Πανέμορφες φωτογραφίες επιβατών λεωφορείων σε μια κρύα και ομιχλώδη βραδιά στο Λονδίνο
Οι 49 επιβάτες στη ζωγραφική σειρά του Nick Turpin, On the Night Bus, είναι χαμένοι στον δικό τους κόσμο. Ο κάθε ένας από αυτούς έχει μόλις αφήσει τη δουλειά του στην επιχειρηματική περιοχή του Λονδίνου, και κατευθύνεται στο σπίτι για δείπνο ή ίσως στην παμπ για μια μπύρα. Περιβάλλονται από θολωμένα παράθυρα, κάθονται σιωπηλοί κοιτώντας έξω από το παράθυρο ή μιλάνε στο τηλέφωνο προσπαθώντας να ξεπεράσουν τις στιγμές της μοναξιάς μέσα στην φασαρία του Λονδίνου.
«Το συναίσθημα από αυτές τις εικόνες είναι πολύ αποκαλυπτικό», λέει ο Turpin στο Wired. «Οι άνθρωποι είναι αρκετά ευάλωτοι. Είναι σαν να φωτογραφίζω τους πραγματικούς εαυτούς τους».
Η ιδέα ήρθε στο Turpin καθώς περίμενε για ένα φίλο σε ένα καφέ στο East Dulwich, σε μια κρύα, βροχερή βραδιά τον Δεκέμβριο του 2013. Ένα λεωφορείο πέρασε με λερωμένα παράθυρα όπου διακρίνονταν οι σταγόνες της βροχής ενώ οι μορφές των επιβατών στο εσωτερικό ήταν θολωμένες. «Ήταν κάτι τόσο απίστευτα όμορφο για κάτι τόσο τετριμμένο και καθημερινό», εξομολογείται ο φωτογράφος.
Ο Turin πέρασε τα επόμενα τρία χρόνια βγάζοντας πάνω από 4.000 φωτογραφίες από τα παράθυρα λεωφορείων. Φοράει το παλτό και τα γάντια του στις μουντές χειμωνιάτικες ημέρες και περιμένει έξω από το σταθμό Elephant and Castle στο νότιο Λονδίνο. Κάτω από το άγαλμα του κόκκινου ελέφαντα έχει βρει μια υπερυψωμένη πλατφόρμα όπου βγάζει τις φωτογραφίες του. Τα λεωφορεία περνούν κάθε λίγα λεπτά από τις 5:30 έως τις 7:30 το απόγευμα, γεμάτα με επιβάτες.
Όποτε περνάει ένα λεωφορείο, o φωτογράφος κοιτάζει όσο πιο γρήγορα μπορεί σε κάθε ένα από τα 12 παράθυρα για να εντοπίσει τους πιο ενδιαφέρουσες επιβάτες. Κρυμμένος στο σκοτάδι και την απόσταση, ο Turpin φωτογραφίζει με μια Canon 5D Mark II και III, ένα μεγάλο φακό 300 χιλιοστών και με αργή ταχύτητα κλείστρου 1/40 ανά δευτερόλεπτο για να αντισταθμίσει το χαμηλό φωτισμό. Καταφέρνει να τραβήξει πέντε ή έξι φωτογραφίες πριν περάσει το λεωφορείο. Στη συνέχεια χρησιμοποιεί το Photoshop για να ρυθμίσει το χρώμα και την αντίθεση.
Το τελικό αποτέλεσμα μοιάζει περισσότερο με έργο ζωγραφικής παρά φωτογραφία και το καθένα αφηγείται μια ιστορία. «Θα υπάρξει μια κοπέλα με το κεφάλι της πάνω στο παράθυρο, και θα έχει την εικόνα Παναγίας» λέει ο Turpin. “Μια άλλη φορά μια γυναίκα ήταν ντυμένη στα μαύρα και το φως ήταν μπλε, όπως η μπλε περίοδος του Πικάσο»
Η πανέμορφη σειρά του Turpin κάνει κάτι μαγικό πέρα από τα τετριμμένα και θα μπορούσε να υλοποιηθεί μόνο σε μια πολυσύχναστη πόλη όπως το Λονδίνο, όπου η ανωνυμία του πλήθους προσφέρει στιγμές απομόνωσης.
