Κυκλοφόρησε το νέο τεύχος της εφημερίδας μας
Ενδιαφέροντα

ΨΥΧΗ & ΣΩΜΑ

Γιατί το να προσπαθείς να φαίνεσαι λιγότερο αδέξιος, δεν λειτουργεί ποτέ!

Αν συνηθίζετε να νιώθετε αμήχανα μπροστά σε κόσμο ή να κάνετε και να λέτε όσα υποτίθεται ότι δεν πρέπει να λέτε και να κάνετε ποτέ, και γενικώς αν είστε ελαφρώς αδέξιοι, αυτό εδώ σας αφορά!! 

Όλοι έχουμε ζήσει μια άβολη στιγμή σαν αυτή: περπατάμε στον δρόμο, προσπαθώντας να αποφύγουμε κάποιον για να μην πέσουμε πάνω του, πάμε αριστερά αλλάζει κι αυτός πορεία, πάμε δεξιά πάλι τα ίδια, μέχρι που η μόνη ατάκα που μας έρχεται στο μυαλό είναι «το τι θα γίνει; Θα περπατήσουμε ή θα χορέψουμε;».

Τέτοιες άβολες στιγμές μπορούν να μας πανικοβάλλουν, και κρίνοντας από μία σειρά άρθρων και βιβλίων που έχουν γραφτεί, αλλά και βίντεο με σχετικό γύρω από το θέμα περιεχόμενο όλα τα προηγούμενα χρόνια, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για κάτι περισσότερο από απλώς άλλο ένα πράγμα για να ανησυχεί κανείς.   Τα περισσότερα από αυτά τα βιβλία και τους οδηγούς αυτοβοήθειας μέσω βίντεο προσφέρουν απίστευτα εξειδικευμένες συμβουλές για τις πιο άβολες στιγμές της ζωής μας. Για παράδειγμα, σου λένε: «Πώς να μην αφήνεις ένα διάστημα παύσης κατά τη διάρκεια μιας συζήτησης να διαρκέσει περισσότερο από 4 δευτερόλεπτα». Ή «απομνημόνευσε αυτή τη μέθοδο για να τερματίζεις με ευγένεια κάθε δύσκολη συζήτηση». Ή «γείρε διακριτικά το κεφάλι σου και έχε τα πόδια σου προς το μέρος του συνομιλητή σου σε μια προσπάθεια να δείξεις ότι ενδιαφέρεσαι για αυτό που σου λέει».

Ένα από τα ατυχή αυτής της ζωής -και του να είσαι άνθρωπος- είναι ότι ο εκνευρισμός έχει έναν τρόπο να ελαττώνει την προσοχή μας στον εαυτό μας, ακόμη κι αν πρέπει να δουλεύει στα κόκκινα, ας πούμε κατά τη διάρκεια ενός πάρτι, στο οποίο θα συναναστραφούμε πολύ κόσμο και πρέπει να προσέχουμε κάθε μας λέξη και κίνηση.   Υπάρχει κάτι χαλαρωτικό σ’ αυτού του είδους τη συμβουλευτική, κυρίως επειδή επικαλείται τη γλυκιά βεβαιότητα που μπορεί να προσφέρει μια έρευνα ή μια μελέτη. Κάντε ακριβώς αυτό και εκείνο και το άλλο και ποτέ δεν θα νιώσετε άβολα ή αμήχανα ξανά! Και παρά την πρακτική εξάσκηση, παρά την προσήλωσή σας στο να ελέγξετε τις κινήσεις και τα λόγια σας, και ενώ κανονικά με όλη αυτή τη συμβουλευτική θα έπρεπε να νιώθετε περισσότερη αυτοπεποίθηση από κάθε άλλη φορά, ωστόσο κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει.    Ναι, αλλά γιατί; Πρόκειται για μία εκδοχή αυτού που οι ψυχολόγοι και οι ερευνητές ψυχολογίας ονομάζουν διαρκές monitoring και πρόκειται για μία έννοια που συχνά εφαρμόζεται στον αθλητισμό. Τι συμβαίνει με αυτή τη θεωρία; Το να εστιάζει κανείς στις λεπτομέρειες είναι ένας καλός τρόπος για να μαθαίνει μία διαδικασία.

Για έναν αρχάριο -στον αθλητισμό ή οπουδήποτε- αυτό είναι πολύ σημαντικό για να μυηθεί σε μία δεξιότητα ή μία καινούρια γνώση. Για έναν έμπειρο αθλητή, όμως, το να σκέφτεται με λεπτομέρεια κάθε του επόμενη κίνηση, μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα τον τραυματισμό του.

