16 ετών ή 21. Δεν θα φιλήσει το πρώτο της αγόρι, δεν θα πάει στον πρώτο της χορό. Και εγώ αγχώνομαι για πράγματα που δεν έχουν καμία αξία και δεν πήγα στη δουλειά γιατί είμαι λίγο κρυωμένη.

Πάντως δεν μετανιώνω για ότι έκανα. Άλλωστε μαλλιά είναι. Τίποτα παραπάνω.

Υποθέτω ότι από σήμερα μπορώ να αποκαλώ τον εαυτό μου επίσημα G.I. Jane. Σήμερα επίσης αγόρασα και την πρώτη μου περούκα!»