‘’ ΜΕ ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΤΗΝ ΠΕΝΑ ‘’ ΓΡΑΦΕΙ Η: ΜΑΡΙΑ ΜΠΑΡΙΤΑΚΗ – ΤΣΙΚΟΥΛΟΥ ΒΡΑΒΕΥΜΕΝΟ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ
‘’ Ο ΑΥΤΙΣΜΟΣ, ΤΑ ΕΜΒΟΛΙΑ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ‘’
Ο Αυτισμός, αυτό το πολύ ενδιαφέρον από ιατρικής πλευράς νευροψυχιατρικό νόσημα, απασχολεί τα τελευταία έτη γονείς και ιατρική κοινότητα. Είναι πραγματικά ένας φαύλος κύκλος και μία μπερδεμένη διαδρομή, που δύσκολα μπορεί να φτάσει κάποιος στο τέλος της, έχοντας αποκομίσει κάποιες απαντήσεις. Τι είναι τελικά ο αυτισμός; Πρόκειται για νόσο; Η για μία διαφορετική επικοινωνιακά, κατάσταση ανθρώπων;
Υπήρχε από παλιά, απλά δεν το είχαμε παρατηρήσει σαν κοινωνία και οι ιατροί δεν ήτανε γνώστες, ώστε να τον αναγνωρίζουν; Παρουσιάστηκε τώρα; Φταίει κάτι στο περιβάλλον; Ζούμε σε μία αυτιστική κοινωνία και αυτό μεταδίδεται με κάποιο τρόπο, στα έμβρυα που γεννιόνται; Πραγματικά θα ήτανε απορίας άξιο, εάν μπορούσαμε να δώσουμε εμπεριστατωμένες απαντήσεις, στα εύλογα προαναφερόμενα ερωτήματα. Το μόνο σίγουρο, είναι ότι όλοι μας έχουμε μία ‘’ αυτιστική ‘’ πλευρά, κάτι που είναι φυσιολογικό εάν οριοθετείτε βέβαια, στα πλαίσια που η κοινωνία μας μπορεί να δεχθεί. Σύμφωνα με κάποιες έγκυρες έρευνες που έχουν διεξαχθεί, μέσα από απεικονιστικές εξετάσεις σε ενήλικους αλλά και σε νήπια, έχει παρατηρηθεί διαφοροποίηση στον εγκέφαλο και συγκεκριμένα στο πεδίο των νευροδιαβιβαστών, που έχουν να κάνουν με την δεξιότητα της επικοινωνίας.
Σαφώς και απέχει εντελώς το νόσημα του αυτισμού, η αλλιώς η αυτιστική κατάσταση, από την νοητική υστέρηση, αφού η συμπτωματολογία βγάζει κυρίως επικοινωνιακές δυσλειτουργίες και όχι νοητικές εκπτώσεις. Αυτά τα ‘’ διαφορετικά ‘’ και ιδιαίτερα χαρισματικά πλάσματα, κατέχουν πολλές φορές μέγιστο βαθμό νοημοσύνης και αυτό είναι κάτι που έχει ανακαλυφθεί, μέσω των σχετικών τεστ που έχουν πραγματοποιηθεί [ μετρήσεις νοητικού πηλίκου.] Οι διαφορές ανάμεσα στους ‘’ φυσιολογικούς ‘’ και τους αυτιστικούς ανθρώπους είναι πολλές και μία μεγάλη διαφορά δυστυχώς, είναι ότι τα άτομα του αυτιστικού φάσματος, προσπαθούν να επικοινωνήσουν μαζί μας, με τον δικό τους τρόπο βέβαια, σε αντίθεση με εμάς που δεν το πράττουμε, αφού νιώθουμε την όλη προσπάθεια ‘’ χαμένη υπόθεση. ‘’
