Τι συμβαίνει όταν ομάδες παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους; Ποια είναι τελικά τα όρια του ακτιβισμού;

“Έχεις κάθε δικαίωμα να υποστηρίζεις το δίκιο σου, δεν έχεις όμως κανένα δικαίωμα να το επιβάλεις” έλεγε ο Έλληνας συγγραφέας Μανώλης Δουκίδης.

Τα τελευταία χρόνια γινόμαστε ολοένα και περισσότερο μάρτυρες της συμπλήρωσης ή αντικατάστασης του κοινωνικού προσώπου, που θα έπρεπε να παρουσιάζει ένα κράτος από ακτιβιστές μέσω ΜΚΟ, ΑΜΚΕ κλπ.

Και αν όντως οι δράσεις αυτές προσφέρουν ανακούφιση σε πληγωμένους συνανθρώπους μας τι γίνεται όταν ακτιβιστές-εντός ή εκτός εισαγωγικών- αναλαμβάνουν το ρόλο του “καταστολέα”;

Την περασμένη εβδομάδα η γνωστή-άγνωστη ομάδα του “Ρουβίκωνα” έπαιξε το “πάνω χέρι κάτω χέρι” με γιατρό που κατηγορείται για “φακελάκι” και από πολλούς η κίνηση αυτή “ευλογήθηκε”.

Δεν ήταν λίγοι εκείνοι, που κατέκριναν σφοδρά την αδράνεια του κρατικού μηχανισμού σε τέτοιες περιπτώσεις άθλιων συμπεριφορών κοινωνικών λειτουργών και “βρήκαν το δίκιο τους” στην επίθεση του “Ρουβίκωνα”.

Κι αν στην δική μας χώρα έχουμε συνηθίσει-δικαίως εν πολλοίς- να τα βάζουμε με τέτοιου είδους αδικίες του συστήματος, τι γίνεται στα πιο προηγμένα κράτη που υποτίθεται πως οι κοινωνίες τους διαφέρουν σε επίπεδο από τις δικές μας και η παιδεία τους προβάλλεται πολλάκις ως παράδειγμα;

Η φινλανδική αστυνομία ερευνά ένα βίντεο που δημοσιεύθηκε πρόσφατα στα μέσα κοινωνική δικτύωσης από την αυτοαποκαλούμενη ομάδα επαγρύπνησης «Στρατιώτες του Οντίν» η οποία ανακοινώνει ένα «κυνήγι» για βιαστές και παιδεραστές.