Εκπαιδευτικός- Συγγραφέας

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΕΒΙΝ, της Λάϊονελ Σράϊβερ

Εκδόσεις: ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ, 2010

Μετάφραση: Γωγώ Αρβανίτη

Σελίδες: 579

ΒΡΑΒΕΙΟ ORANGE 2005

 

Αφορμή για τη σημερινή μου πρόταση υπήρξε ένα ακόμα λυπηρό και άδικο περιστατικό βίας, αυτό της ένοπλης αιματηρής επίθεσης στο Λύκειο Μάρτζορι Στόουν Ντάγκλας, στην Φλόριντα. Επιπλέον, σε ένα άλλο βιβλίο πληροφορήθηκα ότι οι κοινωνιολόγοι προβλέπουν δυσοίωνη αύξηση της ανήλικης παραβατικότητας, εφόσον οι αστικές συνθήκες διαβίωσης παραμένουν ίδιες.

Η συγγραφέας, όπως αποκαλύπτει η ίδια, αποφάσισε να γράψει αυτό το μυθιστόρημα όταν βρέθηκε σε ένα σταυροδρόμι προσωπικής και κοινωνικής αγωνίας: Σκεφτόταν αν ήθελε πραγματικά να αποχτήσει παιδί, ενώ ταυτοχρόνως μια σειρά από ανηλίκους εφήβους πυροβολούσαν και σκότωναν συμμαθητές τους, για να εκδικηθούν κάποια απόρριψη ή πειράγματα, με τόση δυσανάλογη βιαιότητα που δεν τη χωράει ο νους. Επιπλέον, ένιωθε συμπόνια για τους λιγότερο προφανείς αποδέκτες του οίκτου όλων, τους γονείς αυτών των παιδιών-δολοφόνων. Πολλές υπαρκτές μητέρες, πολλοί αληθινοί γονείς, αναγκάζονται να συμβιώσουν με το γεγονός ότι τα παιδιά τους έγιναν δολοφόνοι, ναρκομανείς, ή απλώς κακοί άνθρωποι, και υποφέρουν καμιά φορά τρομαχτικά παρόμοια βάσανα.

Στην αρχή, δυσκολεύτηκε να βρει εκδότη για το έργο της, λόγω του «ενοχλητικού» θέματος, ενώ κάποιοι της πρότειναν αλλαγές σε αρκετά κομβικά σημεία της πλοκής και των χαρακτήρων, ώστε να γίνει πιο ανάλαφρο και ευπώλητο. Όμως, εκείνη επέμενε με σεβασμό στο πόνημά της, και τελικά ο Κέβιν της κέρδισε το σημαντικό λογοτεχνικό βραβείο Orange του Ηνωμένου Βασιλείου, το 2005, μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες και τέλος μεταφέρθηκε, με εξαιρετική επιτυχία και τον ίδιο τίτλο, στη μεγάλη οθόνη, το 2011.

Η ιστορία ξετυλίγεται με τη μορφή αφοπλιστικά εξομολογητικών επιστολών της Ίβας Κατσαντουριάν προς τον εκλιπόντα σύζυγό της, τον Φράνκλιν Πλάσκετ. Η Ίβα είναι η μητέρα του διαβόητου Κέβιν Κατσαντουριάν, του δράστη του μακελειού στο Γυμνάσιο Γκλαντστόουν. Οι επιστολές της είναι δύο ειδών: Άλλες μιλάνε για το μαρτυρικό παρόν της, ως μητέρας του σατανικού εφήβου, την οποία όλοι αποφεύγουν, περιφρονούν και κατηγορούν. Οι πενθούντες γονείς των συμμαθητών-θυμάτων του Κέβιν της επιτίθενται και έχουν καταθέσει αγωγές εναντίον της, η ίδια αντιμετωπίζει την κατάσταση απαθής, ενώ επισκέπτεται τακτικά τον γιο της στο σωφρονιστικό ίδρυμα όπου έχει φυλακιστεί. Το δεύτερο είδος των επιστολών της ακολουθεί με ακρίβεια, τόλμη και οδυνηρή ειλικρίνεια τα ίχνη του Κέβιν από την σύλληψή του μέχρι την μοιραία εκείνη μέρα του φονικού.

Η Ίβα ποτέ δεν ήθελε πραγματικά να γίνει μητέρα, υποχώρησε όμως στην επιθυμία του Φράνκλιν και απέκτησε κατ’ αρχήν τον Κέβιν και επτά χρόνια αργότερα την Σίλια. Ο Κέβιν υπήρξε ένα ιδιόρρυθμο παιδί από την αρχή. Αρνήθηκε το μητρικό γάλα, αρνιόταν να μιλήσει, αν και μπορούσε, όπως και να εκπαιδευθεί στο θέμα της τουαλέτας. Γενικώς αδιάφορος και ασυγκίνητος, φαινόταν να «ζωντανεύει» μονάχα όταν κατάφερνε να εξοργίσει τη μητέρα του. Τα διάφορα παραπτώματά του κατά την εξέλιξη της ιστορίας δεν είναι φανερά, μάλλον υπονοούνται. Ωστόσο η Ίβα είναι σίγουρη ότι ο γιος τους εμπλέκεται, εφόσον είναι παρών σε όλα τα «συμβάντα», όπως και ότι είναι πολύ ευφυής ώστε να κρύβει την αληθινή φύση του και να ξεγελάει τον πατέρα του αλλά και άλλους.

Το βιβλίο θέτει μια σειρά από ερωτήματα:

Επηρεάστηκε ο Κέβιν από την «ψυχρότητα» και αμηχανία της μητέρας του ή απλώς έτσι γεννήθηκε; Η ανατροφή μπορεί να νικήσει τη Φύση και αντιστρόφως; Με άλλα λόγια, είναι ο Κέβιν εκ γενετής κακός, ή πρέπει να κατηγορηθεί μόνο η μητέρα του, η Ίβα; Υπήρξε η Ίβα μια φριχτή μητέρα; Υπήρξε ο Φράνκλιν ένας ανόητος πατέρας, μεροληπτικός και εν τέλει επικίνδυνος με τον τρόπο του; Έπαιξαν ρόλο και σε ποιο βαθμό οι διαφωνίες των γονέων σε θέματα ανατροφής και οι έμμεσες συμμαχίες του καθενός με τα παιδιά της οικογένειας;

Το βιβλίο είναι ειλικρινές, τολμηρό, συνταρακτικό. Έξοχα γραμμένο και με πολύ ενδιαφέρουσα πλοκή, θα στριφογυρίζει στο μυαλό σας για καιρό από τη στιγμή που θα τελειώσετε την ανάγνωση. Και το σημαντικότερο, θα βάλει σε σκέψεις και προβληματισμούς ιδιαιτέρως τους γονείς αναγνώστες για όλα αυτά τα θέματα που αναφέραμε παραπάνω. Κι αυτό νομίζω είναι καλό, γιατί , όπως λέει και η συγγραφέας, «Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν». Τον οποιοδήποτε Κέβιν.