Όταν είσαι μητέρα….Γράφει η Έλενα Γεωργίου

Όταν είσαι μητέρα…..

Είναι πρωί , περίπου 11. Είμαι καθισμένη αναπαυτικά σε μία πολυθρόνα, σε μία από τις καφετέριες της παραλίας Λουτρακίου. Μπροστά μου , η γαλάζια γαλήνη της θάλασσας, διακόπτεται από τον συχνό επισκέπτη της πόλης μας , τον άνεμο.
Η γυάλινη πόρτα ανοίγει και μπαίνει μία κοπέλα γύρω στα τριάντα. Διασχίζει τον διάδρομο και κάθεται σε ένα τραπέζι απέναντί μου , στο οποίο την περιμένει ήδη, μια φίλη της ….υποθέτω.
Πίνω μια γουλιά ακόμα καφέ , ελληνικό σε μεγάλη κούπα όπως μου αρέσει, κοιτώ τη θάλασσα και μετά περιεργάζομαι το χώρο γύρω μου. Και τότε το βλέμμα μου σταματά στην κοπέλα που μόλις ήρθε.
Προσπαθώ να το καταλάβω ……. Τα μάτια της είναι υγρά, το βλέμμα της καρφωμένο στο περιεχόμενο μιας τσάντας ….δώρο υποθέτω ξανά…. και μια βαθιά συγκίνηση υπάρχει στο πρόσωπό της. Ναι αναμφίβολα χαίρεται, μα πιο πολύ συγκινείται .Και τότε , βλέπω την αιτία. Στα χέρια της κρατάει ένα παιδικό ζακετάκι. Αγκαλιάζει τη φίλη της και την φιλάει.
Δεν ξέρω πώς αυτό το συναίσθημα περνά αυτόματα σε εμένα .
Ή μάλλον ξέρω.
Ξέρω πως όταν είσαι μητέρα είσαι μπολιασμένη με αναμνήσεις, μυρωδιές , εικόνες, που ένα απλό ερέθισμα αρκεί να τις φέρει στην επιφάνεια.
Ένα απλό παιδικό ζακετάκι αρκεί ……
Αρκεί για να φανταστώ το μωρό που θα το φορέσει.. Θα είναι υπέροχο όπως τα δικά μου μωρά , όπως όλα τα μωρά του κόσμου.
Αρκεί για να έρθει στη μνήμη μου η μυρωδιά τους , που είναι ότι πιο όμορφο έχω μυρίσει.
Αρκεί για να θυμηθώ τα μάτια τους, το παιδικό τους βλέμμα , που είναι ότι πιο αθώο έχω κοιτάξει.
Όταν είσαι μητέρα , είσαι ευλογημένη. Συμμετέχεις στη δημιουργία ενός νέου ανθρώπου. Βλέπεις το παιδί σου να μεγαλώνει μέρα με τη μέρα , να γίνεται από μωρό νήπιο, έφηβος, ενήλικας. Κι όταν θα ανοίξει τα φτερά του και θα φύγει από κοντά σου , θα είσαι περήφανη ,γιατί εσύ του έμαθες …… να πετάει.
Ένα απλό ερέθισμα ένα παιδικό ζακετάκι αρκεί ..
και τα συναισθήματα εκείνων των πρώτων χρόνων ζωντανεύουν.