Κυκλοφόρησε το νέο τεύχος της εφημερίδας μας
Ενδιαφέροντα

“Όταν έμαθα ότι είχα ΚΑΡΚΙΝΟ…” – Η εξομολόγηση που θα σας ΤΑΡΑΚΟΥΝΗΣΕΙ…

Ο πατέρας μου αρρώστησε από καρκίνο ένα Φεβρουάριο, όταν εκείνος ήταν νέος κι εγώ μικρή. Δεν υπήρχε θεραπεία τότε, μόνο καταδίκη. Δύο μήνες αργότερα πέθανε, γεγονός που με τραυμάτισε ανεπανόρθωτα. Δεν το ξεπέρασα ποτέ. Όταν έφτασα στην ηλικία του, διαγνώστηκα με καρκίνο του μαστού, αν και δεν μπορώ να πω ότι ξαφνιάστηκα. Τον εχθρό τον ήξερα, είχαμε γνωριστεί από παλιά.

Ανεπιθύμητος επισκέπτης

Η δική μου αναμέτρηση μαζί του ξεκίνησε μετά το σχετικό τεστ που είχα καθιερώσει τα τελευταία χρόνια να κάνω. Παπ και μαστογραφία, κοντά στα γενέθλιά μου, για να μην το ξεχνάω. Ο υπέρηχος έδειξε κάτι που δεν άρεσε στο γιατρό μου και από το ύφος του, όταν μου ζήτησε να περάσω από το γραφείο του να συζητήσουμε, ήξερα.

Μου ανακοίνωσε ότι δεν είχε καλά νέα και μου ζήτησε να του πάω τις περσινές εξετάσεις μου, για να δει πώς είχε εξελιχθεί η κατάσταση. Έφυγα και ξαναγύρισα σε μία ώρα. Φυσικά, έπρεπε να το ελέγξουμε και με άλλες μεθόδους, γιατί το αποτέλεσμα ήταν στον υπέρηχο, αλλά ο γιατρός ήταν σχεδόν σίγουρος από την αρχή γι’ αυτό που έβλεπε. Μου το έδειξε κι εμένα στην οθόνη. Ήταν μικρές τελίτσες σ’ ένα τετραγωνικό εκατοστό, που δεν υπήρχαν εκεί την προηγούμενη χρονιά. Το επόμενο βήμα ήταν η βιοψία, οπότε μου σύστησε να δω ένα χειρουργό για τη συνέχεια.

Κατά τ’ άλλα, βρισκόμουν στην καλύτερη φάση της ζωής μου. Είχα ήδη μια ευτυχισμένη οικογένεια και στη δουλειά μου μόλις είχα πάρει μια μεγάλη προαγωγή, για την οποία είχα χαρεί απερίγραπτα. Δεν ζούσα σε συνθήκες ακραίου στρες, για να αποδώσω κάπου την περιπέτεια με την υγεία μου, όπως κάνουν αρκετοί ψάχνοντας να εκλογικεύσουν την όποια κακοτυχία, ώστε να την κάνουν να φαίνεται περισσότερο λογική, άρα λιγότερο σκληρή. Ναι μεν εργαζόμουν έξτρα ώρες και έπαιρνα συχνά δουλειά στο σπίτι, αλλά η δουλειά μου μου αρέσει, με ανταμείβει και με εξελίσσει. Είχα το στρες και τις αγωνίες που βιώνει κάθε γονιός, δύο γιους στην εφηβεία, το καθημερινό τρέξιμο, συνηθισμένα πράγματα. Μέχρι την ημέρα που έμαθα ότι είχα καρκίνο.

Not losing it

Αν και ως άνθρωπος είμαι ψύχραιμη, θα ήταν ψέμα να πω ότι δεν περίμενα τα αποτελέσματα της βιοψίας με αγωνία. Είχαν περάσει μέρες από εκείνο το πρώτο δυσοίωνο τσεκάπ, είχα μιλήσει με τον άντρα μου εκτενώς και ήμουν σχετικά προετοιμασμένη, αν κι εκείνος ήταν σίγουρος πως δεν είχα τίποτα κι ότι όλα θα πήγαιναν καλά. Έτσι πιστεύουν όλοι όταν η πιθανότητα του καρκίνου πλησιάζει αυτούς που αγαπούν, γιατί έτσι θέλουν να πιστεύουν.

