Μια απίστευτη ιστορία: Η γυναίκα που έγινε για πρώτη φορά μητέρα στα 72 της
Η ιστορία μιας γυναίκας από την Ινδία έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι τελικά σε αυτή τη ζωή «ποτέ δεν είναι αργά» για να πραγματοποιήσουμε ό,τι έχουμε ονειρευτεί, ακόμα και αν η ηλικία μας θεωρείται απαγορευτική γι’αυτό. Στις 19 Απριλίου του 2016, η Daljinder Kaur έγινε για πρώτη φορά μητέρα στα 72 της χρόνια. Γέννησε ένα υγιέστατο αγοράκι που σε λίγο καιρό θα κλείσει τον πρώτο χρόνο της ζωής του.
Αλλά ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή. Η Daljinder Kaur και ο 80χρονος σύζυγός της, Mohinder Singh δεν απέκτησαν παιδί όσο ήταν σε νεότερη ηλικία. Οι προσπάθειες για να αποκτήσουν παιδί, πολλές. Ολες με την ίδια κατάληξη: απογοήτευση. Στα 46 χρόνια γάμου τους ήρθε το δώρο που τους χρωστούσε η ζωή αλλά καθυστέρησε να τους φέρει: ένα παιδί.
Το ζευγάρι απευθύνθηκε σε Κέντρο Εξωσωματικής γονιμοποίησης στο Χισάρ της Ινδίας. Ο γιατρός και διευθυντής της κλινικής, με ειδίκευση στην εξωσωματική γονιμοποίηση έκρινε ότι η απόκτηση παιδιού από το συγκεκριμένο ζευγάρι δεν ήταν ένα άπιαστο όνειρο παρά το ότι συνήθιζε να ακούει επί χρόνια ότι δεν πρόκειται να αποκτήσει παιδί ποτέ. Η Daljinder Kaur δεν είχε κάποιο πολύ σοβαρό πρόβλημα που θα καθιστούσε δύσκολη μια εγκυμοσύνη. Ετσι, ο γιατρός αποφάσισε να αναλάβει το ζευγάρι και να κάνει την επιθυμία του πραγματικότητα. Ωάρια και σπερματοζωάρια του ζευγαριού γονιμοποιήθηκαν και ο μικρός γιος του κατάφερε να έρθει στη ζωή.
«Νιώθω πολύ κουρασμένη. Εχω επισκεφθεί πολλούς γιατρούς και δεν μπορούν να δώσουν λύση. Μου δίνουν μόνο φάρμακα. Ανησυχώ για τον γιο μου. Δεν πρέπει να φροντίζω μόνο τον εαυτό μου αλλά και εκείνον. Από τότε που άρχισε να μπουσουλάει νιώθω κούραση στα χέρια μου και τα πόδια μου. Είναι πιο δύσκολο απ’ό,τι φανταζόμουν. Ο γιος μου είναι ελλιποβαρής. Ούτε οι πάνες δεν του κάνουν ακόμα. Ισως να φταίει το γεγονός ότι δεν τον έθρεψα καλά όταν ήταν έμβρυο. Σταμάτησα να τον θηλάζω στους 3 μήνες. Εχω ρωτήσει γιατρούς για το αν υπάρχει κάποιο φάρμακο που μπορεί να αυξήσει το βάρος του και να αρχίσει να αναπτύσσεται φυσιολογικά. Νιώθω να με εγκαταλείπουν οι δυνάμεις μου εύκολα και ξεκουράζομαι μόνο όταν κοιμάται. Κάνω όσες δουλειές μπορώ και ο άνδρας μου, επίσης με βοηθά όσο μπορεί. Ομως, δεν μετανιώνω. Είναι υπέροχος και χαμογελά σε όλους. Αυτό μου δίνει δύναμη. Ο πατέρας του, του έχει αδυναμία, τον κρατά όταν εγώ μαγειρεύω ή κάνω δουλειές».
