Μόνο όταν γίνεις μαμά, θα καταλάβεις…

Η μεγαλύτερη τύχη στη ζωή μου – εκτός από το ότι ο Θεός μου έστειλε τα δυο μου αγγελούδια- είναι ότι είμαι κόρη μιας υπέροχης μαμάς. Εκείνη μου έμαθε ποιός είναι ο πραγματικός ρόλος της κάθε μητέρας…

Η μαμά ξέρει πάντα πότε το παιδί της υποκρίνεται, τί επιθυμεί, τί το στενοχωρεί. Κι αυτό γιατί με ένα μαγικό τρόπο ξέρει να βλέπει μέσα από τα δικά του μάτια.

Η μαμά είναι ο μοναδικός άνθρωπος στη γη που γνωρίζει τί είναι καλό για το παιδί της και θα του πει πάντα την αλήθεια όσο κι αν αυτή πονάει. Ξέρει να σε ενθαρρύνει, να σε σώσει από πολλές αγωνίες. Να είναι πάντα κοντά σου. Χωρίς να επεμβαίνει , χωρίς να απαιτεί. Απλά κοντά σου. Διαθέσιμη πάντα για εσένα. ‘

`Εχει την ικανότητα να σε ‘αγκαλιάσει’ ζεστά και να σου σκουπίσει τα δάκρυα ακόμα και μέσα από το τηλέφωνο. Δεν τη νοιάζει αν δεν είσαι στις ομορφιές σου γιατί έτσι κι αλλιώς για εκείνη είσαι το πιο όμορφο πλάσμα που υπάρχει.

Είναι η μόνη που δε σου κρατά κακία, ακόμα κι αν έχεις φερθεί άδικα ή ακόμα κι απαίσια. Μπορεί για εσένα να υπομένει το ανυπόφορο, ακόμα να δώσει την ίδια της τη ζωή χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς αντάλλαγμα. Για ότι κι αν χρειαστεί για τον εαυτό της, δίνει προτεραιότητα σε εσένα.

Αφουγκράζεται το κάθε σου καρδιοχτύπι όσο καλά κι αν προσπαθείς να το κρύψεις, το κάθε σου δάκρυ όσο και σιωπηλά κι αν κλαις με το πρόσωπο χωμένο στο μαξιλάρι σου. Η μαμά βρίσκει λύση για τα πάντα, ακόμα και τα πιο δύσκολά τα κάνει να φαίνονται απλά. Δίνει κάθε μέρα ακόμα και τις μέρες που δεν έχει τίποτα να δώσει.

Για τη μαμά μου εξακολουθώ να είμαι η ίδια, δεκαεξάχρονη έφηβη, ίσως ακόμα και το κοριτσάκι της με τις μεγάλες πλεξούδες και τα φρου φρου ρομαντικά φορεματάκια… Για εκείνη ο χρόνος έχει σταματήσει εκεί. Κι ας έγινα κι εγώ μαμά… Κι ας έχω την ευθύνη δύο νέων ανθρώπων. Το μόνο που αλλάζει είναι πως μετά τις δυσκολίες που αντιμετώπισα στις εγκυμοσύνες μου και κυρίως μετά τη γέννηση των παιδιών μου, εκτίμησα, και λάτρεψα ακόμα περισσότερο τη μαμά μου. Εγώ, που δέθηκα τόσο πολύ μαζί της όταν έφυγε από τη ζωή ο πατέρας μου, στα δέκα μου χρόνια, τολμώ να πω πως όσο περνά ο καιρός τη ΄νιώθω΄ όλο και περισσότερο.

Μπορεί ανέκαθεν να ήμουν άτομο με δυνατή την έκτη αίσθηση αλλά με τη μητρότητα συμβαίνει κάτι μαγικό.

Καταλαβαίνω πως νιώθoυν τα παιδιά μου ακόμη κι αν βρίσκομαι χιλιόμετρα μακριά. Διαισθάνομαι αν συμβαίνει κάτι και τι πρέπει να κάνω για να τα προστατέψω. Γίνομαι, λοιπόν, εγώ ‘φύλακας – άγγελος’ των δικών μου αγγέλων. Όπως άλλωστε κάθε μαμά για τα παιδιά της. Θέλω να τα ‘κλείσω’ στην αγκαλιά μου για να τα προστατέψω από οτιδήποτε μπορεί να τα πληγώσει, να τα απογοητεύσει. Να προλάβω τις επιθυμίες τους για να δω τα ματάκια τους να λάμπουν από ευχαρίστηση. Να προσπαθώ κάθε μέρα να γίνομαι καλύτερη ευχαριστώντας το Θεό που ζω το ‘θαύμα’ της μητρότητας.

Τώρα πια που έχω μπει κι εγώ στο “κλαμπ” των μαμάδων, μπορώ να χρησιμοποιήσω τη φράση που ακούω από κοριτσάκι. Μια φράση που με πείσμωνε και με εκνεύριζε πολλές φορές:”Μόνο όταν γίνεις κι εσύ μαμά θα καταλάβεις!”