Εγώ όμως είχα ήδη χάσει τον πατέρα μου από την αρρώστια και πάντα ήξερα τις πιθανότητες – ακόμα και κάνοντας μαύρο χιούμορ με τους φίλους μου έλεγα ότι, με τη ζωή που κάνουμε, κάτι θα μας βρει. Την ημέρα που περίμενα τα αποτελέσματα της βιοψίας, προσπάθησα να μην το αφήσω να με απορροφήσει. Πήγα στο γραφείο – το ραντεβού με το γιατρό ήταν στις τρεις. Μην αντέχοντας την αναμονή, στη μία ήμουν εκεί. Τα αποτελέσματα έλεγαν ότι ήταν καρκίνος.

Οικογενειακή ιστορία

Δεν αιφνιδιάστηκα. Ήμουν εξοικειωμένη με την ασθένεια και με την ιδέα της. Ήξερα ότι ήταν κάτι που μπορούσε να θεραπευτεί και ότι ήταν στην αρχή – ο ετήσιος έλεγχος έπαιξε σπουδαίο ρόλο, βοηθώντας με να το προλάβω εγκαίρως, πριν η κατάσταση γίνει μη αναστρέψιμη.

Κανόνισα χειρουργείο μέσα στη Μεγάλη Εβδομάδα, για να μην αναστατωθεί το πρόγραμμα των παιδιών – το Πάσχα δεν είχαν σχολείο και φροντιστήρια, όπου τα πηγαινοφέρνω εγώ. Υπολόγιζα να είμαι καλά μετά τις διακοπές, ώστε να επηρεαστούν όσο το δυνατόν λιγότερο. Αυτή ήταν η μεγαλύτερή μου έννοια, να μην πανικοβληθούν εκείνα. Ξέροντας πώς πέθανε ο παππούς, μπορεί να συνέδεαν τις ιστορίες και να πίστευαν ότι χάνουν τη μαμά τους.

Παράλληλα, έπρεπε να στηρίξω τη μητέρα μου, που όταν το έμαθε, γονάτισε. Δεν είχε ξεπεράσει ποτέ την απώλεια του άντρα της από καρκίνο. Τότε, ίσως επειδή το θέμα ήταν κατά κάποιον τρόπο ταμπού, δεν της είχαν πει όλη την αλήθεια για την κρισιμότητα της κατάστασης του πατέρα μου, παρά μόνο λίγο πριν το χειρουργείο, λίγο πριν τον χάσει. Τα δικά μου νέα θα την τρομοκρατούσαν, δεν θα με πίστευε αν της έλεγα ότι δεν κινδύνευα όπως εκείνος. Και όντως, όταν της το είπαμε, έχασε τη γη κάτω από τα πόδια της. Τηλεφωνούσε στις αδελφές μου, να βεβαιωθεί ότι δεν της κρύβαμε κάτι, ότι παλευόταν, ότι δεν θα πέθαινα. Αν με ρωτήσεις σήμερα για τα δύσκολα κομμάτια της αναμέτρησής μου με τον καρκίνο, η αγωνία των δικών μου είναι το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό.

Ό,τι πει ο γιατρός

Δύο μήνες μετά το χειρουργείο έγινε και η δεύτερη βιοψία, που θα έδειχνε αν είχε αφαιρεθεί μεγάλο τμήμα από την προσβεβλημένη περιοχή και αν τα τρία εκατοστά που βρίσκονταν υπό έλεγχο ήταν υγιή – αν όχι, ο γιατρός θα έπρεπε να «μπει» ξανά. Ο γιατρός έπρεπε ακόμα να δει αν είχαν επηρεαστεί λεμφαδένες – αν ναι, η συνέχεια θα περιλάμβανε χημειοθεραπεία. Τελικά η βιοψία μου έδειξε ότι ανήκα στη δεύτερη κατηγορία.

