Κυκλοφόρησε το νέο τεύχος της εφημερίδας μας
Χωρίς κατηγορία

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΟΥ

 

 

Η Ομκο είχε φτιάξει τον δικό της μικρό παράδεισο. Ήταν ότι πιο όμορφο και σημαντικό ήθελε να κρατήσει, γιατί είχε κρατήσει τα ξεχωριστά, τα ανεκτίμητα… Εκεί μέσα ένοιωθε ασφαλής. Ήξερε που μπορούσε να στραφεί και να χαμογελάσει.

Τον λάτρευε τον παραδεισό της. Τον πρόσεχε και φρόντιζε να ασχολείται μαζί του. Ήταν η αλήθεια της, ο καθρέπτης της ψυχή της.

Νοιαζόταν και λυπόταν όταν μικρά ή μεγάλα γεγονότα τάραζαν την αρμονία, όταν συννεφάκια σκοτείνιαζαν τον ουρανό και έκρυβαν τον ήλιο. Της άρεσε ο ζωοδότης ήλιος που φώτιζε και χάριζε απλόχερα τη λάμψη του. Φοβόταν το σκοτάδι σε όλες του τις μορφές.

Θέλεις από  περιέργεια, θέλεις από ενδιαφέρον, κάποιες φορές έμπαιναν μέσα και κοιτούσαν περαστικοί. Ο αρχικός ενθουσιασμός γινόταν τρόμος, γιατί δεν πίστευαν την καλοσύνη, την προσφορά, την αλήθεια, το διαφορετικό, το φωτεινό. Ήθελαν να κλέψουν το φως να το κάνουν δικό τους, αλλά απογοητευμένοι αποχωρούσαν…

Σκοτεινά βλέμματα, σκοτεινές υπάρξεις με μια ρακένδυτη καρδιά που την περιέφεραν για να εισπράξουν, έστω και για λίγο δανικό παράδεισο. Η πόρτα έκλεισε και το κλειδί κρεμάστηκε ψηλά. Η Ομκο έστρεψε τα μάτια της προς τα εκεί και μονολόγησε: ’’θα περάσει πολύ καιρό εκεί πάνω’’…

Γράφει η Mίνα Γιαννούλη

Αφιερωμένο στους παραδεισένιους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΟΥ!

enloutrakio

Σχετικά Άρθρα

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Back to top button