Μάνα είναι, αντέχει

Μάνα είναι, αντέχει

Ο έρωτας κι η μάνα είναι, ίσως, τα δύο πιο πολυσυζητημένα και χιλιοειπωμένα θέματα. Είναι, όμως, κι αστείρευτα. Πάνω που μπορεί να πει κανείς «τέρμα, το εξαντλήσαμε το θέμα» πάνω εκεί ξεφυτρώνει κάτι νέο.

Αφήνω τώρα τον έρωτα και πιάνω τη μάνα, τη μητέρα, τη μαμά. Αυτή τη γυναίκα που κάθε μέρα αποδεικνύει πως είναι ικανή για τα πάντα, είναι ικανή να πατήσει κάθε όριο, να το ξεπεράσει, να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της κι από κάθε μέλος του σώματός της δηλαδή, προκειμένου να είναι ευτυχισμένα, ήρεμα και γαλήνια τα παιδιά της.

Ναι, το ξέρω ότι δεν ισχύει για όλες. Υπάρχουν πάντα κι οι εξαιρέσεις για να κάνουν ισχυρότερο τον κανόνα.

Τις προάλλες σε κάποιο νοσοκομείο, είδα μια μάνα να βγαίνει από ένα δωμάτιο και να ξεσπάει σε κλάματα. Καλώς, κακώς, άρχισα να την παρατηρώ. Βγήκε απ’ το δωμάτιο, πήγε προς το παράθυρο κι άρχισε να κλαίει. Κοιτούσε, ένας Θεός ξέρει πού, κι έκλαιγε. Έμοιαζε σαν να μην ήθελε παρηγοριά. Να ξεσπάσει ήθελε και να συνεχίσει τον αγώνα της.

Στο δωμάτιο νοσηλευόταν το παιδί της κι από το λίγο που μπορούσα να δω, φαινόταν εξαντλημένο και κουρασμένο.

Μόνο πέντε λεπτά διήρκησε το κλάμα της. Σκούπισε τα μάτια της, έριξε λίγο νερό στο πρόσωπο της και μπήκε πάλι στο δωμάτιο αφού ζωγράφισε ένα χαμόγελο στο πρόσωπο της. Βαθιά ανάσα και πάλι πίσω στη σκηνή του θεάτρου της.

Δεν ξέρω πόσες απορίες μαζεύτηκαν στο κεφάλι μου, μόνο ξέρω ότι αυτό όλο μου φάνηκε άξιο θαυμασμού. «Πώς είναι δυνατόν να κρύβει τόσο καλά την ανησυχία της; Τον πόνο της;Πού βρίσκει δύναμη και κουράγιο; Πώς αντέχει;».

Τότε σκέφτηκα και τη δική μου που όταν την είδα πρώτη φορά να δακρύζει για τη δική της μάνα, που είχε χάσει, και τη ρώτησα, παραξενεμένη από εκείνη την εικόνα της, «έκλαιγες;» μου είπε πως όχι κι ότι ο αέρας της έτσουξε τα μάτια.

Μάλλον αυτό που λένε όλες είναι σοφό: «Μόνο όταν γίνεις μάνα θα καταλάβεις.»

Πόσες μανάδες εκεί έξω άραγε παίζουν, με οσκαρικές ερμηνείες, το ρόλο της χαρούμενης, της ήσυχης για να μην καταλάβει το παιδί τους τον πόνο τους; Για να το κρατούν ήρεμο κι όσο γίνεται μακρύτερα από το πρόβλημά του ή τα θέματα της οικογένειας γενικότερα.

Καθώς, πέρα από τις καταστάσεις αυτές, μια ενδεχόμενης αρρώστιας, υπάρχουν κι άλλες περιπτώσεις που κρύβουν τα προβλήματά τους. Δεν είναι λίγες αυτές που αντιμετωπίζουν θέματα στο γάμο τους, αυτές που έχουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα, που έχουν οι ίδιες θέματα με την υγεία τους κι όμως, αν τις συναντήσεις φαίνονται άτρωτες.

«Μη φωνάζεις κι ακούσουν τα παιδιά. Δε χρειάζεται να τ’ ανησυχούμε». Κι ας είναι η καρδιά της χίλια κομμάτια από τον επικείμενο χωρισμό.

«Τα παιδιά δε θα μάθουν τίποτα μέχρι να δούμε τι θα κάνουμε». Κι ας πήρε τ’ αποτελέσματα των εξετάσεών της κι ας ξέρει πως αρχίζει μια περιπέτεια.

«Μη φοβάσαι, μωρό μου, αφού είναι μαμά εδώ δε θα πάθεις τίποτα». Κι ας καίνε όλα μέσα της από το φόβο, την ανησυχία κι όλα τα ενδεχόμενα που ακούει δεξιά κι αριστερά.

«Ό,τι θέλεις θα σου πάρω αρκεί να κάνεις λίγη υπομονή να τακτοποιήσουμε κάτι δουλειές που πρέπει να γίνουν». Κι ας έχει μόλις απολυθεί ο άντρας της.

Πάντα με παροιμιώδες χαμόγελο και χαρακτηριστική στωικότητα.

Προφανώς κι όταν το σπερματοζωάριο προσκολλάται στο ωάριο και γίνεται η σύλληψη, πέρα από το έμβρυο δημιουργείται κι ένας παράξενος μηχανισμός άμυνας, πολλές φορές κι επίθεσης, που μπορεί να λύσει όλα τα προβλήματα.

Μάνα είναι κι όλα τα μπορεί.

Γράφει η Σταυρούλα Φωτιάδου