Η πιο όμορφη γυναίκα είναι αυτή που χαμογελάει

Όσα κι αν έζησα, σημαντικά, ασήμαντα, μετρήσιμα κι αδιάφορα, όλα ουρλιάζουν εύκολα, επίμονα και κατηγορηματικά πως κάθε καλουπωμένη άποψη για την ομορφιά ενός ανθρώπου, καταρρίπτεται, αναιρείται, διαγράφεται. Κι όσα μέλλεται να ζήσω, το ίδιο θα μαρτυρούν φανερώνοντας τη μοναδική και τρομακτικά απρόβλεπτη φύση του ανθρώπου.

Κι όσο κι αν μέσα σου ζηλεύεις ή θα ‘θελες να ανταποκρίνεσαι στα στερεοποιημένα πρότυπα ομορφιάς, επερχόμενης της ωρίμανσής σου έρχεσαι σε επαφή και πλήρη επίγνωση με τα θετικά, τα δυνατά κλειδιά σου και κανένα από αυτά δεν ανταποκρίνεται στο έξω σου. Μόνο σκέψου πόσες φορές ένα βλέμμα σου, μια κίνηση αφέλειας κι αυθορμητισμού έγιναν επαρκείς αφορμές για να κολλήσουν μαζί σου οι άνθρωποι.

Ωραιότερη ομορφιά απ’ την ατημέλητη δεν υπάρχει, μάτια μου. Ή τουλάχιστον, μόνο αυτό μένει στο τέλος και μόνο αυτό έχει βαθύτατη ουσία. Οι αντιδράσεις που δεν προέβλεψες, τα πολλαπλά σχήματα που μπορεί να λάβει τα πρόσωπό σου σε κάθε σου αντίδραση, οι κινήσεις σου κι οι ατάκες σου σε συγκεκριμένες συναισθηματικές εκφάνσεις του, το τι είσαι εσύ στα καθημερινά. Αυτά ερωτεύονται οι άνθρωποι.

Οι άνθρωποι, που λες, ερωτεύονται χαμόγελα. Τον πιο απλό, έμφυτο κι αβίαστο δείκτη και δέκτη αλήθειας για έναν άνθρωπο. Το χαμόγελό σου. Κατ’ ακρίβεια, ερωτεύσιμα είναι ένα-ένα κι έπειτα όλα μαζί, τα πολλά χαμόγελα που είσαι ικανή να έχεις, τα χαμόγελα εκείνα που αλλάζουν σχήμα, μορφή, μέγεθος ανάλογα με την παράσταση, που όμως κάθε φορά πλημμυρίζουν με την ίδια τεράστια δόση του πραγματικού εαυτού σου. Αυτήν την αλήθεια σου κι ας είναι και τσαλακωμένη, αυτήν θαυμάζουν οι γύρω σου.

Δεν έχεις ιδέα τι μπορεί να κάνει στους γύρω σου ένα δικό σου γέλιο. Μια γυναίκα που χαμογελά, είναι αδιαμφισβήτητα μια γυναίκα δυνατή. Μια γυναίκα που σε κάθε δυσκολία χαμογελά ως η μοναδική δίοδος να συνεχίσει να παλεύει, είναι μια γυναίκα με θάρρος, με πυγμή κι επιμονή να μη συμβιβαστεί ποτέ με κάτι λιγότερο απ’ όσα η ίδια κρίνει.

Κι αν κοιτάξεις γύρω σου, οι πιο βασανισμένες γυναίκες πάντα χαμογελούσαν. Η μάνα, η γιαγιά, η θεία που είχαν για δεδομένη μια ζωή που μόνο γέλιο δεν πρόσταζε μα αυτές δεν ήταν ποτέ συνηθισμένες να βαίνουν με το ρέμα ούτως ή αλλιώς. Αυτήν τη γυναίκα την αγωνίστρια οι γύρω τους τη λατρεύουν με μια αγάπη αυθόρμητη, με μια αγάπη απλώς μονόδρομο.

Χαμογελά, λοιπόν, κι ας έχει περάσει τα μύρια κύματα. Κι ας μην τα έχει δαμάσει όλα, η παραμικρή βελτίωση αποτελεί ισχυρό λόγο να χαμογελάσει. Χαμογελά γιατί μόνο έτσι ανασαίνει πραγματικά, χαμογελά γιατί έτσι μεταδίδει απεριόριστη κι αμέριστη θετική ενέργεια στους γύρω της. Κι οι γύρω της την έχουν ανάγκη την αισιοδοξία. Ένα της χαμόγελο, το πιο φυσικό, το πιο όμορφο, το πιο ερωτεύσιμο μακιγιάζ, ανεξίτηλο στα ζόρια της μέρας, ικανό φάρμακο στα εμπόδια, ένας εκτός ανταγωνισμού μεταδοτικός παλμός.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο ελκυστικό από μια γυναίκα που το όνομά της είναι συνυφασμένο με ένα μόνιμα ζωγραφισμένο χαμόγελο στα χείλη της. Δε ζει στα σύννεφα, δεν της ήρθε τίποτα εύκολο και κάποτε μπορεί να το στερήθηκε το χαμόγελό της. Αντιλήφθηκε όμως έγκαιρα την πολυτιμότητά του κι αν δεν μπορεί με ακρίβεια να καθορίσει την έννοια της αξιοπρέπειας, το χαμόγελο σίγουρα συμπεριλαμβάνεται στην κορυφή της έννοιας. Γι’ αυτό και δε χρειάζεται τίποτα άλλο για να λάμπει.

Συντάκτης: Ήβη Παπαϊωάννου