Αξιοπρέπεια (ουσιαστικό, θηλυκό)

Αξιοπρέπεια: Η ιδιότητα του αξιοπρεπούς, η συμφωνία με τους κανόνες σωστής συμπεριφοράς. Η αίσθηση που έχει ένας άνθρωπος όταν οι άλλοι τον σέβονται και όταν ο ίδιος νιώθει ότι έχει κάποια αξία.

Αξιοπρεπής, -ής, -ές: Που διακρίνεται για σωστή συμπεριφορά, σεμνότητα, σοβαρότητα και ευγένεια. Αυτός που νιώθει επαρκής ή ικανοποιητικός.

Η αξιοπρέπεια φαίνεται να είναι μια καθαρά προσωπική υπόθεση. Ο καθείς από εμάς ορίζει το δικό του μέτρο αξιοπρέπειας. Άλλος αισθάνεται αναξιοπρεπής στην ουρά του ΑΤΜ που στέκεται για να βγάλει 60€ ημερησίως, άλλος αισθάνεται αναξιοπρεπής με την σύνταξη των 300€ το μήνα και άλλος αισθάνεται αξιοπρεπής που στέκεται στην ουρά του συσσιτίου και θα πάρει φαγητό για την ημέρα που έρχεται ή για να ταΐσει τα παιδιά του.

Ποια υγιής κοινωνία σοκάρεται από τις ουρές στις τράπεζες και τα σούπερ μάρκετ όταν δεν σοκάρεται και δεν αντιδρά από τις ουρές στα συσσίτια, τις ουρές στα κοινωνικά ιατρεία, τις ουρές στον ΟΑΕΔ, τις ουρές στα επείγοντα των νοσοκομείων, στους τόσους πολλούς άστεγους, στους πάρα πολλούς επαίτες; Πόση αρρώστια και σαπίλα κρύβει η σημερινή Ελληνική κοινωνία; Σε ποια εικόνα μπορεί να καταγραφεί η εικόνα των ανθρώπων που δεν πήγαν στις τράπεζες γιατί απλά δεν είχαν να βγάλουν χρήματα; Πόσοι είναι αυτοί; Όλοι αυτοί που το υπόλοιπο τους στην τράπεζα είναι κάτω από τα 20€;

Γράφει ο Ν.Κ., 25 χρονών, στο Ημερολόγιο ενός Ανέργου:

Ντρέπομαι κάθε φορά που γυρνάω από συνέντευξη και λέω στους δικούς μου «Θα δούμε πώς θα πάει». Ντρέπομαι γιατί νιώθω ανίκανος για οτιδήποτε παραγωγικό στα 25 μου. Φίλοι και βολεμένοι γνωστοί λένε: «Άμα ακούσω κάτι, θα σου πω».
Δεν έχω τίποτα, δεν ελπίζω σε τίποτα, είμαι άνεργος. Καληνύχτα Ελλάδα…

Αυτός άραγε πόσο αναξιοπρεπής αισθάνεται; Εγώ που το γράφω και εσείς που το διαβάζετε πόσο αξιοπρεπείς αισθανόμαστε;

Γράφει η Πέννυ, 46 χρονών, στο Ημερολόγιο ενός Ανέργου:

Σκέφτομαι άραγε τι να απαντούσαν οι γονείς μου όταν ήμουν μωρό και τους ρώταγαν: «Πώς φαντάζεστε την κόρη σας στα 46;».
Αποκλείεται να έλεγαν άνεργη 5 χρόνια, στα όρια μεταξύ μελαγχολίας και κατάθλιψης!

Αυτή άραγε πόσο αναξιοπρεπής αισθάνεται; Εγώ που το γράφω και εσείς που το διαβάζετε πόσο αξιοπρεπείς αισθανόμαστε;

Δύο λόγια για όλους μας… Έχουμε χρεοκοπήσει από καιρό, χρόνια, αιώνες πιθανόν πριν… όχι σαν χώρα, σαν ανθρώπινο είδος φαλιρίσαμε. Δεν έχουμε ανθρωπιά, αλληλεγγύη, κατανόηση, συναισθησία. Στηρίξαμε κομμάτια της εξέλιξής μας στο αλληλοσπαραγμό και στην επιβίωση του εαυτού μας και των δικών μας. Ας συνεχίσει λοιπόν ο καθένας να ορίζει την αξιοπρέπεια όπου θέλει, την ανθρωπιά όπως θέλει, την αλληλεγγύη όπου θέλει και το δίκαιο όπως τον συμφέρει. Σε καταστάσεις κρίσης φαίνονται πολλές αλήθειες και αυτή η κρίση έδειξε πάρα πολλές αλήθειες για αυτήν την χώρα και όχι μόνο.

Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να μπορεί να κάνει το καλύτερο και το χειρότερο. Για την εύρυθμη διαβίωση του σε αυτόν τον πλανήτη θα έπρεπε να κάνει ότι το καλύτερο για αυτόν αλλά και τις επόμενες γενιές. Δυστυχώς για την προσωρινή και σύντομη ευδαιμονία του επιλέγει να κάνει το χειρότερο και ο λογαριασμός πάει στους επόμενους.

Και μια άσχετη απορία… Τους αδέσποτους ανθρώπους επιτρέπεται να τους ταΐζουμε στο δρόμο ή θα έχουμε προβλήματα όπως και με τα αδέσποτα ζώα;

Ο άνθρωπος είναι σαν ένα σκοινί τεντωμένο μεταξύ κτήνους και υπερανθρώπου. Ένα σκοινί πάνω από την άβυσσο. – Φρήντριχ Νίτσε

Αποσπάσματα από το Ημερολόγιο ενός Ανέργου www.imerologioanergou.gr