Ο γιατρός μου με είχε προειδοποιήσει για τις παρενέργειες της χημειοθεραπείας και επίσης είχα διαβάσει οτιδήποτε ήταν διαθέσιμο στο ίντερνετ σχετικά, ώστε να είμαι όσο το δυνατόν προετοιμασμένη.

Κανόνισα να ξεκινήσω αμέσως μετά τις καλοκαιρινές εξετάσεις των παιδιών. Εκείνα μού έκαναν ερωτήσεις, ήθελαν να ξέρουν τι ακριβώς αντιμετωπίζουμε. Τους εξήγησα τα πάντα. Τους έδωσα να το καταλάβουν έτσι όπως το ένιωθα εγώ, λέγοντάς τους ότι είναι καρκίνος που δεν θα με σκοτώσει. Λίγο πριν αρχίσω τις θεραπείες, επισκέφτηκα όλων των ειδών τους γιατρούς για να βεβαιωθώ ότι δεν είχα κάποια  μόλυνση ή οτιδήποτε θα επιβάρυνε κι άλλο την υγεία μου και, ως εκ τούτου, θα καθυστερούσε τις χημειοθεραπείες. Πήγα μέχρι και σε διατροφολόγο, που με βοήθησε πολύ με το πρόγραμμα που μου έδωσε, ώστε να είμαι δυνατή και να μην αφήνω τις μέρες να περνούν, αφού αν δεν είσαι καλά, δεν γίνεται θεραπεία. Κι εγώ ήθελα να τελειώνω, να μην είμαι πια άρρωστη.

Δύσκολες διαδρομές

Οι παρενέργειες της χημειοθεραπείας είναι πολλές. Αυτό που δεν μπορούσα καθόλου να αντέξω εγώ ήταν η μόνιμη πικρίλα στο στόμα μου. Δεν είχα καμία άλλη γεύση, μόνο την πικρή αίσθηση του φαρμάκου, ό,τι κι αν έτρωγα, ό,τι κι αν έπινα. Τη ζωή μου δυσκόλευαν και οι δυνατοί πόνοι στα κόκαλα, που με εγκατέλειπαν μόνο μετά το τέλος κάθε θεραπείας μία δύο μέρες πριν την επόμενη, με απόσταση μεταξύ τους τις δύο εβδομάδες. Για τις περισσότερες παρενέργειες έπαιρνα αντίδοτα, συμβουλευόμενη ένα χάρτη από φάρμακα που δεν έπρεπε να ξεχάσω. Τα μαλλιά μου άρχισαν να πέφτουν μετά την τρίτη θεραπεία. Μην αντέχοντας να αφήνω τούφες ολόκληρες όπου καθόμουν, τρεις μέρες μετά μπήκα στο μπάνιο και τα ξύρισα μόνη μου. Το βράδυ ο άντρας μου και ο μεγάλος μου γιος έκαναν το ίδιο.

Τα φάρμακα εν τω μεταξύ με έκαναν να νιώθω σε καταστολή, όμως εγώ δεν ήθελα να σταματήσει να δουλεύει το μυαλό μου. Έλυνα sudoku, σταυρόλεξα, έπαιζα παιχνίδια στο pc και έπαιρνα τα μέιλ της δουλειάς στο σπίτι. Στο γραφείο δεν με αντικατέστησαν όσο έλειψα, καθώς ούτε χρειαζόταν ούτε μου το ζήτησε ποτέ κανείς. Μάλιστα πήγαινα λίγες ώρες κάθε εβδομάδα από εκεί, αφού δεν ήθελα να χάσω επαφή. Το έκανα με χαρά, με βοηθούσε πολύ το να νιώθω ότι μπορώ να προσφέρω. Στις χημειοθεραπείες πήγαινα μόνη μου, με παρέα τη μουσική μου, τα βιβλία και τα σταυρόλεξα. Δεν ήθελα από τους δικούς μου να με συνοδεύουν κάθε τόσο στις θεραπείες, στη μιζέρια του νοσοκομείου. Η μητέρα μου με βοηθούσε στο σπίτι, αλλά εγώ η ίδια δεν ήθελα βοήθεια.