Τι ευθύνεται άραγε για την έξαρση των περιπτώσεων, της αυτιστικής κατάστασης; Υπάρχει πραγματικά τώρα έξαρση, η τώρα απλά μπορούμε και αναγνωρίζουμε τα σημάδια; Θα ήτανε τραγελαφικό να πούμε ότι τις προηγούμενες δεκαετίες, μία μητέρα δεν είχε την ικανότητα η το ενδιαφέρον, να αναγνωρίσει ότι κάτι ‘’ τρέχει ‘’ με το παιδί της, αφού η αξιοσύνη της μάνας, δεν έχει να κάνει με τους εκσυγχρονισμούς των εποχών. Ας μην ξεχνάμε και ότι εάν ανατρέξουμε αρκετά πιο πίσω, στις παρελθοντικές σελίδες της κοινωνίας, θα αναγνώσουμε ιστορίες πολέμων και κακουχιών, που γενιές ολόκληρες βγήκαν αλώβητες και δυνατές, σημείο που δείχνει υγιή νηπιακή, αλλά και ενήλικη ζωή. Άρα ίσως και ο αυτισμός να μην υπήρχε, ίσως τουλάχιστον στον σημερινό βαθμό. Αυτό που υπάρχει τώρα και σίγουρα είναι υπαρκτό, είναι το αίσθημα της αβεβαιότητας. Τι φταίει; Ερώτημα που ίσως απαντηθεί και που κατά την γνώμη μου, θα συμβεί μετά από δεκαετίες. Ίσως ακόμη και να είναι μία ανάλογη περίπτωση, όπως αυτή με το φαινόμενο των μαζικών ‘’ χαλασμένων ‘’ θυρεοειδών αδένων, που θυμήθηκαν να δυσλειτουργήσουν όλος τυχαία, μετά την ατμοσφαιρική μόλυνση με ραδιενεργά υλικά, αποτέλεσμα της διαφυγής πυρηνικής ενέργειας, μετά την καταστροφή που υπέστη ο αντιδραστήρας, στις εγκαταστάσεις του tshernobil. Παράλειψη θα ήτανε να μην αναφερθούμε και στην γνωμοδότηση ιατρού του εξωτερικού, ο οποίος βάσει δικών του ισχυρισμών, θεωρεί αιτία των αυξανόμενων περιπτώσεων της αυτιστικής κατάστασης, τους χημικούς εμβολισμούς έναντι των διαφόρων ασθενειών, σε βρέφη και νήπια. Το σίγουρο είναι ότι δεν γίνεται κάποιος στην ενήλικη ζωή του ξαφνικά αυτιστικός, αλλά η γεννιέται έτσι, η αυτό προκύπτει από ‘’ κάτι ‘’ στην νηπιακή του ηλικία. Αν πάρουμε την πρώτη περίπτωση, θα μας έρθει εύλογα πάλι στο νου μας το προαναφερόμενο ερώτημα, γιατί δηλαδή προκύπτουν αυτές οι αυτιστικές γεννήσεις τώρα πιο πολύ, αφού σαφώς αν συν έβαιναν στον ίδιο βαθμό και στις παλαιότερες εποχές, το μητρικό βλέμμα, σίγουρα θα τις είχε αναγνωρίσει και το αναφέρω αυτό με απόλυτη σιγουριά, γατί τα σημεία ανησυχίας και αναγνώρισης του προβλήματος, είναι απλά και διαχρονικά, χωρίς να χρειάζονται ειδικές γνώσεις. Π.χ. και μία μητέρα σύγχρονη, αλλά και μία μητέρα των προηγούμενων δεκαετιών, θα ανησυχούσε βλέποντας το παιδί της στην ηλικία των τριών ετών να μην μιλάει, η ακόμη να μην έχει μαζί της βλεμματική επαφή, όταν εκείνη του απευθύνει τον λόγο. Άρα φτάνουμε στο σημείο ότι η μία εποχή έχει διαφορά από την άλλη, μόνο όσον αφορά το πλήθος των κρουσμάτων, δεδομένο που σημαίνει ότι στην δική μας εποχή, κάτι ‘’ φέρνει ‘’ περισσότερα αυτιστικά κρούσματα. Θα μπορούσε π.χ. να είναι αιτία γι’ αυτό η υπερβολική ατμοσφαιρική ρύπανση, τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα των τηλεπικοινωνιών, η ακόμη και κάποιες συγκεκριμένες ουσίες διατροφής. Αν πάλι σταθούμε στην δεύτερη περίπτωση, ότι δηλαδή δεν προκύπτει ο αυτισμός στην γέννηση, αλλά στην νηπιακή ηλικία, τότε αυτό δείχνει μία παρεμβατική αιτιολογία.
