Φέτος το δέντρο μου θα’χει αστέρι τη συγχώρεση στα λάθη των ανθρώπων.
Φέτος θα στολίσω το δέντρο μου με τα ανθρώπινα λάθη αυτού του κόσμου και θα βάλω για αστέρι την συγχώρεση μου. Θα το ντύσω με όσα με γοήτευσαν και με απογοήτευσαν. Με όσα ρίσκαρα και έχασα και αυτά που με σημάδεψαν και με χαράκωσαν.
Θα βάλω επάνω όσα με πόνεσαν και με μάτωσαν. Εκείνα που πόθησα και δεν απόκτησα, αλλά και τα άλλα που τόλμησα και προδώθηκα. Τα ψέμματα που άκουσα ολόχρονα και όσα άσχημα με έχουν στιγματίσει ταυτόχρονα. Εκείνα που άφησαν τα αποτυπώματα τους στην καρδιά μου. Τις απογοητεύσεις και τις πίκρες που χώρισαν στα δύο πολλές φορές τα σωθικά μου. Και φέτος θα είναι πιο πλούσιο απο ποτέ…!
Θα αφήσω σε κάθε κλαδί του λίγη από τη λάμψη της αγάπης μου να σκεπάσει τις κακίες του. Μία δόση ειλικρίνειας πάνω απο κάθε του ψέμα. Μπόλικη αυθεντικότητα πίσω απο την υποκρισία του. Θα ντύσω την ασχήμια του με τα όμορφα συναισθήματα μου. Την απαισιοδοξία του με θετικότητα και προσμονή για μία καλύτερη χρονιά. Θα διακοσμήσω τις προδοσίες του με τη χαμένη μου εμπιστοσύνη. Τις δολοπλοκίες και την εκμετάλλευσή του με λίγη ανθρωπιά και τιμιότητα. Τις φοβίες και τις ανασφάλειές του με τόλμη και γενναιότητα. Και θα καλύψω τη μικρότητα του με αξιοπρέπεια και περηφάνια.
Σε κάθε του πλευρά θα αποθέσω ένα κομμάτι από την καλοσύνη μου πάνω από την αχαριστία του. Θα κρεμάσω πολύχρωμες κορδέλες να αγκαλιάσουν τις πληγές μου. Κίτρινα στολίδια για τις κακίες που με άγγιξαν. Κόκκινες καρδούλες για τα πάθη που με παρέσυραν. Άσπρα λαμπερά στολίδια για την αγνότητα και την χαρά μου που ποτέ δεν έχασα. Θα αφήσω το πράσινο της ελπίδας του να κρύψει την απαισιοδοξία και την απελπισία αυτού του κόσμου. Θα φωτίσω την μισαλλοδοξία του με τη δύναμη και την αντοχή της ψυχής μου. Θα τυλίξω τη μιζέρια και τη φτώχεια του με την υπομονή και την επιμονή μου. Και με την κατανόησή μου θα σκεπάσω τις συκοφαντίες και τις κατηγορίες του.
Θα ακουμπήσω απάνω του όλα όσα άξιζα και μου στέρησαν. Εκείνα που αγάπησα και έχασα. Όσα πόθησα και δεν απέκτησα. Αυτά που έδωσα και ποτέ δεν εισέπραξα. Όσα αληθινά ένιωσα και δε μου τα ανταπέδωσαν. Τη μοναξιά μου που δεν επέλεξα. Τη μοναχικότητα μου που εγώ μου επέβαλλα. Θα το γεμίσω με τα κομμάτια της ψυχής μου που σκόρπισα απερίσκεπτα. Με τα θρύψαλλα της ύπαρξής μου που έχασα αλόγιστα. Με τα βαθύτερα συναισθήματά μου που δάνεισα και δεν επιστράφηκαν. Με τα όνειρα που έγιναν στάχτη στη φωτιά τούτου του κόσμου. Με τις φλόγες που η αγνωμοσύνη του έκαιγε την ύπαρξή μου. Το μίσος του που σιγόκαιε την υπόστασή μου. Και θα τα καλύψω όλα με τη λησμονιά και τη λήθη μου.
Σε κάθε γωνιά του θα κρεμάσω κι από ένα λάθος που με στιγμάτισε. Από έναν πόνο που με λύγισε. Και από μία άσχημη στιγμή στη συνύπαρξη μου με τους ανθρώπους. Θα του χαρίσω κάθε σημάδι που κάθε τραύμα του μου άφησε. Κάθε μου πληγή που ακόμη αιμορραγεί. Κάθε ήττα που μου χρέωσε και κάθε άνισο αγώνα που κέρδισα μονομαχώντας στην αρένα αυτής της κοινωνίας. Θα του προσθέσω τη ζωή που δε μου χαρίστηκε. Τα δύσκολα που πάλεψα και αντιστάθηκα. Το άδικο που αντίκρυσα και το δίκαιο που μου έκλεψαν. Τις όμορφες στιγμές που μου έκρυψαν και όλα τα ωραία που δε μου φανερώθηκαν. Θα του αποδώσω όσους δόθηκα και δεν το εκτίμησαν. Και αυτούς που σεβάστηκα και δεν το αναγνώρισαν. Και θα τα ζεστάνω όλα με τη θέρμη της καρδιάς μου.
Αυτή τη χρονιά θα διακοσμήσω το δεντράκι μου με όλα τα ωραία που προσμένω. Με τις λαχτάρες μου για όμορφες στιγμες. Τις επιθυμίες μου για μεγάλες και αληθινές χαρές. Με τις ευχές μου για αγάπη και υγεία. Με τη θετική μου σκέψη για όλα τα όμορφα που θα με συναντήσουν. Για όλα τα ωραία που θα ανταμώσω. Με όσα μου χρωστά η ζωή και θα με ανταμείψει. Με όλα τα υπέροχα που θα μου χαρίσει. Με όλους όσους αγαπώ και με συντροφεύουν. Με όλα όσα ποθώ και θα αποκτήσω. Με όσα ονειρεύτηκα και θα πραγματοποιήσω. Και με όλα όσα αξίζω και θα κερδίσω.
Φέτος θα στολίσω το δέντρο μου με τα ανθρώπινα λάθη αυτού του κόσμου και θα βάλω για αστέρι τη μεγαλύτερη και φωτεινότερη συγχώρεσή μου. Να οδηγεί την ύπαρξή μου στα ωραία που θα ζήσω, θυμίζοντας μου όσα άσχημα πέρασα.
Της Λίτσας Φιλίππου.