Τις οικογενειακές υποχρεώσεις και τους φίλους μας τους στρίμωχνα τα διήμερα που ήξερα ότι θα ήμουν καλά, κι έτσι κύλησαν τρεις μήνες. Πήγαμε μάλιστα και διακοπές, όχι πολλές μέρες, αλλά έτσι, για να θυμούνται τα παιδιά κάτι ωραίο απ’ αυτό το καλοκαίρι, αν και τις περισσότερες μέρες τις πέρασα στο δωμάτιο, όπου ερχόταν μια νοσοκόμα και μου έκανε τις ενέσεις.

Back to life

Ακολούθησαν οι ακτινοθεραπείες, που έφερναν λιγότερα προβλήματα. Πίεζα συνέχεια τους γιατρούς να κάνουμε γρήγορα, πιο γρήγορα, ώστε να τελειώσω πριν τα Χριστούγεννα. Τελικά τελείωσα μία εβδομάδα νωρίτερα, κι έτσι ο καινούριος χρόνος μπήκε χωρίς θεραπείες. Την Πρωτοχρονιά έκανα ένα μεγάλο πάρτι στο σπίτι. Έτσι γιόρτασα το τέλος της περιπέτειας κι ένωσα την αγάπη των δικών μου ανθρώπων σε όλη της την ένταση. Αυτό κρατάω απ’ όλη αυτή την ιστορία, την αγάπη.

Δεν φοβήθηκα ποτέ, ούτε είπα: «Γιατί σ’ εμένα;». Οι γιατροί στην αρχή μού πρότειναν να δω ψυχολόγο, αλλά δεν ένιωσα να το χρειάζομαι. Θυμάμαι ότι για δύο χρόνια αφότου χάσαμε τον πατέρα μου, είχαμε χάσει συναισθηματικά και τη μητέρα μου, κι έτσι ήθελα αυτή τη φορά να τα κάνω όλα ψύχραιμα. Κι επίσης δεν ένιωθα ότι έφταιγα γι’ αυτό που μου συνέβη, ώστε να προσπαθώ να το κρύψω. Φορούσα το μαντίλι στο κεφάλι μου και συνέχισα να ζω. Τουλάχιστον εγώ είχα την ευκαιρία που δεν δόθηκε στον πατέρα μου, δεν είχα δικαίωμα να παραιτηθώ.

Το θετικό που αποκόμισα από αυτή την εμπειρία είναι ότι κι εγώ και τα παιδιά, από πλευράς ωριμότητας, μέσα σε τρεις μήνες κερδίσαμε τρία χρόνια. Ειδικά όσον αφορά το μεγαλύτερο γιο μου, τον είδα να ενηλικιώνεται συναισθηματικά, ευτυχώς χωρίς να χάνει την τρέλα της ηλικίας του.

Στην καθημερινότητά μου το μόνο που άλλαξε είναι ότι προσπαθώ να μην κάνω μακρινά πλάνα. Έλεγα, π.χ., ότι όταν φτάσω σε μια συγκεκριμένη ηλικία, πρέπει να φτιάξουμε ένα εξοχικό. Τώρα λέω: «ας είμαστε καλά και θα δούμε». Και συνεχίζω!

Human after all

Συνήθως ασχολούμαστε με το στήθος τους μάλλον για κουτσομπολίστικους, αισθητικούς λόγους. Όμως, αρκετές είναι οι γυναίκες των εξωφύλλων που πάλεψαν και νίκησαν τον καρκίνο του μαστού, αποδεικνύοντας ότι η αστερόσκονη δεν αποτελεί μαγική ασπίδα για τις καθημερινές αγωνίες. Η Κάιλι Μινόγκ, η Σίνθια Νίξον, η Σέριλ Κρόου, η Κριστίνα Άπλγκεϊτ, η Μελίσα Έθεριτζ είναι μόνο κάποιες από τις διάσημες γυναίκες που, όποτε τους δίνεται η ευκαιρία, επαναλαμβάνουν ότι η έγκαιρη διάγνωση σώζει.

enloutrakio

Σχετικά Άρθρα

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Back to top button