Αν σταθούμε στην τελευταία σκέψη, τότε αυτή γιγαντώνεται με την παραπάνω αναφορά από τον ίδιο ιατρό του εξωτερικού, καθώς η γνωμοδοτική του υποστήριξη, συνάδει με την αιτία κάποιας παρέμβασης. Σύμφωνα λοιπόν με την αναφορά του συγκεκριμένου ιατρού, ο υγιής παιδικός δρόμος ‘’ στραβώνει ‘’ από τους συχνούς και επιθετικούς εμβολισμούς σκευασμάτων κατά των διαφόρων ασθενειών, σε βρέφη και νήπια. Η αλήθεια όμως είναι ίσως κάπου στην μέση, μια που η πρόληψη έναντι μιας ασθένειας με την μέθοδο του εμβολιασμού, είναι σαφώς πιο ασφαλέστερη από την προσπάθεια θεραπείας έναντι σε μία νόσο. Η αλήθεια επίσης είναι ότι πολλές φορές υπάρχει, η θέλω να πιστεύω ότι υπήρχε, υπερβάλλον ζήλος όσον αφορά το προθεσμιακό ηλικιακά όριο, για να πραγματοποιηθεί ένα εμβόλιο. Αναφέρω το παραπάνω, διότι μία ιατρική οδηγία προς τους γονείς, έχει άλλη έννοια όταν εκείνοι ενημερώνονται, πως ένα συγκεκριμένο εμβόλιο, μπορεί να γίνει από 17 μηνών και μετέπειτα και άλλη έννοια έχει ότι ένα συγκεκριμένο σκεύασμα, πρέπει να περάσει στον οργανισμό του παιδιού τους, ακριβώς στους 17 μήνες της ζωής του, χωρίς να παρέλθει η ημερομηνία αυτή. Πολλοί γονείς μάλιστα θεωρούν, πως εάν πραγματοποιούνται λίγο πιο καθυστερημένα οι καθιερωμένοι εμβολιασμοί, θα υπάρχει λιγότερος κίνδυνος, να εκδηλώσει το παιδί τους, ‘’ κάποια ‘’ συμπτώματα και αυτό γιατί φρονούν, πως ο παιδικός οργανισμός, θα έχει προλάβει να οχυρώσει, το νευρικό του σύστημα . Σύμφωνα λοιπόν με τις αναφορές του εν’ λόγου ιατρού και κάποιες μάλλον ανεπίσημες έρευνες, συγκεκριμένα στοιχεία που περιέχουν τα σκευάσματα των εμβολιασμών, ερεθίζουν και καταστρέφουν την πολύ πολύτιμη εντερική χλωρίδα, με αποτέλεσμα τον μη διαχωρισμό των τοξικών και των θρεπτικών συστατικών των τροφών, κάτι που εάν συμβαίνει μπορεί να επιφέρει εγκεφαλικά ‘’ μπερδέματα.
‘’ Πάντως λέγεται πως ιατρικά, τίποτα από τα παραπάνω δεν έχει τεκμηριωθεί, με αποτέλεσμα οι γονείς απλά να ‘’ έχουν τον φόβο.‘’ Όσο για την πολιτεία, εκείνη πράττει τα μέγιστα, για να αποτρέψει την γονική ανησυχία έναντι των εμβολίων, με την ιατρική κοινότητα να προσπαθεί το ίδιο, στέκοντας αμήχανη στην μέση. Πάντως για το οτιδήποτε σε αυτήν την ζωή η αλήθεια στέκει μετέωρη, περιμένοντας ακίνητη να την ανακαλύψουμε. Μία ανακάλυψη που σε αυτήν την περίπτωση, μπορεί να γίνει μόνο από εμάς τους μοναδικούς ερευνητές γονείς, αφού μονάχα εμείς έχουμε έμφυτο τον ζήλο, ώστε να διαισθανθούμε, να προνοήσουμε και να πράξουμε σαφώς το ορθότερο, για εμάς και για τις επόμενες γενιές που θα έρθουν.
