Ποιος υπέγραψε αυτό το “θαύμα”; Παραλιακό “έργο” ή αισθητικό φιάσκο η τσιμεντένια κατασκευή της παραλίας;

Μια βόλτα στον παραλιακό πεζόδρομο του Λουτρακίου αρκεί για να προκαλέσει απορία — και, σε κάποιους, αγανάκτηση. Εκεί όπου κάποιος θα περίμενε να συναντήσει καλαίσθητα καθιστικά ή έναν χώρο ξεκούρασης με θέα τον Κορινθιακό, δεσπόζει πλέον μια τσιμεντένια “εξέδρα” με παράξενες εσοχές, αυλάκια και σκαλοπάτια χωρίς εμφανή λειτουργία.

Κάποιοι πολίτες τη χαρακτήρισαν ήδη στα κοινωνικά δίκτυα ως “τεράστια τασάκια για αποτσίγαρα”, άλλοι ως “έργο σύγχρονης τέχνης σε παραλιακή εγκατάλειψη”. Η ουσία, ωστόσο, είναι μία: κανείς δεν καταλαβαίνει σε τι χρησιμεύει, ποιος την ενέκρινε και –κυρίως– πόσο κόστισε στους δημότες.

 Ένα έργο χωρίς ταυτότητα

Η κατασκευή αυτή φαίνεται να είναι μέρος κάποιας ανάπλασης του παραλιακού μετώπου, αλλά χωρίς ενημέρωση, πινακίδα έργου ή σαφή ένδειξη για το τι ακριβώς προβλέπεται να γίνει. Αν προορίζεται για καθιστικό, δύσκολα θα τολμήσει κανείς να καθίσει στον ήλιο επάνω στο τσιμέντο. Αν προορίζεται για φύτευση, μάλλον οι λάκκοι δεν είναι έτοιμοι να φιλοξενήσουν τίποτα άλλο πέρα από… σκουπίδια και αποτσίγαρα.

 Οι πολίτες πληρώνουν, η αισθητική υποφέρει

Το ερώτημα που τίθεται είναι απλό: πληρώθηκε αυτό το έργο; Αν ναι, ποιος το παρέλαβε και με ποια κριτήρια; Γιατί, αν ο δήμος Λουτρακίου θέλει να ομορφύνει την παραλία του, υπάρχουν σίγουρα πιο λειτουργικοί —και πιο όμορφοι— τρόποι να το κάνει.

Σε μια εποχή που οι πολίτες ζητούν υποδομές, καθαριότητα και προσβασιμότητα, η εικόνα ενός “τσιμεντένιου γρίφου” στην πιο προβεβλημένη ζώνη της πόλης μόνο εντύπωση δεν προκαλεί. Ή μάλλον προκαλεί — αλλά όχι τη σωστή.

 Η δημοτική αρχή οφείλει απαντήσεις

Οι δημότες δεν ζητούν πολλά: διαφάνεια, ενημέρωση και αισθητική συνέπεια. Ένα απλό δελτίο Τύπου από τον Δήμο Λουτρακίου με επεξήγηση για το τι είναι αυτό το έργο, ποιος το μελέτησε και ποιος το πλήρωσε, θα αρκούσε για να λυθούν οι απορίες.

Μέχρι τότε, το “τσιμεντένιο θαύμα” του παραλιακού πεζόδρομου θα συνεχίσει να λειτουργεί —όχι ως στολίδι της πόλης— αλλά ως υπενθύμιση ότι η κακογουστιά, όταν πληρώνεται από το δημόσιο ταμείο, παύει να είναι απλώς αισθητικό πρόβλημα και γίνεται πολιτικό θέμα.