Γιατί να αγαπούν τόσο πολύ οι άνθρωποι το ψέμα;

Της Στεύης Τσούτση.

Νερά τα λόγια των ανθρώπων.
Θαλασσινά νερά γεμάτα αλάτι. Πέφτουν στα μάτια και τα καίνε.
Και κλαις. Δίχως να το θέλεις, δίχως να μπορείς να το ελέγξεις, κλαις.
Κι εκείνα πάνε πέρα δώθε.
Άμπωτη και παλίρροια.
Μια έτσι, μια αλλιώς. Μια στην αλήθεια, μια στο ψέμα.
Και ποια είναι η αλήθεια; Και ποιο το ψέμα; Ξέρει κανείς να πει;
Δυο όψεις λένε έχει κάθε νόμισμα. Κι εσύ βλέπεις πάντα μια. Ποια είναι όμως αυτή η μία; Κι αν είναι αλλιώτικη από αυτή που βλέπει ο άλλος;Μπέρδεμα.
Μη με ρωτάς, δεν ξέρω. Καλύτερα η σιωπή αφού τα λόγια απέτυχαν.
Κουράστηκα να ψάχνω τις αλήθειες. Κουράστηκα να τις ζητώ κι εκείνες νερό στη χούφτα να γλιστράνε. Σκύβω να πιω αλήθειες κι όμως μένω πάντα διψασμένος.
Γιατί αγάπησαν οι άνθρωποι το ψέμα; Τι τους πρόσφερε;
Ποια είναι η χάρη του που τη ζηλεύουν τόσοι;
Είναι ψέμα.
Είναι μια όμορφη γυναίκα με κόκκινο κραγιόν κι όμορφο φουστάνι. Μόνο που τα δόντια της είναι σαπισμένα και το κορμί της γεμάτο δυσωδία. Σαπίζει και το κρύβει. Κι αρκεί μια στιγμή για να σου αποκαλυφθεί. Ποια θα είναι όμως αυτή η στιγμή της αλήθειας; Και πότε θα έρθει;
Κι αν η αλήθεια η δική μου είναι το ψέμα του άλλου; Ποιος μπορεί να τα ξεχωρίσει. Ποιος ο καλός και ποιος ο κακός;
Ρε ζωή πολύ με μπέρδεψες. Χαστούκια μου μοιράζεις κι αμφιβολίες. Κι εγώ ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τις αμφιβολίες.
Τίναζαν το κεφάλι μου στον αέρα και δεν ήξερα ποιος είμαι, τι θέλω, τι πιστεύω.
Τι να πιστέψω; Προς τα που να πάω;
Κανείς δεν ξέρει να μου πει. Όλοι ψάχνουν. Και θα συνεχίσουν να ψάχνουν, όπως κι εγώ.
Γιατί όπως είπε κι ο ποιητής, την αλήθεια τη φτιάχνει κανείς όπως ακριβώς και το ψέμα του.
Τι θα φτιάξει; Και πως θα το ονοματίσει;
Αγνοώ.
Μόνο ελπίζω. Ελπίζω σε εκείνες τις λέξεις, πες εσύ αν είναι αληθινές ή ψεύτικες, που δεν πληγώνουν. Γιατί παραφορτώθηκα πληγές.
Ελπίζω σε εκείνες τις λέξεις που προστατεύουν, γιατί πολλές φορές έφτασα στο χείλος της αβύσσου.
Ελπίζω στην αίσθηση ηθικής των ανθρώπων.
Ελπίζω. Ελπίζω. Ελπίζω.
Κι όσο το σκέφτομαι πείθομαι ότι δεν μπορώ να κάνω και τίποτα άλλο.
Αλήθεια ή ψέμα γρήγορα θα αποκαλυφθεί.
Καλά να’ μαστε να πέφτουμε σε ύφαλους και να κολυμπάμε στα βαθιά. Να καίει η αλμύρα τις πληγές και να συνεχίζουμε.
Πάντα να συνεχίζουμε.
Κι όπου μας πάει το κύμα, στον πάτο ή στον αφρό.
Εκείνο αποφασίζει…
Ή μήπως εσύ;