Αιχμές ΣΕΒ για το κοινωνικό μέρισμα: Προέρχεται από την υπερφορολόγηση και όχι την παραγωγή νέου πλούτου
Η «αναδιανομή» προς τις ασθενέστερες κοινωνικές τάξεις έχει νόημα όταν παράγεται νέος πλούτος και όχι μέσω της υπερφορολόγησης επισημαίνει ο ΣΕΒ σχολιάζοντας τη διανομή του κοινωνικού μερίσματος.
Στο εβδομαδιαίο δελτίο για την οικονομία ο ΣΕΒ αφήνει αιχμές τόσο για το κοινωνικό μέρισμα όσο και για τη συνέχιση της υπερφορολόγησης την ώρα που στον προϋπολογισμό διαφαίνεται αυξητική τάση στους δημοσίους υπαλλήλους.
Αναλυτικά ο Σύνδεσμος Ελληνικών Βιομηχανιών επισημαίνει:
Ο προϋπολογισμός του 2018 προβλέπει ένα πρωτογενές πλεόνασμα 3,8% του ΑΕΠ, έναντι μνημονιακού στόχου 3,5% του ΑΕΠ.
Η επιδίωξη μεγαλύτερου πλεονάσματος είναι συμβατή με τις αβεβαιότητες που υπάρχουν όσον αφορά στην επίτευξη των σχετικά φιλόδοξων στόχων, αφενός του προϋπολογισμού τόσο στα έσοδα όσο και στις δαπάνες και αφετέρου του προβλεπόμενου ρυθμού ανάπτυξης της οικονομίας (2,5%).
Οι προκλήσεις στην εκτέλεση του προϋπολογισμού το 2018 προέρχονται κυρίως από την κόπωση που έχει προκαλέσει η συνεχής αύξηση της φορολογικής πίεσης στο διαθέσιμο εισόδημα και από την αυξητική τάση των αμοιβών προσωπικού στο δημόσιο που προβλέπεται να χρηματοδοτηθούν από περαιτέρω (αν και αβέβαιη) συμπίεση των λειτουργικών δαπανών του δημοσίου, καθώς και καθήλωση των κονδυλίων του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων.
Επιπλέον, καθώς η χώρα προετοιμάζεται για την έξοδο στις αγορές, η επίτευξη μεγαλύτερου πρωτογενούς πλεονάσματος συμβάλλει στη δημιουργία ενός αποθέματος ασφαλείας, ικανού να ενισχύσει την εμπιστοσύνη των αγορών στη δυνατότητα του ελληνικού δημοσίου να καλύπτει απρόσκοπτα τις χρηματοδοτικές του ανάγκες χωρίς τη στήριξη των Ευρωπαίων.
Η διανομή, βεβαίως, «κοινωνικού μερίσματος», στην πλάτη της ιδιωτικής οικονομίας και χωρίς πρόβλεψη για κάποια φορολογική ελάφρυνση της μισθωτής εργασίας ή των επιχειρήσεων, τείνει να αντιστρατεύεται την επιδιωκόμενη και αναγκαία δυναμική ανάπτυξη.
Η «αναδιανομή» προς τις ασθενέστερες κοινωνικές τάξεις έχει νόημα όταν παράγεται νέος πλούτος και όχι μέσω της υπερφορολόγησης. Στο πλαίσιο αυτό, η αμήχανη συναίνεση των Θεσμών στη διανομή «κοινωνικού μερίσματος» χωρίς κάποια αντισταθμιστικά μέτρα υπέρ της πραγματικής οικονομίας προκαλεί ερωτηματικά για ακόμη μία φορά, ως προς την καταλληλότητα του εφαρμοζόμενου μείγματος οικονομικής πολιτικής, που ασκείται σε βάρος της βιωσιμότητας, της απασχόλησης, των ιδιωτικών επενδύσεων και των ελληνικών επιχειρήσεων.
