Ο κομματάνθρωπος και η δύση του ηλίου …
Ναπολέων Λιναρδάτος
Το «Μητσοτάκης μέχρι να σβήσει ο ήλιος» έχει λεχθεί από τον Άρη Προτοσάλτε και έχει ειδική σημασία μιας και ο Άρης, με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο, είναι και αυτός ένα αστέρι σαν τον ήλιο, ένα αστέρι της δημοσιογραφίας. Λαμβάνοντας όμως υπόψη όλες τις φυσικές και μη καταστροφές των τελευταίων έξι ετών, ίσως το «Μητσοτάκης μέχρι να σβήσει ο ήλιος» να μην είναι το σύνηθες γλείψιμο της έγκυρης και έγκριτης δημοσιογραφίας στην εξουσία, αλλά μια όχι και τόσο απίθανη πρόβλεψη για το προσεχές μέλλον.
Το αίσθημα της επικείμενης καταστροφής έγινε ακόμα εντονότερο διαβάζοντας το πώς οι κυβερνητικές πηγές προσπάθησαν να πουλήσουν τον ανασχηματισμό από την κόλαση. Η τοποθέτηση του κ. Χατζηδάκη στην αντιπροεδρία της κυβέρνησης έγινε γιατί το άτομο είχε τρία βασικά πλεονεκτήματα («Καθημερινή» 16/3/25):
«Πρώτον, είναι γέννημα-θρέμμα της Νέας Δημοκρατίας.»
«Δεύτερον, είναι ευρωπαϊστής και μεταρρυθμιστής. Δεν είναι οδοστρωτήρας.»
«Τρίτον, έχει γερό εκλογικό παλμαρέ από το ηρωικό 1987, τότε που ως γραμματέας της ΔΑΠ (προσωπική επιλογή της Ντόρας Μπακογιάννη και του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη) κατόρθωσε να βγάλει για πρώτη φορά στη Μεταπολίτευση τη φοιτητική παράταξη της Ν.Δ. πρώτη στα πανεπιστήμια.»
Είναι δύσκολο να φανταστείς το πως ο δημοσιογράφος δεν έπαθε καμιά ανακοπή όταν οι «κύκλοι του Μαξίμου», ή οι κυβερνητικές πηγές, ή όποια άλλα κλισέ διαδίδουν τέτοιες ανοησίες, του ξεστόμισαν τα παραπάνω. Ή το πως κατάφερε να πληκτρολογήσει το ρεπορτάζ, ενώ όλο του κορμί έτρεμε από τα γέλια.
Ναι, το ξέρουμε, ο Κωστής Χατζηδάκης είναι κομματάνθρωπος. Δεν έχει ξοδέψει έστω και ένα δεκάλεπτο στη ζωή του εκτός κόμματος. Είναι σαν τον Γκρουεζά στο «Υπάρχει και Φιλότιμο». Όταν ο Μαυρογιαλούρος ρωτά τον Γκρουεζά πως τα βγάζει πέρα, ο Γκρουεζάς απαντά: «Το ρωτάτε εσείς αυτό; Από μικρό παιδάκι στο κόμμα. Με αδικείται, κύριε υπουργέ! Εγώ σκοτώνομαι για το κόμμα.»
Έτσι και ο Χατζηδάκης, «από μικρό παιδάκι στο κόμμα». Θα πρέπει να σε λούζει κρύος ιδρώτας συνειδητοποιώντας ότι αυτό που διακωμωδούσε μια ταινία 60 χρόνια πριν, τώρα προβάλλεται και πωλείται ως λύση από τους εγκέφαλους του Μαξίμου.
Κατήφορος δεν αρχίζει καν να περιγράφει την τροχιά της πολιτισμικής παρακμής που ζούμε. Ούτε και ο όρος ελεύθερη πτώση. Είμαστε περισσότερο σαν ένας κομήτης, τόσο καταστροφικός, του οποίου η τροχιά δεν θέτει σε κίνδυνο μόνο τον πλανήτη Γη (το προσπαθήσαμε το 2010), αλλά όλο το ηλιακό σύστημα. Τελικά το «μέχρι να σβήσει ο ήλιος» του Άρη δεν είναι μια πρόβλεψη, αλλά η έκφραση μιας πηγαίας και ασίγαστης συστημικής
φιλοδοξίας.
