Μη χάνεις την πίστη σου στους ανθρώπους ακόμα κι αν σε απογοητεύουν – Ράνια Ψύλλα

Είναι στη φύση των ανθρώπων ν᾽ απογοητεύουν ο ένας τον άλλο αλλά και να απογοητεύονται.

Υποσχέσεις που δεν μπορέσαμε να κρατήσουμε, μεγάλα λόγια, «για πάντα» που δεν είχαν κανένα νόημα και καμία διάρκεια.

 

Πόσο συχνά δε μας έχει αδειάσει έτσι απλά ένας δικός μας άνθρωπος; Ένας φίλος, ο σύντροφός μας, ακόμα και κάποιος από την ίδια μας την οικογένεια;

Οι άνθρωποι μέσα σ᾽ όλες μας τις αδυναμίες, πολλές φορές, παρασυρόμαστε απ᾽ τον ενθουσιασμό μας ή υπερεκτιμούμε τις δυνάμεις μας και πιστεύουμε πως μπορούμε ν᾽ αψηφήσουμε ολόκληρο το σύμπαν, να τα βάλουμε με τις κακές συγκυρίες και τα εμπόδια που μας παρουσιάζονται.

Δυστυχώς, όμως, όσο κι αν το θέλουμε δεν καταφέρνουμε να νικήσουμε τα γεγονότα. Κι έτσι τελικά, έρχεται η στιγμή που στεκόμαστε πια ανήμποροι μπροστά στην πραγματικότητα και πρέπει να κάνουμε πίσω.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως αυτό που θέλαμε δε γίνεται, και πρέπει ν᾽ αντιμετωπίσουμε κι αυτόν ή αυτούς που πήραμε στο λαιμό μας, παρασύροντάς τους με την υπέρμετρη αισιοδοξία μας και τις υποσχέσεις μας.

Τότε βγαίνει απ᾽ το στόμα κι η χειρότερη φράση που δηλώνει πια πως παραδεχόμαστε την αδυναμία μας: «Δε μπορώ». Ακόμη κι αν

θέλω.

Τι γίνεται τότε; Άβουλος, αφήνεσαι στο άγνωστο που θα φέρει ο χρόνος και στην ουσία ζητάς κι απ᾽ τον άλλο να κάνει το ίδιο.

Ο δε άλλος, αν έκανε το λάθος να στηριχτεί αποκλειστικά σε σένα και σ᾽ έβλεπε σαν Μεσσία τότε πραγματικά χάνει τη γη κάτω απ᾽ τα πόδια του και το πιθανότερο είναι πως θα αρχίσει τα «κατηγορώ».

Θα τα βάλει μαζί σου που τον έκανες να σε πιστέψει, θα σ᾽ αφοπλίσει με επιχειρήματα, θα σε γεμίσει ερωτήσεις που δε θα έχουν απάντηση και στο τέλος, ίσως, και να σε μισήσει.

Όμως κι αυτός κατά βάθος θα σε καταλάβει. Γιατί όπως τον άδειασες εσύ τώρα, τον είχαν αδειάσει ξανά αφού είχε κι αυτός απογοητεύσει με τη σειρά του ανθρώπους στο παρελθόν.

Όταν, λοιπόν, συνειδητοποιήσεις πως όλοι οι άνθρωποι -κι εσύ μέσα σε αυτούς- έχουν την τάση να ζητούν και να θέλουν πολλά χωρίς να μπορούν τελικά να τα κάνουν πράξη, τότε θα μπορέσεις να κατανοήσεις και να συγχωρήσεις. Τουλάχιστον αυτούς που πραγματικά ήθελαν, αλλά η ζωή τα έφερε έτσι και δεν μπορούσαν να κάνουν απολύτως τίποτα.

Όσον αφορά αυτούς που στην ουσία δεν ήθελαν κι όχι δεν μπορούσαν, αυτούς πρέπει απλά να τους αφήσεις να πορευτούν με την επιλογή που έκαναν. Αυτούς που διάλεξαν να σ᾽ απογοητεύσουν ή που έχοντας επίγνωση των πράξεων τους σε πλήγωσαν εσκεμμένα, αυτούς πρέπει να τους λυπηθείς.

Όχι μόνο απογοητεύουν εσένα αλλά κι όλους όσους κάνουν το σφάλμα να τους πιστέψουν. Να τους λυπάσαι γιατί, κυρίως, απογοητεύουν τον ίδιο τους τον εαυτό.

Όπως, όμως, αναφέρθηκε και στην αρχή, είναι στη φύση κι αποτελεί μεγάλο μειονέκτημα των ανθρώπων το να πληγώνουν, ν᾽ αποδεικνύονται πολλές φορές λίγοι κι ανεπαρκείς.

Τότε τι; Χάνουμε την πίστη μας στους ανθρώπους επειδή μας απογοήτευσαν ένας, δύο, ακόμα και δέκα άνθρωποι; Η απάντηση είναι όχι.

Δε χάνεις την πίστη σου στους ανθρώπους, δεν κάνεις γενικεύσεις και δεν το βάζεις κάτω. Μην κουραστείς ποτέ να ψάχνεις για εξαιρέσεις. Μην αμφιβάλλεις πως υπάρχουν οι λίγοι ίσως, αλλά πέρα για πέρα αληθινοί. Αυτοί που όταν πέσεις θα σου προσφέρουν το χέρι τους να στηριχτείς, αυτοί που θα σου πουν «για πάντα» και θα το εννοούν, αυτοί που θα το παλέψουν να μη σε απογοητεύσουν!

Υπάρχουν αυτοί που πέρα από «πρέπει» και «μη», θα κάνουν τα πάντα για να είναι κοντά σου. Που στην πρώτη αναποδιά δε θα το βάλουν κάτω, αλλά θα σου ζητήσουν μαζί να προχωρήσετε και να υπερβείτε τα εμπόδια. Αυτοί που σε ξέρουν τόσο καλά που ό,τι κι αν τους πουν, θα πιστεύουν μόνο σε σένα.

Αυτοί που θα είναι στη ζωή σου από επιλογή κι όχι από ανάγκη ή συμφέρον. Αυτοί που έχουν δει όλες σου τις πλευρές και σε αγαπούν το ίδιο και πολύ περισσότερο.

 

Μη χάνετε, λοιπόν, την πίστη σας στους ανθρώπους. Και πάνω απ᾽ όλα μην αφήνετε κανέναν να υποτιμήσει τη δική σας δύναμη και θέληση.