‘Οι ψυχολόγοι έχουν ένα μικρό ερωτηματολόγιο γι’ αυτή τη δουλειά, να τσεκάρουν δηλαδή πότε οι άνθρωποι κινδυνεύουν να πνιγούν σε μια κουταλιά νερό ή να φερθούν αδέξια. Απαντήσεις όπως οι παρακάτω δείχνουν τι μπορεί να έχει πάει στραβά: «Έχω συναίσθηση για το πώς πραγματικά δείχνω όταν κινούμαι» «Με ενδιαφέρει για το τι πραγματικά σκέφτονται οι άνθρωποι, όταν με βλέπουν να κινούμαι». «Αν πετύχω την αντανάκλασή μου στη βιτρίνα ενός μαγαζιού, θα κοντοσταθώ να ελέγξω την εμφάνισή μου».

Όμως, είτε είστε αθλητής είτε όχι αυτό είναι ένα ψυχολογικό εργαλείο για να μάθετε πράγματα για τον εαυτό σας, όχι για να υποβληθείτε σε βασανιστήριο. Για παράδειγμα, αν μαθαίνετε τένις για πρώτη φορά στη ζωή σας, σαν αρχάριος θα σκέφτεστε τον πρώτο καιρό «πού πρέπει να βρίσκεται το πόδι μου, πώς πρέπει να κρατάω τη ρακέτα;». Σύμφωνα με τον ψυχολόγο Roy Baumeister, καθηγητή ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Φλόριντα και θεμελιωτή της θεωρίας που αναφέρθηκε παραπάνω, το να εστιάσει κανείς στις λεπτομέρειες είναι απαραίτητο.

«Έτσι, αν δεν ξέρεις πώς να συμπεριφερθείς κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης, έχεις κάτι να σου υπενθυμίζει ότι πρέπει να είσαι ήρεμος, να διατηρείς οπτική επαφή, να συντηρείς τη συζήτηση, όλα εκείνα δηλαδή που θα μπορούσαν να σε βοηθήσουν», λέει ο Baumeister. «Αυτά στην αρχή. Διότι μετά, όσο περνά ο καιρός, όλο αυτό γίνεται ακόμη πιο αυτοματοποιημένα και χάνεις ακόμη και τη βασική συναίσθησή σου για οτιδήποτε κάνεις», συνεχίζει.

Ένα από τα ατυχή αυτής της ζωής -και του να είσαι άνθρωπος- είναι ότι ο εκνευρισμός έχει έναν τρόπο να ελαττώνει την προσοχή μας στον εαυτό μας, ακόμη κι αν πρέπει να δουλεύει στα κόκκινα, ας πούμε κατά τη διάρκεια ενός πάρτι, στο οποίο θα συναναστραφούμε πολύ κόσμο και πρέπει να προσέχουμε κάθε μας λέξη και κίνηση.

«Όταν είμαστε αγχωμένοι, κοιτάμε προς τα μέσα μας, και προσπαθούμε να τα βγάλουμε πέρα. Ή αυτολογοκρινόμαστε τύπου “Θεέ μου, μα γιατί το είπα αυτό τώρα; Ακούστηκε εντελώς ηλίθιο», εξηγεί η Ellen Hendrickson, κλινική ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο της Βοστόνης και στο τμήμα που αφορά τη διαχείριση άγχους και συγγενών διαταραχών. Η ίδια έχει επίσης γράψει το «Πώς να είσαι ο εαυτός σου», που επικεντρώνει στο κοινωνικό άγχος.

«Εστιάζουμε την προσοχή μας στα σώματά μας», λέει, και εκεί χάνεται η επαφή με το μυαλό μας. Απλώς σκεφτείτε όλη εκείνη την αμηχανία που ζείτε όταν πρέπει να μοιραστείτε το ίδιο ασανσέρ με τον εργοδότη σας. Ξαφνικά, τόσο πολύ δεν ξέρετε πού ακριβώς πρέπει να τοποθετήσετε τον εαυτό σας στον χώρο, τόσο το ίδιο το σώμα σας σας δυσκολεύει που σχεδόν ξεχνάτε πώς δουλεύουν τα κουμπιά του ανελκυστήρα (απλώς τα πατά κανείς…).

“Έχουμε μία συγκεκριμένη -ας μην πούμε περιορισμένη ικανότητα- να εστιάζουμε στα πράγματα  – να γιατί το να οδηγούμε και ταυτόχρονα να μιλάμε στο τηλέφωνο δεν είναι ακριβώς καλή ιδέα”, λέει η Beilock, που η έρευνα της στην θεωρία της “παρακολούθησης του εαυτού μας” ενέπνευσε το βιβλίο “Choke”

(μτφ. Πνιγμός).

Πηγή: www.lifo.gr

enloutrakio

Σχετικά Άρθρα

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Back to top button