Όχι άλλο ‘’Νταλάρα’’ … να παίξει και κανένας άλλος βρε παιδιά…

… τι είναι και αυτό το πράμα πάλι που έχουμε πάθει με τα Ελληνικά καλοκαιρινά φεστιβάλ βρε παιδί μου. Όπου και να κοιτάξεις, τα τελευταία τουλάχιστον 10 χρόνια, για να μην βάλω περισσότερα και με αποκαλέσουν υπερβολικό, όπου σταθείς κι όπου βρεθείς, βλέπεις κάθε χρόνο τις ίδιες σχεδόν μπάντες, να παίρνουν σβάρνα βουνά, λαγκάδια, ποτάμια, θάλασσες κι ακρογιαλιές παρουσιάζοντας το ίδιο ακριβώς πρόγραμμα, άντε με μερικές αλλαγές για να ακριβολογώ, ενώ πολύ της μόδας και λόγω της οικονομικής κρίσης είναι οι συνεργασίες πάνω στο πατάρι. Λόγω της οικονομικής κρίσης όμως, δεν είδα καμία αλλαγή στις τιμές των εισιτηρίων . Από 12-15 ευρώ αλλά και κάποιες φορές και 20 ευρώ είχαν τα εισιτήρια προ κρίσης, τις ίδιες τιμές δυστυχώς βλέπουμε και σήμερα στις συναυλίες αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα.

Και εντάξει, καταλαβαίνω κάποιους μικρούς άμοιρους Δήμους που προσπαθούν με ένα φεστιβάλ να αναδείξουν το φυσικό κάλος της περιοχής προσπαθώντας να ελκύσουν νέο κόσμο και να δώσουν μια οικονομική ανάσα στις περιοχές τους, χωρίς να ρισκάρουν οικονομικά και πηγαίνοντας στα σίγουρα φέρνοντας ένα όνομα όπως ο Χαρούλης, ο Μάλαμας, ο Θανάσης ή ο Αγγελάκας αλλά βλέπουμε και τα λεγόμενα ‘’εναλλακτικά’’ φεστιβάλ που κόπτονται για τον Πολιτισμό, να ακολουθούν την ίδια τακτική . Σίγουρα υπάρχουν διοργανώσεις που γίνονται με μεράκι, κόπο και την τσέπη κάποιων οργανωμένων ομάδων, αλλά είναι ελάχιστες. Επίσης αρκετά από τα φεστιβάλ αυτά, ενώ ξεκίνησαν με αυτή τη διάθεση, τελικά δεν κατάφεραν να έχουν την ανάλογη πορεία και ακολούθησαν και αυτά την ‘’πετυχημένη’’ συνταγή γιατί καθ’ όπως φαίνεται, ‘’ είναι πολλά τα λεφτά Άρη’’ .

Επίσης σκοπός των περισσοτέρων φεστιβάλ, ήταν  να αναδειχθεί και η τοπική μουσική – καλλιτεχνική σκηνή των Νομών τους και τα νέα παιδιά – ταλέντα (είναι λίγα τα λεφτά Άρη), κάτι το οποίο είναι πράγματι ωφέλιμο δίνοντας σε νέους δημιουργούς το κίνητρο και τον ενθουσιασμό, να εξελίξουν το ταλέντο τους ανοίγοντας την συναυλία κάποιου μεγάλου ονόματος. Δυστυχώς και αυτός ο σκοπός ίσως σε κάποια φεστιβάλ να ξεκίνησε με τις καλύτερες διαθέσεις απ΄ όλους τους φορείς και τις κατάλληλες προϋποθέσεις, αλλά στην πορεία ‘’το μεγάλο ψάρι, έφαγε το μικρό’’…

Εδώ θα καταθέσω κάποιες σκέψεις του Θανάση Πάνου (Συγγραφέας-Εικαστικός-Μουσικός) με τις οποίες ταυτίζομαι απόλυτα :

Ο κάθε επίσημος πολιτιστικός φορέας ως οργανική οντότητα, χωρίς το χάραγμα πολιτιστικής πολιτικής δυστυχώς παρουσιάζεται πάντα παράλυτος και ασπόνδυλος. Δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι η ανάπτυξη, που ακούμε ως γενικευμένο σύνθημα εξόδου από τη κρίση είναι βασική και κάτω από αισθητικές κατηγορίες.

Η κάθε κοινωνία «πλάθει» τα γράμματα και τις τέχνες, τον πολιτισμό, που ανταποκρίνεται στο ήθος και την «προσωπικότητά» της, ακόμα και στις αναπόφευκτες περιόδους της κρίσης. Η πολιτιστική ανάπτυξη είναι ένας στίβος μέσα στον οποίο θα μπορούσαν υπό τους καλύτερους όρους να συμμετέχουν όλοι στη δημιουργία, στην ομαδική δράση γιατί αυτή η ταύτιση και η κοινή συνείδηση είναι που σταθεροποιεί τους δεσμούς ακόμη και σε μια πάσχουσα κοινωνία. Η αλήθεια για την παιδεία και τον πολιτισμό γίνεται ευδιάκριτη όταν κοιτάξουμε κατάματα τον δικό μας οικείο χώρο την τοπική κοινωνία, μέσα από την αντιμετώπιση – δράση της τοπικής αυτοδιοίκησης και του αντίστοιχου πνευματικού κέντρου. Αν δεν εστιάσουμε την κριτική μας σε αυτή την κατεύθυνση τότε δεν χρειάζεται να απορούμε για την γενικευμένη έξαρση ρατσιστικών συμπεριφορών, την ηχορύπανση, τη μόλυνση αλλά και την πείνα του γείτονα που δεν γνωρίζουμε. Δεν αρκεί να μετράμε τις θεατρικές παραστάσεις ή τα καλλιτεχνικά δρώμενα που «συμβαίνουν». Γιατί απλά «συμβαίνουν», όταν δεν δημιουργούν παιδεία. Ο μειοδοτικός τύπος ανθρώπου που επικρατεί σε όλη την γραμμή της ελληνικής κοινωνίας πρέπει να είναι το επίκεντρο των προσπαθειών του κάθε φορέα. Γιατί ενώ ο μέσος άνθρωπος σήμερα, ασύγκριτα πιο μορφωμένος από τον χθεσινό, βλέπουμε ότι οδηγείται σε ασύλληπτες μορφές κακογουστιάς και γίνεται δέκτης χοντροκομμένων πολλές φορές θεαμάτων και μένει απλά καταναλωτής-θεατής. Τα θεάματα τέτοιου επιπέδου είναι απαγορευτικά στην ποιότητα της ζωής μας, μέσα από αισθητικούς όρους που εξυψώνουν.